MEKTUP 3

• 6 Temmuz 2011 Çarşamba 03:47:19

Dostum sana söylemiştim degiştiğimi.Ama bu değişimin agresif sınırlarını yasadıkça ve hissettikçe; bilinmezliğe doğru sürüklenen farkındalıgımla, ürperiyorum.Her sey değişti.Geriye dönüşümsüz üstelik.Ruhum onca güzellikleri yaşamak varken korkularıyla yaşam mücadelesi vermekte ne acı...Kendimi düşünmekten yorgunum artık.Cevapsız bir yığın soru var beynimde.Defalarca sordum kendime, neden? Neden?Neden o benimle?O gün, o odada yasadıklarım...O adam...Bu çocuk...Nasıl da hepimiz bir araya gelebilmiştik?Kaderin kurgusu diyorum, kaçılabilir miydi ki?Cevapsız soruların en mantıklı sorumlusu o değil mi?


Çevreme bakıyorum; yolda yürüyenlere, araç kullananlara, parkta oturanlara, alışveriş yapanlara, çalişana, koşuşturana... Karşıma nerede, kim çıkarsa...Bir yıgın insan gördüm ki benden beter, bakıp bakıp gülüyorum onlara artık uzaktan.Her yer deli insanlarla dolu dostum.Büsbütün kuşatılmış gibiyiz farkında olmasak da. Bu durum hoşuma gidiyor inan ki, bana benzeyen insanlarla karşılaşmak nasıl da güzel bilsen...Seviniyorum onlara baktıkça...Kendimi daha iyi hissediyorum sanki bir de yaptıklarına şahit oldukça...Hahahaaa...Haince di mi?Ama ruhum böyle hissediyor, içim hissediyor, heryerim hissediyor, heryerim.Ne söylemeliyim ki sana?Yalan mı? Korkuyorsun di mi benden artık?Şu an bile ne diyeceğini duyar gibiyim; tabiki itiraz edeceksin, her zaman ettigin gibi.Kapat yine korkularının üstünü.Yakınında bir üflesem yine titrersin.Hahaahaaa...Korkak seni.Sana bir sır vereyim mi dostum; kimse yalnız başına yasamıyor.Hem de hiç kimse...Yalnız oldugunu sananlar bile.Sen bile yalnız değilsin inan ki.Hiç hissetmedin mi ardın sıra gelen rüzgarı?Ya da ensendeki nefesin üflemesiyle ürpermedin mi?Teninde ki dokunuşu da mı hissetmedin, yapayalnızken?İçinin titremelerini hep soguktan mı sandın?Külliyen yalannn...Ruhuna bak önce sonra da çevrene ve kabullenemediğin gerçeklere..İyi bak ve dinle...


Bak aklıma o deli kadın geldi .Şimdi hatırlayacaksın hani kocası vardı; hem yaşlı hem de pısırık.Hani çok eglenirdik, hatırlasana!Kocasına arslan parçası diyen.Nasıl da kedi gibiydi di mi?Hahahaaaa.Almıs genc kadın diye deli kadını, zavallı aklı eksik. Amannn ona mustehakmıydı ne!Akıllı olsaydı ama di mi napalım.En son geldi yanıma kadın, sen yoktun.Tacize ugramıs hem de evinde.Acıdım zavallı serseri adama desem inanırsın di mi. Hahahaaa.Anlatırken bile deli gülüşü vardı ki zevk vardı içinde.Sesinin tınısından ben bile korktum bilesin.Bir gün bana da takılı kalmasından korkarım .Hala herkes delirmiş diyor dışarı normal insan kalmamıs.Kendine bir dönüp baksa ya.Zaten onu ve ona benzeyenleri çıkarsak, geriye kalan normal diyeceğim ki kendimi düşününce aniden duruyorum.Normal diye birşey yok ki diyorum .Sonra kendi gördüklerim geliyor aklıma bir bir, duruyorum...Ve kararımı veriyorum; herkes deli diyorum ve gülüyorum...

Yolda bir adam gördüm geçenlerde.Kollarıyla sarmıs bir kucak dolusu kırmızı gülü, kendı kendıne konusuyordu..Durdum.Dinlemeye calıştım, ne dediğini.Titriyordu eli güllere dokunurken.Çiçekleri oksarken keyifle ’Artık benımsın.’dedi. Sesinden ürktüm o an ve durdum.Benımle birlikte o da durdu karsımda.Kafasını kaldırdı, artık gözgözeydik.Öyle yeşildi ki gözleri; yeşil ama buz gibi.Rengiyle tuttu gözlerimi, ruhum çekildi o an sanki.Gözbebeklerinden daha kara ruhunu gördüm orada .Kısıldı gözler, aniden beliren iğrenç gülümsemesiyle ’Bitti’ dedi.Bir an korktum.Ne dedıgını anlamadım.’Artık benım.’dedi bana. Ve gözleri yenıden çiçege döndü.Alev gibi yanıyordu çiçek gitmek için, kıpkırmızıydı.’Yavaş ol! Korkmasın’ dedı kısık tonda, ve dudagı sevinçle dans ediyordu yanağında.Yeniden karsılasan gözbebeklerimiz artık birbirini anlıyordu.Gülümsedi.Ben de güldüm.İçindeki yanan ateşi hissettim o an.Alevinde yanmak ne güzeldi bir hissedebılsen...Bazen ben de ürküyorum kendimden.Sonra da hoşuma gidiyor ruhumdaki bu degişim...



Yola bakan gözlerimi, yanımdaki koltuga çevirdim arabada.O ise yan koltukta oturmus, içime derin çizikler atıyordu gözleriyle yine.Her bakısımız bir savas ki her birinde bir galip ve bir yenik barındıran... Bir çizikte ben atmak istedim ve çizdim.Yolda giderken farketmiştim; bazen titriyordu ve bagırıyordu yanımda.Sesi en çok da benim arabanın boyunu gecen araçları geçerken artıyordu sanki...’ Çok hızlı gidiyorsun.’ dedı o an.Sag ayagım gazda ’’ Nerden cıkardın ki hersey normal?’’ dedim, içimdeki kızgınlıkla.Neden bırakmıyordu ki beni?’’Ben anlarım.’’ dedi. ’’İyi de nasıl?’’ sırıttı gözümün içine bakan buz gibi gözleriyle.Benimle eglenir gibiydi sesi.Camı işaret etti parmagıyla. ’ Rüzgar’ dedi güldü.’’Biraz düşünürsen blursun herseyın sebebini.’’dedi. ’’Nasıl bir durum bu?’’ dedım kendi kendime.Şuna bak; varlık olmayan o, bir çocuk bedeni görüntüsüyle yanımda oturuyor ve beni yönetiyordu.Kendi kendime kızıp duruyordum; onu nasıl yarattım, hayatıma nasıl soktum.Birden karşımda duvar gibi kamyonu gördüm.Kim bastı frene hatırlamıyorum.Korna seslerıyle karısan çığlık sesını duydum.Neyse ki kurtarmıştım son anda.

Kendimi gördüm aynada dün.Ne söylemek istediği belirsiz aralanmıs dudaklarımı gördüm ki nefes almakta bile zorlanıyordu.Kısa, kesik nefes alışlarım ise hayata yetişmeye çalışır gibi hızla inip çıkıyordu gögsümde.Sonra yara bere içindeki parmaklarımı gördüm.Kan kurumuş başparmagımda...Etimin kırmızı rengini gördüm ellerimde.İyileşmeye çalışan yara kabuklarının etrafı, kurumus ve yerinden çıkmış deri parçalarıyla çevriliydi.Parmaklarımı gezindirdim üstlerinde.Dümdüz olmalıydı.Dümdüz ve engelsiz; düzelttim.İçimden acı çıktı, dısarda kan...Kendiliğinden yüzüme giden parmaklarımı da bastırdım ki tırnaklarım ulaşsın oradaki kuru çıkıntılara.Yüzüme kaydı bakışlarım o an.Her yeri sarmıştı izler ve çizgiler.Birden gözlerimi gördüm.Kaçıyordum bakışlarımı korkumdan.Kilitlenmişcesine dondu kaldı hislerim, gözlerime.Uzun uzun baktım öylece.Derinlere dalan bakış, donuk gözbebeklerinde ruhun yansımasını gördü ve titredi...

O gün gelecek mi her şeyin tekrar normale döndügü?Sanmam...Gerçegi hissediyorum artık dostum.Ve belki de sonu bekliyorum...