Okuduğum yazılarda hüzün, izlediğim haberlerde buram buram acı ve vahşet…

Erkek gücünün kızları ve hanımları üzerindeki adaletsiz tahakkümü.

Anlayıp, dinlemeden söz hakkı tanımadan uygulanan şiddet. Küçük kız çocuklarına bir an evvel evden gönderilmesi gereken lüzumsuz varlıklar gibi, aklıma, fikrime sığmayan hor hakir gören yaklaşımlar.

Eşine saygısız erkekler, kocasını adam yerine koymayan hanımlar, sadakatsizlik diz boyu.

Erkek çocuk diye her dediği yapılıp, aşırı şımarmış karaktersiz gençler.
Anne babasına saygısız evlatlar, yozlaşma diz boyu…

Bu benim milletim mi Allahım!

Sadece erkek olduğu için, ayrım yapılarak büyütülen çocuk ve torunlar.
Sen erkeksin, her şeye hakkın var zihniyetiyle büyütülüp, sonunda kendi atasını saymayanlar.

Zulüm görse de, arkasında aile sıcaklığını hissedemediğinden, koca zulmüne katlanmaya uğraşan hanımlar.

İsyan ediyorum, gördüklerim, işittiklerim, yapılan tüm adaletsizliğe ve haksızlıklara.

Kendilerine Rabbimin emaneti olan eşine zulm eden kocalara, kız evlatlarını adamdan saymayıp, oğullarına sesini çıkarmayan ailelere. Veda hutbesinde ‘kadınlarımız Rabbimin sizlere emanetidir, onları incitmeden, hoş muamelede bulunun, adaletten ayrılmayın’ dediği halde Sevgili Peygamberimizin öğüdünü dinlemeyenlere, bütün malını mülkünü oğullarına bırakıp, kızlarına bir avuç mirası çok gören zalim babalara, gördüğüm adaletsiz, sevgisiz, saygısız, insana insan değeri vermeyen insanlara.

Gördüğü gözlere öfke kusan bakışlara, konu komşusuna bir güler yüzü çok gören kişilere, bir küçük çocuğa tatlı bir söz söylemeyen dillere, ‘sizin en hayırlınız müminlerin, elinden ve dilinden salim olduğu, yani zarar görmediği insandır’
Hadis-i şerifini kulak ardı edenlere.

‘Kullarıma teşekkür etmeyen bana şükretmiş olmaz, Hadis-i Kutsisine uymayanlara.



Dertleştiğim bir yakınımın anlattıklarına üzüldüğüm için yazılmış satırlar, kimseyi direkt olarak suçlamıyorum. Rabbim kalbimizi insan sevgisiyle doldurmuş, insanlıktan uzaklaşmamak dileklerimle.