Sevgi, şeydir.. sevgii.. neydi.. aa.. uu.. ıı.. hah buldum ;
Sevgi adanmaktır.
Sonuna kadar sonsuza kadar her hal durum koşul ve şartta
en derinine en dibine en ilerisine gitmektir, sevmenin.
Umarsız beklentisiz çıkarsız menfaatsiz ödülsüz bonussuz..
Hem de kelle koltukta, kalp elde.
Diye düşünmüşüm gayriihtiyarii.
Yoksa bildiğimden falan değil valla.

Sevgide ’geri’ diye bir şey yoktur.
Hababam ’beri’ debabam ’beri’.
Daima "ileri" yani.
Heerşeyinle.
Boru değil, ne demişiz yukarıda? "Adanmışlık" demişiz.
Bu ileri gitme yürekliliği adanmışlığı Çanakkale’den sonra pek görülmüş duyulmuş bir şey değildir.
“Öndekinin öldüğünü görüp öleceğini bile bile onun yerine geçebilmekte bir an bile tereddüt etmiyorlardı…”

Öte yandan;
Şu ekonomik panayır ortamında insanlara değerlere “adanmada” ileri gitmek şöyle dursun, habire kıçın kıçın geri gidildiğini hayretle esefle pörtlemiş gözlerle gözlemlemekteyim.
Nitekim sabah namazı vaktinde mescitte 3-5 ihtiyardan başka cemaat göremeyince,
- ay ay eskiden de aynenmiiş-
fosur fosur uyuyanlara halife Ömer şöyle seslenmiştir;
"Vallahi yağlı kemik var desem alayınız dört ayak üstünde bile koşar gelirsiniz.."
Ne alaka olur mu.. Sevgisiz hiiç bir şey olmaz ve yapılmaz.
Olanlar ve yapılanlar günbegün ortalıkta işte.
Varın anlayın gari, görün anlayın gari.

Beri yandan;
“dadanmaya” tiridine banmaya gelindiğinde, çıkar söz konusu olduğunda, tee dibine kadar ileri gidildiğini, bütün dip köşe bucak kucak kap kacak deşildiğini eşelendiğini görmekle cidden endişelenmekte ve dibimi korumakta kollamaktayım.

Bu yandan;
Hani eskaza ateist mateist olsaymışım,
sevgiyi totem yaparmışım da taparmışım yani.

Der ve “yandan Halime’m yandan, görmesinler dolan bu yandan..” türküsünü mırlıyarak orman içi patika yola girer..

gel beri gel beri
soyun da benlikten
gel beri gel beri
zıplayalım eşikten

o da gezer bu yeri
yiye yiye yemlikten
farkımız olsun bari
güzel gözlü eşekten