ZAMAN İLAÇMIŞ DERLERDİ DE…

• 27 Kasım 2007 Salı 23:51:11

Bugünlerde artık şöyle düşünüyorum. Benim için dün yok ki artık eskide neler kalmışsa geçip gitmiştir. Eskiyi düşünüp kendimize sıkıntı yapmaya gerek yok. Benim için artık yarın var, yarın ne olacak, günüm nasıl geçecek diye düşünüyorum artık.

Bir zamanlar çok sıkıntısını çektim bu düşüncelerin. Ne oluyordu bilmiyordum kendi bedenime, kendi düşüncelerime hâkim olamıyordum sanki dışarıdan birisi eline uzaktan kumandayı almış beni nere isterse oraya doğru yönlendiriyordu. Sağa dön diyor sağa dönüyorum, orada dur diyor orada duruyordum. Hiçbir şey benim kontrolümle olmuyormuş gibi geliyordu bana. Sanki bana senin için yarın yok sen yarını düşünürsen zarar görürsün sen her zaman eskide yaşadıklarını hatırlayacaksın, bütün günlerini, gün içindeki saatleri ve saatlerin her dakika ve saniyesini anılarla yaşayacaksın, günlerini böyle geçireceksin diye komut veriyordu bende bu komutlara uyuyordum ve aynen dediği gibi yapıyordum. Zaman böyle akıp giderken bir gün sanki yorulmaya başladığımı hissettim artık beynim gerekli komutları vermiyordu bana, verilen komutları da tam olarak algılayamıyordum. Bazen bunları gerçekleştiriyor, bazen de hemen o anda unutuyor kendimi başka şeylere odaklayabiliyordum. Acaba bu benim için bir avantaj mı yaratıyor diye düşünmeye başladım demek ki istediğim zaman kendimi yönetebiliyorum. Artık kendime hâkim olmanın zamanını geldiğini anlamıştım. Artık beni yöneten, komutları veren kumandaya karşı koymaya başlıyordum sanki beynime bir duvar kuruyorum gelen komutları o duvardan geriye doğru yansıtıyor düşüncelerine hâkim olmamasını sağlıyordum. Bazen de bunlar beni o kadar yoruyordu ki, akşama kadar ağır bir işte çalışmış gibi hissediyordum kendimi.

Sonrada aklıma şöyle bir düşünce takıldı. Ben daha önce bunların esiri olurken şimdi nasıl karşı koyabiliyorum? Yoksa zaman geçtikçe unutmaya mı başlıyorum? Evet, evet zaman herhalde yok edici unutucu etkisini kullanmaya başlıyor. Damara verilen bir antibiyotik gibi etkisini yavaş yavaş gösteriyor. Tüm bedenimi kaplıyor gelen tüm saldırılara karşı bir set çekerek anında yok ediyor ve içerlere girmesini engelliyor. Artık daha eskisi yok eskiden ne yaşamışım benim hayatıma ne katmış ki onu düşüneyim bana tek faydası artık yapacağım ve yapmayacağım şeyleri bana göstermesidir. Bu yönden de iyi buluyorum aslında beklide o anlar yaşanmasa belki de yarın olacaklar hakkında gerekli tecrübeye sahip olamayacaktım.

Her şey zamanında yaşanır ve biter. Bitmeyenleri ise zaman kapatıcı etkisini kullanarak sen istemese de kabuk bağlayan bir yara gibi yavaş yavaş kapatır. Ama unutulmaması gereken bir şeyde var;

Yaralar ne kadar kapansa da arkada bıraktığı tahribat ve iz hiçbir zaman kendini yenileyemez…