Kimseyle mutlu olmak ve herkesle yanlızlık..
Öylesine garip ki herkesin içinde ’o biri’ni bulamamak..
Koca bir gökyüzünde insan nasıl diyemez; ’bu benim yıldızım’
Diyemiyor işte.. Kiminin gecelerine ışık olurken ay, kimilerinin yanlızlığına şahit..
’Ay şahit aşkımıza her gece’..
Karardığında gökyüzü, kiminin gündüzünü siler yorgunlukla beraber.. Yavaş yavaş süzülür bedenden.. Kimi insan ise geceyi bekler hüznünü dökmek için sokaklara..
Ve geceyi bekleyen insan, mahkumdur bunu böyle yaşamaya..
Yabancı gelir aydınlığa..
Döker eteğindeki taşları, gözündeki yaşları uçsuz bucaksız karanlığa..
Çünkü kimse görmez.. Göremez mi? Görebilir..
Bir yerlerde var ise gerçek bir dost, gerçek bir sevgi..
Arar durur.. Ve bulur!
..

İşte böyledir.. Karamsarlık geceden gelmedir..
Fakat hayatını rayına oturtamamak kimi zaman kendinden değildir..
El girer araya..
Ve o raylara aklı oturur insanın, intiharcasına..

Bir de ’Aşkın gelişi, aklın gidişidir’.. Doğrudur; Olabilir.
İnsan inandığı şeyler uğruna olmayacak hatalar yapabilir..
Ama;
’Kimsenin üzemeyeceği kadar güçlü ve kimseyi üzmeyecek kadar iyi olduğunda..’
Mutlusundur aslında..
Ve insan, bunca şeyi sadece; pencereden süzülen bir parça güneş gibi, bir dilim ekmek gibi, zifiri gecede yıldızını bulmuş gibi, bir damla su gibi.. Mutluluk bulabilmek için yapar..
Mutlu olmalıdır aslında insan..
Herşeye rağmen mutlu olmalıdır..

ALTINAY