BİZ AYRILAMAYIZ 16. BÖLÜM

• 12 Mayıs 2011 Perşembe 01:56:26

Zeynep de odasına girince aynanın karşısında kendini süzdü. Gözleri kızarmıştı ağlamaktan.
"Aptal Zeynep;çok aptalsın. Neden unutamıyorsun Metin’i?". Ama nasıl unuturdu yılları onunla geçmişti. İyi günlerinde, kederlerinde, acılarında hep yanındaydı. Ekmeğini, aşını paylaşmıştı. Aynı okullarda okumuşlar; ortaokul, lise ve üniversite de hiç ayrılmamışlardı. Tatillerde de beraber geziyorlardı. Arkadaşları ve aileleri onların bu yakınlıklarını biliyorlardı. Sanki bir yumurta ikizi gibiydiler. Bir elmanın iki yarısıydı nasıl unuturdu Metin’i. Ona delice âşıktı. Onsuz yaşamak Zeynep için ölümden beterdi. Ama yaşıyordu işte hayallerle rüyada gibi Annesinin dediğine göre Metin de aynıymış.O da çok perişanmış.Ne okul,ne de arkadaşları teselli edemiyormuş.Bunları duydukça daha çok üzülüyor;kendinden başka onuda perişan etmişti.Karmakarışık duygularla uykuya daldı.
Uyandığında saat dokuz olmuştu. Yatakta uzunca kaldı. Canı kalkmak istemiyordu. Öyle düşüncelere dalmışken kapısı çaldı.
"Uyuyor musun?" diyen Ali’ydi.
"Yok, uyandım, ama kalkmak istemiyorum." diye seslendi.
"Gelebilir miyim?"
"Tabi gel."
Ali kapıyı açtı.
"Hasta mısın?"
"Günaydın denir önce."
"Kalkmayınca korktum; merak ettim seni.".
" İyiyim. Nasıl rahat uyudun mu Ali?"
"Evet uyumuşum. Kuş tüylerinin içinde hiç uyunmaz mı? Ya sen; uyuya bildin mi?"
"Bende rahat uyumuşum."
"Peki, bugün gitmeyi düşünüyor musun?"
"Evet gideceğiz."
"O zaman biraz çabuk ol. Çünkü kar yağıyor yollar kapanırsa kalırız burada. Beni de işten atarlar."
Zeynep gülümsedi;
"Arkanda öyle bir garanti var ki... Korkma seni kimse işten atamaz."
Ali ona bakarak:
"Kimmiş o garanti.?"
"Kız kardeşin."
"Bak sen.Benim kızkardeşimin arkası bu kadar kuvvetli mi?"
"Evet."dedi Zeynep ; muzipçe gülüyordu.
Ali yatağın kenarına oturdu.
"Hep böyle gül emi, sana ağlamak yakışmıyor."
Zeynep" O zaman ağabeyim yanımda olsun; ben de gülerim."
Ali ;
"Hadi kalk yolumuz uzun ve karlı bir an önce gitmek lazım."dedi.
"Tamam kalkıyorum."
"Ben dışarıda seni bekliyorum" diyerek odadan çıktı.
Zeynep de kalkıp giyindi.
"Aferin hemen hazırlandın."
"Elim çabuktur" diye gülümsedi Zeynep.
Aşağıya inip kahvaltılarını yaptılar.
Ali;" Programın ne, ne yapacağız?" diye sordu.
"Önce mantomu alalım; sonra hastaneye uğrayalım."
Dışarı çıktıklarında bayağı kar yağıyordu. Arabaya binip yola çıktılar.
Önce mantosunu aldı Zeynep.Sonra bir oyuncakçının önünde durdu. Hastanede yatan çocuğa canı sıkılmasın diye güzel bir bebek ve birkaç oyuncak aldı.
Ali onu takip ediyordu.. Büyük bir marketin önünde durdu.
Ali yine şaşkın" Daha neler alacaksın?" diye sordu.
"Bir gezelim bakarız" dedi Zeynep.
Biraz daha dolaşırken" Köyde sebze pek yok; ben sebzesiz yapamam, etle aram pek yok."
"Anladım" dedi Ali.
Marketten bolca sebze, kutularla gofret ve çikolata aldı.Ali yine şokları yaşıyor; bir şey demeden Zeyneb in aldıklarını taşıyordu..
Epeyce alışveriş yapmış; Küçük kıza pijama ve çamaşır da aldı. Hepsini arabaya yerleştirirken Ali dayanamadı
" Bu kadar yiyecek ne olacak?" diye sordu.
"Köydeki çocuklara dağıtacağım; gofret ve çikolatalar onlara."
Önce hastaneye uğradılar. Küçük kız iyileşmeye başlamıştı. Oyuncakları görünce çok sevindi. Kadın nasıl dua edeceğini bilemiyordu. Kızın üstü başı perişandı. Çamaşırlar da pek makbule geçmişti. Biraz oyalandılar.
Kadına" Eşin nerede?" diye sordu Zeynep.
"Bugün yola çıktı. Havada bozuk nasıl gidecekler bilmem" dedi kadıncağız.
Zeynep" Bizde gideceğiz.Hoşçakalın."Diyerek ayrıldı.İçi mutluydu; çünkü çocuk kurtulmuştu.
Yoğun kar yağışı altında arabayla yola koyuldular. Yollar çok kötü ve hava iyice bozuyordu.
Ali;" Nasıl gideceğiz? Yollar fena" dedi.
"Bakalım... Bildiğin duaları et" dedi Zeynep.
Araba kayarak yol aldı.İki saatlik bir yoldu.Zeynep bu şartlarda nasıl varılır? diye düşünüyordu.Hiç konuşmadan gidiyorlardı.Dağlardan geçiyorlar; yollar daracık ve virajlıydı.Bir dönemeci döndüklerinde ileride bir minibüsün durduğunu gördüler. Yaklaşınca kara battığını anladılar.İkisi de arabadan inip "Yapacağımız bir şey var mı?" diye sordular.
"Araba kara saplandı çıkmıyor."
Etrafına bakındılar çaresizdiler.
Zeynep şoföre döndü" Direksiyonunu sağlam tut bende arkadan iteyim ne dersin?".
"Nasıl olur?"
"Denemek zorundayız; başka çare var mı? Hadi bin arabaya.".
Şoför şaşkın" Deneyelim" diye direksiyona oturdu.
Ali;" Ne yapıyorsun?"
"Mecburuz; biz de burada mı kalalım? Geçecek yer yok baksana."
Arabayı yavaş yavaş minibüse doğru sürdü.Bir iki deneme araba yerinden kıpırdamıştı.İyice yaklaşıp adeta yeinden kaldırdırmıştı ; zorlu bir uğraştan sonra
minibüs saplandığı kardan kutulmuştu.Herkes çok seviniyordu.
Zeynep çok zorlanmıştı ama
"Başardık; Ali başardık."
Şoför indi. Zeynep’e nasıl dua edeceğini bilemiyordu.
" Bunları sonra konuşalım; şimdi gidelim" dedi.
Hava berbat ve yollar çok kötüydü.
"Tamam, bacım; sağol" diyerek minibüse bindi.
Hasta kızın babası da vardı içlerinde.Hepsi dualar ederek yola koyuldular.
Arka arkaya gidiyorlardı.
Zeynep bir fırsatını yakalayıp minibüsü solladı. Yolculuk zorlu geçiyordu.
Zeynep çok ustaca kullanıyordu arabayı.
Ali nin hiç sesi çıkmıyor; korku dolu bir halde gözü yoldaydı. Dört saatte köye vardılar. Kar şiddetini daha da arttırmıştı.

AYŞE KARAN

DEVAM EDECEK...