ŞEYHİ SANA VE PAPAZIN KIZI

• 25 Kasım 2007 Pazar 02:04:17

Sana ..! Gidenlerin bir daha geri dönmediği için adına türküler yaktığımız ve Aşk Peygamberi Hz. Mustafa (S.A.V)’nın "Bana Allah’ın kokusu oradan gelir ." diye işaret buyurduğu gönüller sultanı , evliyanın Piri Veysel Karani diyarı olan Yemen ülkesinin, nice asırlar ilim ve kültürlere merkez olmuş en eski şehri .

Bu şehir öyle bir olaya tanıklık eder ki ; hikayesi günümüzde bile demhanelerde , meşk ehlinin meclislerinde halâ anlatılıp dinlenir .

Pazarın kurulduğu kalabalık bir gün dervişanıyla yolda giderken , çöplüğe atılmış bir hayvan ölüsüne baktığında , onun dirilip cana gelmesiyle , adı kısa zamanda duyulup , daha nice kerametleri aşikâr olarak herkes tarafından görülen , o şehrin şeyhi ve sultanı manâsında "ŞEYHİ SANA" lâkabıyla ünlenen , İsa (A.S) nefesli bu ulu şeyhin ; akıl ve idrak ölçüsüyle tarifi mümkün olmayan bir ahvale düşmesi hikâye edilir ki , işte asıl budur onu hem İran’da hem Turan’da hem de Diyar-ı Rum’da ŞEYHİ SANA yapan ..!

Türkistan’da Hoca Ahmed Yesevi’nin gönül gülistanında tomurcuklanıp ; Buhara’da , Semerkant’ta , Horasan’da ve oradan da Anadolu’da açarak , nefeslerindeki GÜL-Ü REYHAN kokusunu etraflarına burcu burcu yayan yüce Hünkar Hacı Bektaşı Veli , Mevlâna , Taptuk Emre ve gonca gülü Yunus Emre gibi daha niceleri , günümüze kadar bu sırrı haber vermiş , bu esrarı anlatmış ve hep AŞK ..! AŞK ..! diye feryat etmişlerdir .

Satır ilmini okuyup ; bilen ve ilim sahibi insan anlamına gelen "ALİM" ünvanını almalarına rağmen , sadr ilmine yani gönül ilmine ve haline itibar edip inanmadıkları için taç ve hırka derdine düşüp , şekil girdabında boğulduklarından , gönül damaklarında bir türlü tadamadıkları bu aşkın şarabını , her dem kadeh kadeh içen aşk ehlini kıskanıp kınayan ve hatta küfürle dahi suçlayan Molla Kasımları çıldırtırcasına "bu nasıl mezhep ki dinden içeri" deyip aşkı anlatan koca Yunus , kendisinden bir kaç asır evvel yaşayan Şeyhi Sana’ya sanki selam ve muhabbetlerini göndermiştir .

Şöhreti her geçen gün artan Şeyhi Sana’ya , insanlar akın akın gelirler . Beyler , vezirler ve dahi zamanın halife ve sultanları , hayır duasını alıp eşiğine yüz sürmek için sıra beklerler . Derdine derman bulanlar onun harikuladeliğini , yüceliğini , şefkat ve merhametini her yerde hikâye edip anlatırlar .

İçinde bulunduğu yılın mevsiminde , hacca gitmeye karar veren ulu şeyh , bunu herkese ilân eder . O gün geldiğinde , şehirde bayram vardır sanki .Ertesi gün ilim ve hâl sahibi dörtyüz dervişiyle yola çıkan kafileyi , Sana halkı şehir dışına kadar coşku , muhabbet ve saygı ile yolcu ederler .

Yol uzun , yolculuk meşakkatlidir ancak kervan kutludur . Kimse aldırmaz buna .

Nice sonra hangi beldedir bilinmez , içinden geçtikleri köyün yakınında , kiliseye benzer mütevazı bir evin önünden ilerlerken , kafile birden durur . Herkes merak eder ne olduğunu .

Şeyhin ; evinin penceresinden kendisini seyretmekte olan çok güzel bir dilbere dikkatle baktığını görürler . Bir şeyhe bakarlar bir dilbere . Ama çok gariptir , ne kızcağız gözünü ayırır şeyhten ne de şeyh dilberden . Nefesler tutlmuştur . Ama zihinler allak bullaktır .

Nihayet Şeyh-i Sana orada konaklama emrini verir . Bir heyet kurup , kızın babasına elçi gönderir , istetmek için . Fakat dilberden gelen cevap ilginçtir .

─ "Söyleyin şeyhinize ! Bizim pahamız çok ağırdır , ödeyemez." diye .

Kafile çalkalanır . Gerek şeyhin dervişleri gerekse halktan ileri gelenler şeyhe yalvarırlar . Bu hadiseden binlerce sevenlerinin sükûtu hayale uğrayıp , iç dünyalarının yıkılacağını ve sefil perişan olacaklarını ifade ederler . Yolumuza devam edip bir an evvel kutsal topraklara gidelim derler . Fakat Şeyh-i Sana ;

─ "Evlatlarım ! Sizler gidin , ben gelmiyorum . Ayrıca , artık kendinize hakiki bir mürşit bulun . Zira bundan sonra biz şeyh de değiliz gayrı ." dediğinde ortalıkta feryat kopar . Koyun kuzuya karışır . Eteğine yapışıp ;

─ "Efendim ! Bizler ölürüz de senden ayrılmayız ." derler .

Yalvarıp yakarmalar fayda vermez . Yoluna devam etmek isteyenler revan olur kutsal topraklara . Kalanlarla birlikte Şeyh-i Sana’da şehre döner .

Aradan bir hayli zaman geçer . Sana şehri ve Yemen diyarı bu hadiseyle çalkalanır günlerce .

Gerek Yemen’de gerek Hicaz’da sevenleri , şeyhin bu halden kurtulması için gece gündüz göz yaşı döküp yakarırlar Cenab-ı Hak’ka .

O ise , etrafına her gün ,

─ "Gidin ..! Gidin ..! Gidin de kendinize gerçek bir şeyh bulun ." diye seslenir . Ama çoğu kimse inanmaz ya da inanmak istemez buna . Zira şeyhlerinin kendilerini imtihan edip , denemek istediğini zannederler ve ;

─ "Efendimiz ..! Size ruhumuz , canımız feda olsun . Siz neredeyseniz biz de oradayız ." derler .

─ "Efendiler ..! Büyük lokma yiyin ancak büyük konuşmayın . Ben size gidin diyorum . Gidin de gerçek bir kâmil mükemmil şeyh bulun kendinize . Çünkü bizim sonumuz belli değildir , olur ki üzülürsünüz .

Ne kadar yalnız kalıp , tenhaya düşmek istediyse de , dervişleri kendisine bağlılıklarını bildirip terketmezler şeyhi .

Ta ki akılları dondurup , insanı dehşete düşüren o gün gelinceye kadar .

Şeyh yine gönderir dervişlerini papaz efendiye.

Ertesi gün , giden heyet korku , merak ve endişe dolu gözlerle , haberi getirirler şeyhe .

─ Efendim ..! Papaz efendi üç şart koştu kızını vermek için . "Eğer kabul ederse , kızım şeyhindir" diyor .

Bu haberi tefekkür hâlinde başı önünde dinleyen Şeyh-i Sana , etrafındaki yüzlerce insana hitaben ;

─ "Son kez söylüyorum size . Artık ben şeyh değilim . Kendinize ilmiyle âmil bir mürşidi kâmil bulun diye" . Fakat yine de kimse kalkmaz yerinden . Şeyh ayakta bekleyen elçilerine ;

─ "Nedir o üç şartı papaz efendinin , söyleyin ?" der .

─ Efendimiz ..! Birincisi dinini değiştirip hıristiyan olsun , ikincisi yedi yıl boyunca benim domuzlarımı gütsün , üçüncüsü şarap içsin , diyor .

Gözler büyümüş , kulaklar şeyhe dikkat kesilmişken , şeyh tekrar etrafına gitmeleri için yalvarırcasına bakıp , akılları donduran o müthiş kararını verir .

─ "Söyleyin papaz efendiye !Üç şartını da kabul ettik !" dediğinde , ağzından beyaz güvercin şeklinde birşeyin çıktığını görür oradakiler . İmanının ...

Kafası önüne düşmüş , gözlerinden akan yaş sakalını tek tel haline getirmiş ağlar halde ne kadar durduğu belli değilken , nice sonra başını kaldırıp etrafına baktığında , en gözde müridleri olan elçileri dahi , "Şeyhimiz kâfir oldu !" diye bağırarak gittiğinden , kimseciklerin kalmadığını görür .

Tekrar yaşlı gözlerini kapatarak başını öne eğer ve dakikalarca öyle kalır yerinde .

Arkasından gelen , ağlamaklı hıçkırık sesine uyanıp geriye dönen şeyh genç , yağız delikanlı bir dervişinin oradan ayrılmadığnı görünce sorar ;

─ Sen neden bekliyorsun evladım ?

─ "Şeyhim ..! Sultanım ..! Canım , Cananım , Efendim ..! Senin ayaklarının gittiği yerde , benim başım gider önde ..! Lütuf merhamet buyurun ve beni salmayın ne olur ! Ben Allah’ı bilemedim . Resulullah Efendimizi de görmedim . Çünkü O’nun zamanında yaşamadım . Ama ben seni bildim , seni sevdim Efendim . Şu andan itibaren işte ben de hıristiyanım ve zünnar bağladım belime ." diye ağlayarak beline bağladığı ipi gösterir . Bunun üzerine Şeyh-i Sana sükût edip , tekrar başını öne eğer .

Aylar ve yıllar öyle çabuk kovalar ki birbirini , artık kimse onları konuşmaz olur . Şeyhine sadakati her geçen gün artarak devam eden delikanlı , bunu ona olan hizmet ve edebiyle de göstermektedir her an .

Nihayet vadedilen süre dolmuştur . Dolmuştur da , görünürde böyle tecelli eden ilâhi cilve tuzağının manevi yönü hiç de öyle değildir .

Aşk’ında samimi ve dürüst olduğundan , putperest iken bile , bizatihi Allah’ın "Buyur ey Zeliha ! Ne istiyorsun ?" hitabına mazhar olup , müslüman olan Zeliha’ya ikramda bulunan Cenab-ı Hak’kın , sevdiği bir dostuna çileler verip etrafına rezil rüsvay ettikten sonra , nimetlerin en büyüğünden mahrum etmesi , şanına yakışır mı hiç ?

Ama bunu ; sevgiden habersiz yürüyen ölülerin , İsa Peygamberi bile şehirden kaçırtacak kadar gönülsüz olan ahmakların anlaması nasıl beklenir . Onlardan ancak , İsa Ruhullah’ın kaçtığı gibi kaçmaktan başka çare yoktur . Çünkü ahmaklık, gönülsüzlük Allah’ın kahrındandır derler .

Eski halinden çok daha yüce manevi makam ve yetkilerle donatılan Ulu Şeyh , evlâdıyla birlikte Sana’ya dönmek üzere yola çıkarlar .

Haberi duyanlar , meraktan yollara düşerler . Şeyhi uzaktan gördüklerinde gözlerine inanamazlar . Öyle bir heybet , öyle bir azamet ve güzellik ki , dil tariften acizdir .

Yine bir nazarıyla , eski çöplükteki hayvan ölülerinin dirilerek kaçıştığını gören halk , eteğine yapışıp öpmeye başlar . Fakat şeyh bu saygıya hiç itibar etmez . Zira kerametle gelenler , yine başka bir hâl olduğunda geri giderler diye . Çünkü en büyük keramet , istikamet ve sadakattır der . O yüzden halka hitaben ;

─ "Benim hakiki bir dervişim var . Biz onun imanı gibi iman isteriz . O da bu yağız delikanlıdır . Sizler vızırtıyla gelip vızırtıyla gidenlersiniz ." buyurur .

Şairin dediği gibi ;

Aşk O’nundur , Aşık O’ldur , Maşuk ol ,
O’ndan O’na gider cümle yol .

Yani Aşk Allah’ındır . Seven de O’dur , sevilen de . Bütün yollar O’ndan gelip O’na gider .
Ölümü Öldüren Aşk İksirini İçenlere Selam Olsun !