Sevgimizi Hissettirelim!

• 3 Haziran 2011 Cuma 18:08:34

Sevgi….. şu beş harfli kelimecik ne büyük anlam taşıyor!

İnsanın karşı cinsi sevmesi, çocuklarını eşini dostunu sevmesi, Yaratan Rabbini sevmesi, çevresini, çiçekleri, hayvanları kısaca bu seçenekleri istediğimiz kadar arttırabiliriz.

Geçen sene bu konuda bir yazı yazmıştım. Çevremde gördüğüm sevgisizlik, beni tekrar yazmaya mecbur ediyor.

Sevmenin okulu olsa, acaba kaç kişi tam puan alıp, başarıyla mezun olabilir.

Sevmek, bir anlamda da karşınızdakine değer vermek, kaba tabirle adam yerine koymaktır.

Şimdi bu söz nereden çıktı demeyin.

Her anne, baba çocuğunu sever, her anneanne veya babaanne torunlarını sevdiğini iddia eder.

O zaman, onların yetiştirilmesi ve eğitimi sırasında, aşırı bağırıp çağırmalar, hiç sebebi yokken insan içinde paylamalar, bir şey istediği zaman lüzumsuz tenkitler sevgiyle bağdaşıyor mu?

Bence hayır!

Terbiye bağırarak, ya da aşağılayıcı sözler kullanarak verilmez. Karşımızdaki küçük veya büyük, çocuklar kaç yaşında olursa olsun, güzellikle verilen eğitim, sevgiyle birleşirse başarılı olur.

Yeri gelince tabii ki yanlışlarına alkış tutmayacağız. Hatalarını onlara izah ederek, ne yapmaları gerektiğini, ya da onlar için neyin daha faydalı olabileceğini, güzel sözlerle, onlara da söz hakkı tanıyarak anlatmalıyız.

Eğitim anne karnında başlar.

Bebeğiyle henüz doğmadan, kalbinden büyük sevgisini hissettirerek, karnını okşayarak, onunla yavaş sesle konuşarak, duyguları paylaşmak, bebeğin kendini iyi hissetmesine, daha zeki, sağlıklı büyümesine yol açar.

Doğduklarından itibaren,

‘bebektir anlamaz’ demeden onlarla sakin ve yumuşak bir ses tonuyla konuşmak, hem bebeğin dikkatini çeker, hem de onu büyüten anne ya da büyükanne ile çocuk arasında, sevgi dolu bir bağ kurulur.

Birçok annede gözlemlediğim bir husus da, o çocuğun da bir birey olduğunu, onun da tercihleri olabileceğini göz ardı etmeleridir.

O anda acıkıp acıkmadığını sormadan zorla yedirmeye uğraşmak gibi. Bir öğünü gecikirse, ona bir şey olmaz, ama sevmeyerek yediği bir yemek, faydadan çok, onun bizlere öfkelenmesine neden olur.

Neden yemesi gerektiğini, yemezse, istediği kadar güçlü olamayacağından, yorulup oyundan geri kalacağını anlatmak gibi ikna edici konuşmalarla, bağırıp çağırmadan, severek onların kişiliğine saygılı olduğumuzu hissettirerek iletişim, her zaman başarılı sonuç vermiştir.

Hatalarını insan içinde yüzüne vurmadan, yalnızken, sakin ve ikna edici bir dille anlatmalı, kendisine zararı olmayacak konularda tercihleri yapmalarına müsaade etmelidir.

Yavaş yumuşak, sevgi dolu konuşularak, olur olmaz bağırılıp çağırılmadan büyütülen çocuklar, özgüvenleri tam, karakter sahibi, tutarlı bireyler olarak toplumdaki yerlerini alırlar.

Onlara sevgimizi hissettirmeli, fakat bunu suistimal ettirmemeliyiz.

Çocuk yetiştirmek, onları sadece doyurup, bir evde barındırmak, bir çatı altı vermek olmamalıdır. Yuva sıcaklığını, ailesinin her zaman onu sevdiğini, yanlışlarını söylemelerinden korkmamaları gerektirdiğini ‘doğru söyle kızmayacağım’ dediğimizde, çok büyük bir kabahat da olsa, söz verdiğimiz için kızmadan doğrusunu öğretmeliyiz.

Üzerlerine hiçbir zaman beddua etmemeli, hayır dua ile onları da iyiliğe teşvik etmeliyiz.

Ağız dolusu beddua edenler bilmiyor ki, Mevlam çok sabırlıdır.

Bizim kızıp da öfkemizi teskin için, öylesine söylediğimiz bir bela çağrısı, o çocuğa ve gence o anda ulaşmaz. Yetişir, gelişir, tam delikanlı ya da genç kız olur, bizim elimizden tutacak, bize en sevgili oldukları zaman,

‘Sen bunun üzerine şöyle şöyle canını almam için ilenmiştin, ben şimdi onu alayım da gör, sevinecek misin’.

Rabbim böyle ağır sözlerden, sevdiklerimize zarar verecek laflar etmekten sana sığınırım.