6
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
977
Okunma
Tarih:06 Haziran 2011 Pazartesi 14:42:08
Bir varmış, hep yokmuş bazıları...
Bazılarıda; hep yokmuş, birgün bir varmış, sonra hep olacakmış inşaallah...
Kem gözlerin uzak olduğu, nazarların değmeyeceği bir dost yolu bu yürüdüğüm... Koskocaman dünyada, bir dolu insan içinden yüreğimi eline alıp, sevgisini, saygısını baş köşeye yerleştiren bir dosta bu nacizhane mektubum...
Bugün ilacımı almadım sayılır...Yazmak iyi geliyor, yüreğim ferahlıyor, bir cesaret doluveriyor bir yanı eksik, kesik bağrıma...İlaçtan kastım iki kelam yazmaktır sana...Ama bakma başımın belası ilaçlarım var tabi, bir yudum suyla mideme indirdiğim, faydası var veya yok onu Allah bilir...Ama senin faydanı gülen yüzümle anında hissediyorum ya mühim olan da bu...
Anladım ki; bazen en tanıdıklar, en sevilenlerden çok hiç tanımadığın birisi su döküyormuş gönüldeki yangın yerine...Çıkan dumanıda mangal sefasından sanıyormuş millet, yazıklar olsun...Ağladığını görmese de bildiğiyle, km’lerce uzaktan uzatıyormuş ellerini siliyormuş gözlerindeki kan ve revan yaşları...Yüreğine dokunuveriyormuş, ama bilerek, ama bilmeyerek...
Yağmurla yağıyor üzerine, güneşle doğuveriyormuş bağrına çoğu zaman bir dost...Dualarına tanrı misafiri oluyormuş insan acer dostunun...Gönlünün gizli güzelliğini, yüreğinin aynasında görüyormuş kimi zaman...
Anladım ki, yanında "aaah" edenlerden ziyade, "vah" bile demeyip yüreklendirenlerin yeri daha bir farklı oluyormuş gönülde...Umutlarının elinden tutan ve peşinede bir dolu umut ekleyen oluyormuş kimi zaman...
Dost eli yüreğin yangınını alıyormuş çoğu zaman...
İşte; herkese böyle bir dost nasip etsin Mevlam, hemde ilaç niyetine...