Gerçeğin neresinden tutarsam acıtmaz? Acımasız gerçeğin…
Derin kaygılar kemiriyor insan yanımı. Acımasız dünya, tutmuş uzuvlarından acının, kaldırıp atmış bu ülkeye, öylesine.
Uzak diyarları komşu edinen insan! Kiminle eşitsin? Sesi nasıl kardeşinin? Kelimeleri hangi dil?Rengi ne renk? Neden zayıf çelimsizsin kardeşim? Gücün kuvvetin iktidarın nerede?
Sözler var biriktirdim. Zamanı gelince söylenecekler… Yollar var arşınladığım yürüdüklerimi… Yıldızlar tüm dünyanın çatısında aynı renk, berrak, temiz, ışıl ışıl… Ve gözler var; ışığa muhtaç…
Işığın kıymetini bilmez karanlıkta kalmayan.Işıl ışıl dünyayı Afrika’nın fersiz gözleriyle gördüm.


“Please peoples….
Aya çıkarken sizler, bir kez daha bakın yeryüzüne!
Buradayız! Afrika’da… Küçük siyah karıncalar olarak görünsek de insanız..Sizin gördüğünüz kadarız… Yarı açız… Sağlıksızız…
Duygularımız var elbette bizim de… Düşüncelerimiz… Ellerimiz, ayaklarımız… Sizin kadar iyi göremese de gözlerimiz… Ve inşallah sizin sayenizde umutlarımız!
Bana ışık ver kardeşim.Gözlerim kör! Yaşadığım kulübemi, çamurlu yollarımı, zayıf düşmüş bebeğimi, dinimi, imanımı göremiyorum. Yol göster.Işığımı kesme!”


Daha nice acılara gebe bu coğrafya. Gerçek acının ta kendisi. Kelimeler demir leblebi. Yutkunamıyorum bu ülkenin kelimelerini. Hep mahzun kelimeler… Ve soruyor Afrika evrensel lisan ile:
“WHERE ARE YOU WORLD?”