neresindeyim hayatın

• 24 Haziran 2011 Cuma 00:07:38

Tenhaya yalvarışlar kuytulu gecelere çağırışlar
Pusu var gel gel diyen fısıltı karşılıyor seni…
Beni anladığın vakit dedi hikâyedeki kadın
Ben anlamsızlığın kabul edildiği kentleri yurt edinmişliğin küstah, burun kıvıran
Oysa hala keşkeler besleyen düşüncenin yakamdan tutan bir borçlunun silkelemesi kadar acıtıcı onur kırıcı ruh ezikliğimi saklıyorum…
Sen beni anladığın vakit
Bu şehir yok ile var arasında sığınmacılığımı kabul ederdi
Sen der ve susardı işte o hitabım kıvranıyor adın yazılmayınca
Sonra susuşlar gün batımını tamamlarken bir şairin seveceği saatler de tutukluk yapardı ellerimde gülümsüyor vadeli sancılar gibi
Aynı senaryo bir dahaki göç yolunda gıcırtılı bir fon eşliğinde gıcıklandırıyor içimizdeki yara bentlerini yeniliyorsun ayrılığı tenden eteğe düşen çocuğu
Beni anladığın vakit ağlayışların mahkûmluğunu tartışmazdın aykırı olsa da zindanların
Ben bir bu sayfaya sığınıyorum birde ellerine bazen sen kovuyorsun beni bezende kelâm ve kalem ağrılarımı silik aktarıyor hayata

Kıyısızlaşma adına yaşanan her neyse onu yaşadım ben, o, o kim her kim iseler işte
İklimlerden arınarak hüzünleri

Bir nehir kıyısında azad edildi

Seyre dalmış iki yabancı balıkçı ağına takılan bir ayrılık
Kilitleri zorlayan bir hücre baskının önü formalı elleri fenerli ışık aldatması ve teslimiyet ışığa…

Akıntının izahı olmayan bir sancının kovalanma edasından bıkan bir daha dokunmaz geceye öyle der şair… Hitabına yazılır sözcükler

Bir yanım bir hikâyenin başında asılı, bir yanım sonuna yaklaştıkça eskiyen bir hitap
Ve
Sen solunan en mahzun zikirsin dudak aralarında gizlenen
Ne bir çığlıkta kayıp düşen aksine soluğumda takılı kalan
Dağları tokatlayıp geri dönen dilimin sorguladığı kısık bir ezgisin
Hep içime akan ama hala bir yanım yangınlardan arta kalan
Bir hikâyenin yanılgılı sunumu bir diğer sayfayı görme ihtimali kadar
Yüksek nokta yerine adını okumam... Ne dersin başında mıyım sonunda mı hayatın? şimo_