BABAM(SIZIM)

• 19 Haziran 2011 Pazar 14:21:31

Okuduğunuz yazı Günün Yazısı olarak seçilmiştir.

Ben, sizin iki kişilik sandığınız yaşamınızda var olmaya merhaba demişken sen bırakıp gittin bizi baba.Varlığımdan ne senin ne de annemin haberi vardı.Annemin beni fark etmesi uzun zaman alacak .Çünkü sen onu elleri koynunda yangınlarda bırakıp gittin ya isyanlarda annem.
Birbirinize kavuşmak için verdiğiniz savaşın ,çektiğiniz sıkıntıların,her şeyi göze alarak çıktığınız sevdada huzur yolculuğun apansız,acımasızca son bulmasının şaşkınlığı ve kahrı içinde annem.Darmadağın.Kendisini başka bir köye gelin verdikleri akşam haber yollamış sana’’Al beni götür ‘’diye biliyorsun.Tutup kolundan Torosların koynuna kaçırmışsın onu kendi ölümüne koştuğunu bilmeyerek.Yâr…deyip sürmüşsün yaralarına.’’Senin için ölürüm,şu dünyada bir günlük ömrüm varsa seninle olsun.’’dermişsin hep.
Yirmi gün sonra tutmuşsun sözünü baba.Ecelin olmuş şah damarına isabet eden bir ufak taş.Ben geliyordum oysa baba.Annem senin ölümüne sebep olan kardeşi için karışık duygular içindeydi.’’NEDENNN’’ çığlıkları vadiyi dolduruyordu annemin.Ben onu duyuyordum ;ama o benden habersizdi.Öleceğin gün anneme ‘’Benim bir oğlum olacak,bana benzeyecek.babayiğit olacak benim oğlum.’’demiştin ya ben duymuştum seni.Ama ben bir kızdım baba.
Annem senin gidişinden birkaç ay sonra fark etti beni.Çok ağladı baba,o öyle ağlayınca ben de ağladım.Bir yandan varlığıma seviniyor bir yandan da kahroluyordu.Yapayalnızdı,kimse sahiplenmek istemiyordu onu.Dul bir kadındı herkesin gözünde .Çok zor günler yaşadı annem.Bazen ellerini karnına koyup beni dinliyordu,konuşuyordu benimle:’’Kadersizim’’diyordu bana.Hep tarlaya götürüyorlardı onu benim varlığıma rağmen.Zorlanıyordu ama hiç sesi çıkmıyordu.Karnımızı doyurmak zorundaydı çünkü.
Güneşin dağların arasından ovayı selamladığı bir nisan sabahında düşüverdim toprağa ve annemin kollarına.Çok acı çekti annem baba.’’Yadigar’’dedi bana bastı bağrına beni.Senden ona kalan onu yaşama bağlayan incecik bir umuttum çünkü.Ben doğduktan sonra biraz değişti annem.Görenler ,beni sana benzetiyorlardı hep,buna çok seviniyordu.Ama ben kızdım ve herkes bunun için çok üzülüyordu.’’Babasının intikamını alamayacak ,babasının kanı yerde kalacak .’’diyorlardı.Annem üzülüyordu böyle dendiği için.Kimden intikam alınacaktı ki?Senin ölümüne sebep olan kardeşiydi her şeye rağmen.Üstelik öldürme amacı da yoktu.Bir yanı küskündü kardeşine bir yanı üzgündü onun için.Uykuya yatırınca beni uzun uzun seyrediyor senin adını sayıklıyor ağlıyordu annem baba.
Zaman geçtikçe büyüyordum ve herkes seviyordu beni.Ta ki annem ,köy yerinde çocuklu ve dul bir kadın olmanın sakıncalarına ve zorluğuna inandırılana kadar.Annem baskılara dayanamayıp evlenme kararı aldı.

Sen yaşamımızda olsaydın her şey ne kadar farklı olurdu değil mi baba.Şimdi 41 yaşındayım ve senin olduğun yaşamların hayalini kuruyorum .Hep seni sayıklıyorum baba. ‘’Benim babam annemi çok sevip onun sevdasına yeminli öldü.Nikahları bile askıdaydı öldüğünde.Benim babam sevgi doluydu ve ben bir kız olsam da de çok sevecekti beni.Ellerimi avuçlarının arasına alaca öpüp koklayacaktı.Saçlarımı okşayacak,uykudan kalkınca dizinde oturtacaktı.Ağladığımda yüzümü gözümü silecek ,hastalandığımda kapkara gözleriyle iyileşmem için yalvarırcasına bana bakacaktı.Dualar edecekti benim için.Çarşıdan aldığı şekeri avucunun içinde arkasına saklayacak; hangi elimde bul bakalım diyecek ve ben de şekeri bulmaya çalışırken şımaracaktım ona.Bıyıklı olacaktı benim babam.Onunla oynarken bıyıklarını çekecektim onun.Beni yerlere yuvarlayacak,gıdıklayacak,güldürecekti.Köyden ilçenin pazarına gidecektik el ele.Bir kız bebek alacaktı bana.Dondurma da alırdı belki.Çalışkandı benim babam,parası vardı;alırdı.Dağlarda ağaç keser,odun satar;hayvan bakar ve onlarla bize her şey alırdı .Aslandı güçlüydü;mertti ,dürüsttü, dağ gibi heybetliydi benim babam.’’

Baba…sen yoktun ve yokluğunun acısını hiçbir şey dindiremedi ömrümce..
Her şeye rağmen üniversiteyi kazandığımda dünyalar benim olmuştu.Öğretmen olacaktım.Biliyor musun baba üniversitede en çok ne dokundu bana.Arkadaşlarımın babaları onları ziyarete gelirdi.Baba-kız kocaman kucaklaşırlardı .Ben onları görünce hep iç geçirirdim ,hep ağlardım.Keşke…derdim.Yaşasaydın sen de beni görmeye gelirdin değil mi baba.Kocaman ve sımsıkı sarılırdın bana.Koltuğunu altına alırdın beni.Kızım…derdin.Biliyorum severdin beni.Üniversiteden dereceyle mezun olduğumda beni alkışlayanlar arasında sen de olurdun değil mi baba?
Sonra bir gün beni senden isteyeceklerdi ve sen bozulacaktın .’’Hayır ,diyecektin o daha küçük bir kız!’’.-Bir türlü büyümezdi kızlar babaların gözünde.-Kıyamayacaktın bana.Yatağında gizli gizli ağlayacaktın sizden ayrılacağım diye.Dünya düzeni böyleydi ya ‘’Kızıma iyi bak .’’diyecektin en sonunda birine.Mutluluğuma sevinecektin.Duvağımı örtecek,mutlu olayım diye dualar okuyacaktın ardımdan.
Ahh baba,babam…bunların hiçbiri olmadı.Sen yoktun ve ben bunlar hep benim özlemim oldu.Şimdi yaşanmamış anların sorgusunda çırpınıyor çocuk yüreğim.Şimdilerde çocukça meraklarım var yine.Biz birbirimizi hiç görmedik ya acaba diyorum öbür dünyada birbirimizi görecek miyiz?Görürsek tanıyacak mıyız ?
Baba…babam,sen beni tanı olur mu.Sana benziyormuşum hem.’’Kızım ‘’de bana.Ben de hiçbir zaman gönlümce söyleyemediğim o sözcüğü söyleyeyim sana:’’Baba,babam…