İKİ SÜPERMAN...

• 30 Haziran 2011 Perşembe 21:10:17

Kısa zamanda birşeyler atışıtırıp, tekrar yukarıya çıkmak için karşıdaki cafe’deyim. yedim, içtim İşim bitince dıışarı çıktım.

Günlük güneşlik hava. Etraf cıvıl cıvıl. Tam bir meydan, otur izle. Vaktim olsa koşuşturanları, köşe başında oturanları, vızır vızır geçen arabaların arasından koşuşturan insanları birhayli seyredeceğim. Severim insanları izlemeyi. Ama zamanım yok.

Hızlı hızlı karşıdan karşıya geçiyorum. Karşı kaldırımza gelince duraksadım. Kafamı yeni kaldırmıştım ki önümdeki "çocuklar" dikkatimi çekti. Önce T.Shirtleri gözüme çarpmııştı. İkisindede aynı T.Shirt vardı. Ve mavi, parlement mavisi bakınca göze çarpan cinsten. Üstünde de "superman" baskısı var. İki tane aynı süperman idi dikkatimi çeken. Sonra çocukların el ele tutuştuklarını farkettim. Dikkatlice baktım, çocuk değiller, yaşları bayağı var. Ama çocuk gibiler işte.

Erkek olanın gözünde kalınca bir gözlük, dizlerinin altından bağcıklı bermuda bir pantalon. Kızın ki de beyaz o da bermuda. Kız bayağı kilolu. Yüzündeki gülmseme hala aklımda. El ele tutuşmuşlar, karşıdan karşıya geçerken bile gözlerini gözlerinden ayırmıyorlar.

Allahım ne güzel...

Belli ki kendileri gibi olanların çoğunlukta olduğu biryerde tanışmışlar. Çünkü ikisi de bir dizi filimdeki ağbi gbi, biraz saf, biraz mongol.

Ama pek sevimli geldi bana.

Üstündeki süperman t.shirlerini hangi amaçla, neden giymişlerdi, kendi duyguları neydi bilemedim ama, o ruh ve yapı halindeki iki genç insanın herşeye meydan okuyoruz dercesine giydiklerini düşündüm ben.

Öyle güzel bir yerde, öyle güzel bir tabloydu ki bu ki küçük dev süpermen benim gözümde.

Süpermendiler gerçekten.

Hayata karşı kafa tutan, kendilerinin varoluşlarını, hayata karşı dimdik duruşlarını süperman olarak başardıklarını haykırıyorardı sanki..

Onları gerçekten süperman olarak düşündüm biran..

O kadar saf olmalı insan bu yeryüzünde dedim.

Bazı şeyleri anlamamalı, bazı şeyleri olağan görmeli, bazı şeyleri saflıkla , iyiniyetle karşılamalı, kendince davranmalı...

Bu özelllikleri olunca katlanacak belki de hayata. Bu özlellikler çoğaldıkça belki de değişecek dünya. O kadar çıkarsız o kadar saf olacak ki herkes, kimse kimseye kem gözle bakmayacak belki. Menfaatler gelmeyecek ön plana.

Tam da yerinde karşılaşmıştım onlarla, hayatın sona ermesine yakın, çare aranan en son yer olan hastanenin önüydü burası.

Ve o kadar onlarda varolmayan duyguları bulunan insanlar yüzünden harap olmuş hastalar vardı ki burada, ya da kendi bu duygudan nasiplenmediği için sona gelmiş insanlar yatıyordu ki içeride ....

Keşke dedim keşke herkes süperman olsa...

Ama onlar gibi, doğdukları gibi.
Oldukları gibi...

I.Kaplan
13.6.2011