inanmak...

• 23 Haziran 2011 Perşembe 10:19:20

Seni çok iyi anlıyorum sevdiğim, hemde çok iyi... Senin şu an yaşadığın acıyı tahmin edebiliyorum demiycem çünkü bende aynı aycıyla kıvranıyorum. Ama biliyorum ki bunun suçu sende değil, aslında belkide bende. Senden önce yaşamış olduğum hayat belkide buna sebep.

Ama nerden bilebilirdim karşıma çıkacağını, hayatımı bütünüyle değiştireceğini. Seninle yeniden öğrendim hayatı ve sana hep layık yaşadım seninle. Tabi insanlara ve özellikle ailene bunu anlatmak çok zor, insanların önyargısını yıkmak neredeyse imkansız.

Dedimya yanlışı yapan benim. Benden soğumanın senin için iyi olacağına inandırdım kendimi ve benden soğutmak için ne kadar saçma ve şerefsizce çabalara giriştim. Saçma sapan şeylere kızmış göründüm, seni kısıtlamaya, bunaltmaya çalıştım, sana resimler sundum, senin benim hayatımı mahvettiğini bile söledim... Halbuki hepsi saçma birer çabaydı.

Ailen için kendi mutluluğumuzu feda ettik. Biliyorum kalbinde hala benim adım kazılı, sende hala beni seviyorsun benim seni sevdiğim gibi. Neden mutlu olacağımıza inanmadın sevdiğim bir tek bunu anlayamıyorum. Kimler çeldi aklını, kimler girdi kanına, deli gibi seviyor ve yuva kurmak istiyorken, hele hele ada mızı kucağına almak için can atıyorken... Aşk engel tanımamlı be sevdiğim, aşk yıkılmamalı. Ben hala bir umut kırıntısıyla bekliyorum aşkım, bekliyorum çünkü biliyorum hala kalbindeyim.

Sensiz nefes alamamanın acısı beni yaşayan bir ölüye çevirdi, sanki kalbim yerinden çıkacak gibi atıyor sürekli, bedenim kalbimin fırlamasına daha ne kadar dayanır ya da kalbim bu tempoya, inan bilmiyorum.

Beni en çok yaralayan şey ne biliyormusun aşkım, ben senin hayatına seni mutlu etmek adına dahil oldum ve inanıyorum ki yaşadığımız süreç boyunca çok ama çok mutluyduk. Beraber olabildiğimiz o kısıtlı bir iki saatte, beraber şarkı söyler, yemekler yapardık. Sen hastalansan ben sana bakar, sana sıcak ıhlamurlar kaynatırdım. Ellerini hep ben yıkardım. Sana kahvaltılar hazırlar ve gelmeni beklerdim sabırsız heyacanla. En güzel filmleri beraber izlerdik, mutluluğumuza kadehler kaldırırdık. Ellerin ellerimden hiç ayrılmazdı sevdiğim. Korktuğun gecelerde hemen beni arar, telefonun ucunda sen uyuyana kadar beklerdim...

Oysa şimdi benim yüzümden acı çekiyorsun, oysa şimdi benim yüzümden senin hayatının güneşi söndü, yaşam sevincin kayboldu... Ama sevdiğim ben sana bu mutluluğu geri vermek, hayat güneşini tekrar doğurmak için ömrümün sonuna kadar seni bekliyeceğim, çünkü ben senden hiç vazgeçmedim, seni sevmekten. Sadece sen istediğin için aldığın karara saygı duydum ve kenarda bekliyorum. Eminim ki mantığına yenik düşmüş sevgin bir gün tekrar ayağa kalkacak ve işte o zaman sana uzanan elimi tutarak doğrulacak aşkım...

Bir kez daha sevdiğim, bir kez daha düşün. Yaşadığımız mutlulukları, hayallerimizi, umutlarımızı bir kez daha düşün. Benden ayrıldığından bu yana yaşadıklarınla kıyasla. Değer mi be aşkım, ne olur bir kez daha düşün... Ben sevgimizin büyüklüğüne karşısında hiç bir engelin duramayacağına inanıyorum. Tek yapman gereken sevdiğim, inanmak...