Hayatın Bu Yorgun Temposunda Acı Gerçekler

• 1 Haziran 2011 Çarşamba 19:46:13

Size hayat kelimesinin anlamını sorarlarsa şu anahtar kelimeleri kullanınız:Acı ama gerçek.Her zaman acı ve gerçek mi?Hayır.Ama çoğunlukla öyle.Bu yorgun hayat temposunda öğretmenler öğrencileriyle,doktorlar hastalarıyla uğraşırken bizlerde doktor,öğretmen dinlemeden uğraşıyoruz seninle be hayat.Gözlerimiz nemli kalıyor çoğu zaman.Mutluluktan ya da mutsuzluktan...Ben hep yazılarımı hayatla ilgili yazarım.Çünkü hayat konusu tüm konuların kapısıdır.Mutluluk hayattır,üzüntü hayattır ve şu an severek yaptığım yazmak da hayattır.
Hayatın bu durmaksızın temposunda kendinizi bulabiliyorsanız,tanıyabiliyor ve kişiliğinizden ödün vermiyorsanız siz insan değilsinizdir.Eskiden olsa evet,siz insandınız.Ama şimdi insan kavramı bile o kadar değişti ki.Ben insanın muhteşem olmadığı kanısına katılıyorum ancak bu kadar da vasat olamaz öyle değil mi?Bu satırları yazarken bile engelleneceksem,ben neyim ki?Benliğimi,kimliğimi,kişiliğimi unuturum bir zaman sonra.
Benlik,kişilik...Gelecekte bunlar dendiğinde’Anlamadım.’cevabıyla karşılaşacağız.Yüzümüzde takmak istemediğimiz bir maske olacak.Biz robotlar olacağız.Kendi düşüncemiz olmayacak bir zaman sonra.Biz düşünmeyecek,düşünmeye zorlanacağız.Neden mi?İnsanlık kavramı değişti de ondan.Şimdiki insanın hatalarla,düzeltmediği yanlışlarla dolu bir hayatı var.Biz insanlar teknolojide ne kadar değişsek, gelişsek de insan gibi insan olamayacağız.
Belki bir gün ben başka bir yerde,belki bir gün başka bir zamanda gene elimde kalem yazıyor olacağım.Ama başkalarının düşündüklerini.Ben bu hayata hazır değilim ve hiçbir zaman da hazır olmayacağım.Bir yazar başkalarının düşüncelerini kendi düşüncesiymiş gibi yazıyorsa ben ona yazar demem.
Dünya nereye gidiyor,sonunu göremediğimiz bir çukura m?Hayır,biz geleceğe doğru gidiyoruz.Kadere.Ne kadar şanslıyız ki o kaderi biz yazıyoruz ve ne kadar şanssızız ki bazılarımız başkalarının,duyarsızların çizdiği kadere adım adım ilerliyoruz.Küçük bir taş denize atıldığında pek su sıçramaz ama büyük bir taş attığınız da sıçrar.Yazık ki,duyarlı insanlar küçük çakıl taşını simgeliyor.
Belki çok karamsarım bu konuda.Belki okuduğunuzda içiniz kararacak.Lütfen bu yazıyı okuduktan sonra başa dönün,ne demiştim?Hayat:Acı ama gerçek.İşte hayatın acı ama gerçekleri.Ben bu yazıyı karamsarlıkla değil umutla bırakmak isterim.Hala o kadar geç değil mi?Yeni bir sayfa açmak,hayatın bu acı ama gerçeklerini azaltmak için yarını beklemeyin.Şimdi başlayın.Hayatın bu yorgun temposunda benliğinizi bulun...