Güzeldi farkli bir icerikti.

Yüreginize saglik ve tebrikler

Sevgilerimle

Sözcük sözcük döküldüm kaleminden.. harf harf dağıldım kargaların meskeni gök kubbenin altında, topla beni Fulya, topla beni.
son zamanlarda okuduğum en güzel anlatı. Kutluyorum arkladaşımı..iyi güne geldin iyi ki okudum elit denemeni. sevgimle.

merhaba güzel insan tebrikler . harika bir yazıydı günaydınımı dolduran
aşkla kalın
düşleriniz ve gülüşleriniz hiç solmasın

Güne yakışan güzellikte bir yazıydı. Tebrik ederim. Sevgilerimle.

Dilin olanaklarını genişleten ve insanların düşünme yetilerini geliştirerek dünyaya çok boyutlu bakabilmelerine katkıda bulunan her yazar, her şair toplumsal işlev konusunda temel görevlerini yerine getiriyor demektir.

Tebrik ederim.

beklediğimiz o devrimler birgün bir karganın siyah kanadına kusan beyazın susamış yalnızlığında gelecek...

ama!...

sevgimle...

Canım muhteşem olmuş. Düşünce emeğine sağlık. Anlatımını çok beğeniyorum. Tebrikler. Sevgilerimle.

Bazı eleştirmenler bir yazıda başlangıç çok önemlidir derler. Bizim K. ne diyordu, gökler kargaların yokluğu demektir. Aynen öyle de, yazar girizgahında bir isyanı başlatmıştı bile...!

Zaten bizi her gün sbaahtan akşama kadar kurşuna diziyorlar derken Cemal Süreya, sevgilim, sensiz olacağın bir dünyada göklerinde kaybolabileceğini mi düşünüyorum mu diyordu yazar...?

Ve başlıyordu yosunsu liriğinde yazar...

Bu aşkın nüshası şarkılarda, ama bu satırlarda sen yoksun sevgili. Huzurun üzerime yansıyan bir izdüşümü dahi yok. Sadece anımsanacak bir yalnızlığın ateş raksında dayanılmaz bir delirme seansı ve yitirilme hüznünün kazancı var yüreğimde.

‘Nucleus Rubrum’ u hiç duydun mu canım? Nereden bileceksin ki! Sen göyüzünün sahipliğinde kalmış iken, görebilecek miisn beni ben gibi? Paganist bir hurafe belki de bahsettiğim şey! Ama ne olursa olsun be canım, beynimizin heterojen olduğunu biliyorsun değil mi, senin bana sevgin gibi. Beynin içinde gri ve beyaz cevherin arasında kırmızı bir çekirdek vardır, işte ona derler ‘Nucleus Rubrum’ diye. Marsa benzetirler ve hatta metafizik kültün esaretinde haklıdırlarda o çekirdeği Mars’a benzetenler. Peki sevgilim, ben şu toz toprak yalnızlığımı neye benzeteyim?

Geçen saçımı kesecektim sinirle, bir inatla bir hızla bir hınçla. İzlere basmadan yürüme çabalarımda, günün hırçın dereler gibi aktığı ağlaşmalarda, özenle taşlardan sekerek atlamaya çalşıyordum, ama her sekişimde bir ümidimi daha esrarengiz ormanlara varma telaşında yitiriyordum.

Ey sevgilim, ey yüreklim be!

Korkuluk olduğum için akşamların karanlığında tüm bestelerin kirletildiği mey sofralarından ırak da, kargaların gizemli savruluşlar gibi, göğe bakardım. Kargalar gece korkmazdı benden. Ben mi öyle zannederdim. Beynimin içindeki samanları dişlerdi yavrular. Vefanın sokak adında kirlerilmiş bir ahunun cenazesi olan hislere bile razıyken, ben bir türlü canlı cenazelerin vefasızlığını anlayamıyordum.

Umrunda mı bilmiyorum ama kargalarla aramızda bir bağ vardı delilikten yana. Kargalara ve bana bulaşmış tohumların köklerine inince neden alışkanlıklarımıza bu derece tutkuyla bağlandığımızı ve insanlığın dilemek avuntusunda kaldığı merhametine neden öykündüğümüzü insan olma gayretinde olan herkesi izlerken insana dönüştüğümde anladım.

Milyon tane tezatı aynı anda loblarında barındıran, zihninin kıvrımlarını aşındıra aşındıra kanatan, iyi olmayı isterken bile her davranışına bir nebze olsun kötülük ve delilik bulaştırabilen tek varlık,susuz çöl akşamlarında kaktüslerin heybetine şaşkın şaşkın insandı. Ruhuma bağdaş kurup kargaların hüzünlü çığlıklarına ses verirken şimdi, galibi de mağlubu da olmayan ve Concordia’nın bulunduğu bir savaştan Athena’nın yorgunluğu ile çıkıverdim. Belki mekanizmam da seni anlatmak için yeniden.
Haylanmaz bir tedirginliğin ortasında, semanın katlarına düşen kusmuklarımın arasından beni şizofren gösteren bestelerimin ezgisel düşlerinde gelgitlerinden uzak da bir siyah bulut üzerinde dolaşırken, yollarda düşünmeye başladım hani. Ben dünya için fazla karışıktım, sen de öyle diyordun ya hani.

Bereketi olsun sarı kanların şahidim. Perdeler örtülürken bu akşam vakti, saydamlaşan camlarından ardında ilhamların mermi mermi tutsağında kalacağım delirme morarmalarında.

Mihnetsiz ama vefakar!

Ben hala nefes alıyorum bak, gothic sanatına maruz kalmış yalancı cennetimde.Şiirimin sevgili olduğuna inanan sahte yüzlerin dokunamayacakları düşlerde, ben ilhamlara dalarken.


Ve sona gelmişken, esas sevgili halinin insanın kendi boşluğunu yansıtması ve kaldırımlara aksettirmesi durumu ortaya çıkıvermişti yazar da. Söylemeden rahat edemeyecekti. Kendisini çok seviyordu ve bu yüzden kendi ölümünü bile yönetmek istiyordu.

Kendi sancılarında yazılması güç boşlukları karalar gibi...