8217;ın yarattığı yüzün üzerine istediği kadar maske taksın, tıpkı deniz gibi kir tutmaz ve atar. Dün ne idi bu gün ne oldu da sözü değişti gibi… Asıl olan, yaratılırken yaradanın verdiği yüzde ne yapılırsa yapılsın maskenin durmayacağını, gün gelip düşeceğini bilmelidir insanlar.

Bahanelerin ve maskelerin ardına saklanmak ya saklayacak çok şeyi olanın ya da menfaat üzere hareket eden zayıf insanların işidir.

Arkasında duramayacağı hiçbir şeye soyunmamalıdır insan. Ne bir sözün ne de bir hareketin ardında olmayacaksa, yan çizecekse maskeye de güvenmemelidir. Unutulmamalıdır ki;

PERUK DÜŞER, KEL GÖRÜNÜR…


ISSIZLIK…

Issızlık insanları neden ürkütür?

Koskoca bir orman düşünün. Hakkında o kadar çok şey anlatılır ki, perili olduğundan tutun da hayaletlere kadar. İnsan aklının zorlanacağı korkutucu cinayetlere uzanan daha nice hikaye. Hatta bu hikayelerin ucu çok eskilere bile dayanır çoğu zaman. Hem yaşı hem de başı kesen eşkiyalara bile uzanır. Bu yüzden de hep ıssız kalır orman. Çünkü, ormanın derinliği ve gücü insanları ürkütmüş, onu ıssızlığa mahkum etmiştir. Halbuki;
-kaç kişi kulak kabartmıştır ağaçların çığlığına?
-Kaç kişi onun huzur veren mis gibi çam kokuları arasında havanın en temizini ciğerlerini yırtmak pahasına içine çekmiştir?
-Kaç kişi kuşların aryasına kulak vermiştir?
-Kaç kişi yazı da gördüğü kırıntı peşindeki karıncaların telaşının ormanda düğün bayrama dönüştüğüne şahit olmuştur?
-Kaç kişi bilir ormanın döşünde çığlığının döne, döne yankılanarak kendine geri dönüp içinin rahatladığını?
-Kaç kişi bir merhaba demiştir ağaçlara?
-Kaç kişi verdiği selamın, ağacın yaprağınca dua olduğunu ve o ağaçların yaprak hışırtısı ile selamı aldığını belli ettiğini bilir?

Yaşanmayan ve bilinmeyene olan ön yargıların getirdiği bir başkaldırışın eseri olarak yapılan eylemlerde bir ıssızlık güdüsünü dürtmekte olduklarının farkında bile değiller. İşte bu yüzden ıssız olduğunu düşündüğünüz insanları düşünerek bir kez daha bakmayı denediğinizde göreceksiniz ki, onun dik duruşudur aslında sizi ürküten.

İnsan hayatındaki bana göre en önemli iki unsurdur maske ve ıssızlık. Çünkü;
-Maskeli insanların dilinden bal gibi sızan cümleler, ıssız insanda yoktur.
-Maskeli insanların kıvraklığı ve son sürat yön değiştirme iç güdüsü ıssız insanda yoktur.
-Maskeli insanda var olan nabza göre şerbet verme yetisi, ıssız insanda nabza göre değil eğriye eğri, doğruya doğru şeklindedir.
-Maskeli insanda çok fazla gelişmiş olan menfaat duygusu, ıssız insanda bırakın gelişmeyi tohum olarak bile var olmayı başaramayandır.

Mekan kavramından uzaklaşarak yürütülen fikirlerde bu yüzdendir ki, hep farklı yönlerde değerlendirilmiş hatta, öyle bir ortam oluşturulmuştur ki yanlı veya yandaş yorumlara meydan vermiştir. Bu tıpkı Edebiyat Defteri forum konuları içinde yer alan ‘’küsme’’ ile ilgili forumda yaşananlara benziyor. Öyle ki; yazılanların çoğunu okuduğunuz da görürsünüz, herkes bir melek sanki!!! Herkes sütten çıkmış ak kaşık sanki!!! Herkes 4/4 insan örneği ve abidesi dikilir tarzda müspet. Zira, aaa küsmekte neymiş, tu kaka hikayeleri doğmuş. Ne yani şimdi, siz hayatınızda hiç kimseye küsmeyecek kadar ermiş misiniz? Önce kendine dürüst olmayı bilmeli insan. Kendine ne kadar dürüstsen eğer, etrafına da emin ol aynı oranda dürüstsündür... Burada maske ve ıssızlık konusunu işlerken de değinmek istediğim en belirgin noktada budur.

Maske ile ıssızlık arasındaki farkta buradan gelmektedir. Bir tarafta kendini kandırmak (İnsanın kendisine yapabileceği en büyük kötülüktür.), diğer tarafta ise içi-dışı bir olmak…

‘’Ya göründüğün gibi ol ya da olduğun gibi görün. MEVLANA’’

SAYGILARIMLA.

HÜZÜN ŞAİRİ; NİĞMET YILDIZ.