Bu gün ve daha önceki günlerin yorgunluğu sanki yüzüme yansımıştı..Görenler hasta mısın demekten kendini alamadılar..Hoş ben de kendimi öyle hissediyordum ya..!!!Öğleden sonra saat 16:00 sularında ,tramvaya bindim Kosgebe giderken bir hayli de neşesizdim..Tramvayda , genç bir çocuğa adamın birinin seslenerek,hanıma yer ver de otursun dediğini duydum..Genç adam ,kalktı ve yerini bana verdi..Teşekkür ettim,oturdum..Doğrusu oturmaya da ihtiyacım vardı..!!!Biraz sonra oturduğum yerden kalktım daha rahat edeceğim genç 17-18 yaşlarında olduğunu tahmin ettiğim ,üstü başı perişan genç bir kızın yanına oturdum..Kulaklığımı taktım müzik dinleyerek biraz rahatlamak istedim..Genç kız ’,ne iyi ettin de yanıma oturdun ’ dedi.’.Neden’ diye sordum..Biraz’ sohbet eder ,rahatlarım ’dedi..belli ki,çok sıkıntısı vardı..Benim de onunla konuşacak ne dermanım ne de halim yoktu..Hem ne konuşacaktım ki..’!!Bana’çalışıyor musun ? ’ dedi..Ben de evet ,emekli öğretmenim ama şu an başka bir iş yapıyorum ’dedim..Ondan sonra o ,başını cam tarafına çevirdi,bende diğer tarafa ...Kafamdan binbir türlü düşünceler geçiyordu...Şu anda yanyana oturan iki yabancı insanlarız;yaşam standartlarımız,eğitimimiz,kültürümüz,dünyaya bakış açılarımız,herşeyimiz ama herşeyimiz farklı o kadar farklıydı ki,tek bir ortak noktamız vardı,o da en önemlisi bu görüntünün....Duygularımız..!!!İkimiz de duygusal anlamda çöküş yaşıyorduk bence..!!İnsanların dünya üzerinde herşeyleri farklı olabilir ama olaylar karşısında hissettiğimiz duygular kesinlikle aynı..!!!!Ulusların bence tek ortak dili duyguları ve hissettikleri diyebiliriz...Bunlar kafamdan geçerken,konuşamadan,iyi akşamlar diyerek indim tramvaydan...Ne konuşabilirdim ki,zaten...En az benim kadar ,hayat onu da yormuştu...Söz bitmiş,sukût zamanıydı....Aniden cep telefonumun çalmasıyla kendime geldim...Bu arada yolun bir kısmını yürüyerek kosgebe yaklaşmıştım bile...Telefonu açtım,ayrıldığım eşim telefonda idi....Şaşırdım !!!Zaten kafam karışıktı,şimdi daha da karıştı...Lütfen !! söylediği bir merhaba ve nasılsın dan sonra ’ evde kalan,bana ait tüm resimlerimi gönder ’diyordu..Hem sarsıldım hem şaşırdım ,doğrusu..!!! ’Tabikii gönderirim ’ dedim...İyi günler dileyerek ,kapattım ,telefonumu..Henüz daha ayrılalı 2-3 ay olmuştu,resmi olarak,ondan önce de 8-9 ay var,toplam bir yıl diyelim..,30 yıldan sonra ,bir yılda sanki jet hızıyla yabancılaşmıştık ,birbirmize...Sanki hiç tanışmıyormuşuz gibi...!!!Bu düşüncelerle nihayet kosgebe geldim,işimi bitirdim,tekrar tramvaya bindim aynı yoldan geri döndüm..Yorgundum gerçekten..!!
İnsanları yabancılaştıran sadece duygularıydı,bunu bir kez daha iyi anladım..Kendimi sanki,gelirken yanında oturduğum genç kıza daha yakın hissettim..!!
Hepimiz insan olduğumuzu unutmamalıyız bence ....Ne yaşarsak yaşayalım,ister zengin ister fakir,hangi millete ait olursak olalım...vs....insan olduğumuzu asla unutmayalım..
Tüm dünya insanlarının ,insanca yaşaması dileğiyle...Sevgiyle kalın,sevgiyi tüm evrene yayalım.....