Şu an hissettiklerimi tek cümleyle özetleyebilirim sanırım; "Dünyada ölümden başkası yalan!" Her ne kadar kabullenmek istemesem ve hep reddetsem de malesef acı gerçek bu. Bugüne kadar hangi dalı tutttuysam kırıldı. Kime güvendiysem hep arkamdan vurdu. Birlikte yola çıktığım herkes yarı yolda bıraktı... Etrafımdaki herşey yalan. Dostum dediklerim de, gönül verdiklerimde, uğruna canımdan geçebileceklerim de hepsi yalan... Sevgiler de aşklarda insanlar da koca birer yalan...
Üzülmekten, acı çekmekten, tüm bunlarla bir başıma savaşmaya çalışmaktan bıktım, usandım artık. Yoruldum, tüm bunlardan çok yoruldum. Bazen çekip gitmek istiyorum buralardan. Yepyeni bir hayat. Herşey sıfırdan. Yeni bir ortan, yeni insanlar, yeni yerler, yeni dostluklar ve kim bilir belki de yeni aşklar... Ama bunu yapmaya ne imkanım ne de cesaretim var. En başta da tüm bunları yapacak gücüm yok. Öylesine çaresiz öylesine yalnızım ki... Yaşıyorum ama niye, neyin uğruna? Neyin savaşını veriyorum ki ben bunca acıya katlanıyorum? Kim için, ne için? Ben kimim ki neym ben? Gerçekten nasıl biriyim ben? Düşündüğüm kadar saf ve temiz miyim? O kadar iyi miyim? Yoksa tüm bu başıma gelenlerin yaşadıklarımın sebebi miyim? Kötü biri miyim ben? Tüm bunları hakettiğim için mi yaşıyorum? Yaptığım hataların bedelini mi ödüyorum? Neyin cezasını çekiyorum ki ben?
Kabul ediyorum melek olduğum söylenemez, tabiki bir takım zaaflarım var. Ama o kadar da kötü şeyler değil ki bunlar. Her insan da az çok bulunan şeytani vasıflar. Bu yüzden suçlamıyorum kendimi, çünkü insan bunlarla insan ; hatalarıyla, yaptığı yanlışlarla... Önemli olan bu yanlışlardan ders alıp bir daha yapmamak denir ya hep asıl zor olan da bu sanırım. Neyse olan oldu zaten. Gerçi olan yeni olmadı olan zaten olmuştu, hep de vardı. işte hayatın acı gerçekleri. sanırım bunlar olması gereken ve hep var olan...