BİR ÖPÜCÜĞE BARIŞ

• 27 Mayıs 2011 Cuma 00:56:24

Öğleden sonra evdeydi. İki yaşlarında sarı bukleli, kıvırcık saçlı, pembe yanaklı, mavi gözlü kızlarını sabahtan öğleye kadar annesi, öğleden akşama kadar da babası bakıyordu. Çoklarına göre şanslı sayılırlardı. Çocukları hiç yoktan bakıcı elinde sevgisiz, bakımsız kalmıyordu. Sonra bu zamanda bakıcı bulmak kolay mı? Bulsan da acaba güvenilir bir insan mı? İstediğin terbiyeyi verebilecek mi? Doğrusu zor iş… Bakıcıya verilecek ücreti de cabası.

Öğleye kadar okulda ders anlatıp, kafa yormanın ardından küçük bir kahve sohbetinin, buğulu bir çayın, bir kaç el oyun oynamanın zevkine de doyum olmazdı hani. Ama çaresiz son zili bekler, koşarak dolmuşa biner ,evin kapısı önünde karısından nöbeti teslim alırdı.

Kızıyla olduğu saatleri çaresizlik sözüyle nitelememeli. Onun gözünde kızı bal küpüydü. Şeker, kaymak gibi tatlıydı. En güzel saatleri kızının dizine başını koyup uyuma numarası yaptığı saatlerdi. Kızı ona anne olur, ee! eee! diye ninni söyler, o da bu ninnilerle kendinden geçerek gözlerini kapayıp uslu bir çocuk gibi uyurdu.

Küçük anne iki yaşını daha yeni doldurdu. Tatlı tebessümler oynaşan minik yüzünün en güzel yeri maviş gözleri. Babanın da gözleri mavi. Gözlerine bakınca kendine ait bir şeylerin varlığını duyumsuyor. Sanki kendisi kızı, kızı da kendisi gibi bir şey işte. İçi içine sığmaz oluyor böyle anlarda. Alıyor kızını kucağına, göğsüne bastırıp öpüyor, öpüyor… Doyumsuz bir sevgi seliyle coşup taşıyor. Çok dindar sayılmasa bile mutluluk gözyaşlarıyla ıslanan gözlerini yücelere çevirerek Tanrı’ya şükürler ediyor.

Mutluluk, yaşamı sevmekse «Seviyorum!…» diye haykırıyor sessizce. Anlam veremediği, çözemediği bir duygu bu. Bir bütün günün ağırlığı, yorgunluğu minicik parmakların saçlarını acemice okşamasıyla uçup gidiyor. Dünyanın en karanlık havasından sıyrılıp göksel bir aydınlığın altın ışıklarıyla yükselerek içi aydınlanıveriyor sanki.
Bugün de yine aynı duygularla küçük annenin kucağında yatarken muzipliği tuttu. Oyun bozanlık etti. Amacı kızını konuşturup gülmekti. Kızının kucağından kalkıp dikildi. Küçük kız buna izin vermek istemeyerek babasını tekrar dizine yatırmaya çabaladı. Babası dikildi. Ciddileşerek :

«Anneanne bana bebek alacak» sana almayacak.» Kız kavgaya hazır.
«Bana acak!…»
«Hayır bana alacak, sana almayacak.»
Kız sesini yumuşatarak,
«Acak, acak!…»
Eliyle babasının yanağını okşayıp, düşünceli bir anne sevecenliğiyle :
«Sana da acak!»
Baba oyunu sürdürmekte kararlı,
«Sana almayacak.»
Kız koltuğun üzerindeki oyuncak bebeğini saçlarından sürükleyerek getirdi. Sesini daha da tatlılaştırarak yeni bir yol denedi.
«Al, bak bebek… Senin bebeyin…»

Kendince eski oyuncak bebeğiyle babasını kandırıp anneannesinden gelecek hayali bebeği şimdiden sağlama alma uğraşındaydı.

Kızındaki bu akıl inceliğine şaştı. Kızlar erkek çocuklarından cadı olur derler. Cadı ki, ne cadı… Dudağından dökülen her sözcük, savurduğu her çığlık, yüreğindeki fırtınaları coşturup, kabı kabına sığmaz bir hale getiriyordu onu. Uğruna feda ettiği uykusuz gecelere, küçük bir soğuk algınlığında çektiği acılara hayret ediyor, «Gözleri gülsün, sağlıklı büyüsün de daha nice uykusuz gecelere, daha nice acılara razıyım.» diyordu.
İçinden taşan coşkun sevgiyle kızının yanaklarına saldırdı. Öptü, öptü…

Mutlu kahkahalara karışan barış andlaşması yürek yürek sevgi çiçekleriyle imzalanmıştı.
Sonra güle oynaya yemek yediler. Kocamaan, baba kadar büyük olmak için pembe yanaklarını şişire şişire masadaki yiyecekleri sildi, süpürdü. Sonra kocaman olduğunu belirtmek için karnını sişirerek eliyle sıvazladı. Babası ;

«Afferim kızıma, kocamaan olmuş!…» dedi.

Yemek masasını topladılar. Ardından tatlı tatlı sohbetler ederek uzun süre tuvalette kaldılar. Küçük hanım bezden hoşlanmıyordu. Onun için sık sık çişi gelir, bu arada tuvalet sohbetlerini de alabildiğine uzatırdı. Babası sabırsız bir insandı. Kendisine sorsalar çok sinirli bir insan olduğunu da düşünmeden söylerdi. Ama şu yumurcak yok muydu? işte ona sinir falan sökmüyordu. Yanında dünyanın en sabırlı insanı olur, saatlerce onun keyfîne göre hareket ederdi,

Yatma saati geldi. Yatak odasına geçtiler. Hava sıcaktı. Minik kızına en hafif geceliğini giydirdi. Kendisi de pijamalarını giydi. Yatağa yattılar. Kız kıvrılıp babasının koltuğu altına girdi. Minik kollarıyla babasına sarıldı. Kızının saçlarını okşadı.Sırtını sıvazladı.Yanaklarını,ağzını,burnunu defalarca öptü. Çocuk doymak bilmeyen bu sevgi seliyle kısa sürede mayıştı, kendinden geçerek tatlı bir uykuya daldı. Babası yavaşça yanından sıyrılarak kalktı.

Eşinin gelmesine daha üç saat vardı. Yarınki defleri hazırlamak için oturma odasına geçti. Planlarını yaptı. Değişik kaynak eserlerden ders notlarını tamamladı. Ayrıca bir şeyler daha karaladı, beğenmedi, sildi. Daha önceden yazdığı öyküleri yeniden okudu, bazı cümlelerini düzeltti.

Sait: Faik’irı «Semaver» hikâyesini inceledi.
İncebîr nakış özeniyle örülmüştü. «Bir yaşam, insanlar ve duygular işte böylesine ustalıkla dile getirilmeli.» dedi. Sait Faik’in insanlara bakışı sevgi doluydu.
İnsanları sevgi kalemiyle kağıtlara nakşetmek ne güzeldi.
Yatak odasının kapısı yavaşça aralandı.
«Âmaan, benim kızım uyanmış!…» dedi»fırladı.
Küçük yaramaz şımarık bir sokulganlıkla gülümsedi. Elleriyle gözlerini ovaladı, yere baktı. Kendini yeni bîr sevgi, selinin kollarına- bırakmak için hareketsiz bekliyordu. Öpüşüp» koklaştılar, canlandı. Terli geceliğini ve iç çamaşırlarını yenileriyle değiştiler.
«Anne neyde?..» dedi, gözleriye etrafı araştırdı.
«Anne yok.» dedi baba. Kız huysuzlandı. Hep bu saatlerde ufak tefek kavgaları başlardı.
«Anne mama almaya gitti kızım, şimdi gelecek. Haydi camdan bakalım geliyor mu?»

Camdan baktılar gelen yoktu. Bu kez anneme gidelim diye tutturdu. Şimdi gelecek diye susturmaya çalıştı. Bebekleriyle oyalamak istedi, türlü vaadler etti, başaramadı. İllâ da annemi isterim, dedi başka şey demedi. Ağladı, bağırdı, çağırdı. Yüzü gözü sümük içindeydi. Mendille burnunu silmek isteyen babasına vurdu, vurdu,
Saatine baktı akşamın altısı. Demek kî on beş dakika sonra dersten çıkarlar. On beş.dakika da yol…

Yarım saat sonra evdedir. Çocuğu susturmak gerek. Ne yapmalı? «Hah, tamam! Buzdolabındaki şekerlikten bir kâğıtlı çikolata.»
Koşarak aldı, getirdi.
«Gel kızım. Gel yavrum. Bak sana ne getirdim. Gel canım, gel benim tatlı kızım, gel…»
Babasının eline şöyle bir baktı. Alıp almama konusunda ikirciklendi. Sanki annesiyle çikolata arasında bir tercih yapmak üzereydi. Babasının eline öfkeyle vurarak bağırdı.
«Anne değsin. (gelsin.)»
«Gelecek kızım, gelecek. Şimdi gelecek.»

Kızının huysuzluğuna hak verdi. Şimdi kucak kucağa evin içinde dört dönerek pencereleri dolaşıyorlardı. Gidilen her pencere ortak bir umudun yankısını taşıyordu. Kızının duyguları bir yana kendisi de bu saatlerde sıkıcı bir bunaltının rahatsızlığını hissediyordu. Şu son dakikalar ne kadar ağır işliyordu. Geçmeyen zaman içinde eşinin dersten çıkışını, yolda geçen her anı, hatta attığı her adımı hayalinde hesaplıyor, o dakikalarda kapı zilinin çalmasını iple çekiyordu. Yaptığı hesaptan erken çalarsa sevinci iki kat artıyor, birazcık gecikmeyle ise cehennem azapları çekiyordu.

Misafir odasının penceresinden baktılar. Gelen yoktu. Daha bir kaç dakika var diye hesapladı. Kızına ise :
«Burda da yokmuş, bir de yatak odasından bakalım kızımla…»

Adımlarını ağırdan alıp kızını oyalayarak yatak odasına geçtiler. Sokaktan gelip geçenler alacakaranlıkta anneye pek benzemiyorlardı. Umutsuzca :

«Anne yok!…» dedi.

İçi «cız!» etti babanın. Yokluk… Yokluk kötüydü. Şu birkaç dakika içinde oyalayamadığı yavrusunu sonsuz bir ayrılık anında ne yapardı? Telâşla :

«Tövbe, tövbe! Şimdi de neleri aklıma getiriyorum. Allah öyle bir şeyi kimsenin başına getirmesin.»
Kapı zili iki kere kuvvetlice çaldı, Küçük kız babasının kucağında çığlık çığlığa çırpınarak :
«Anne değdi, anne değdi (geldi.)!…»
Kızını yere bıraktı. Kızının ardından giderek kapıyı açtı.
Bir günlük özlem, mutluluk güllerini, minnacık dudakların buseleriyle deriyordu.