Biliyorum ki sen şimdi uzaksın.
En uzak sensin bana bütün varlıklardan.
Aklının en ücra köşesinde hala benden bir hatıra,bir gülüş,bir sitem saklı mıdır?
Keşke olsa.
Bir acı olsun ,benden olsun hatıranda saklı.
Biliyorum yok.En ufak bir iz ,bir sis bile kalmamıştır benden senin düşüncelerinde.
Olsun !
Ben o kadar seninleyim ki,sana da bana da yeter bu ızdıraplı halimin gökkuşağı gibi her yanımı saran renkleri,keşkeleri,pişmanlıkları.
Senden başıma atılan bir taş olsun,yeter.
Senden olsun da !
Kaç yıl oldu sesimiz karşılaşmıyor koridorlarda,yollarda,hatta telefonlarda.
Kaç yıl oldu sana "Nasılsın?" demeyeli.
Kaç yıl?
Sensiz geçen zamanımın yitik ve beyhude anlarla dolu olduğunu bilseydin,ne olurdu ki bilseydin?
Belki böylesi daha iyi oldu.
Senin için de benim için de.
Ben sana "köle" olmaktan,sen bana "asumandan gönlüme dokundurulmuş peri" olmaktan kurtuldun.
Şimdi ben de sen de normal insanlar gibi hayatımızı yaşıyoruz işte.
Dualarımın terazi keselerini taşarcasına dudkalarımdan döküldüğünde senin için olduğunu,senin saadetin ve sağlığın için olduğunu bil.
Aklımın köşelerinde hala o eski günlerdeki gibi başbaşa verip sohbetlerettiğimizi ve her defasında "bana söyleyecek bir şey var mı?" dediğin zaman bin kere,milyon kere başımı öne eğip yine senden uatanarak "yok,ne olsun ki" dediğimi kezzap küpüne düşmüş nedamet ve gözyaşlarımla tekrar ettiğimi biliyor musun?
Şakaklarından düşen saçlarının kıymetini biliyor musun?
Ellerinin bana neler anlattığını.
Bana senin duygularını eski muhbirler gibi her zaman ihbar eden gözlerinin ne kadar puslu baktığını,gördün mü?
Bak işte bu derin yaraların bıraktığı izler..
Bu hala bir ufacık dokunuşta kanayan ve acılarını taşımaktan yorulan yüreğimin "ben de tükendim" dediği yaralar senin bakışlarının ,gülüşlerinin eseri.
Beni hala hayallerde yaşamaya hapseden senin dilinden dökülen seslerin tınıları.
Hala mektuplarındaki son harflerin uzantılarında serilip huzur bulduğunu biliyor musun ruhumun?
Geçen her dakikanın sensiz nasıl yaşandığını biliyor musun?
Ve kuruyup dökülmekte olan gül yaprağı gibi tükenen umutlarımın senin hayalinle yeniden can bulduğunu,yeşerdiğini ve "belki de beni sevmişti" diyerek kulağıma fısıldadığını duyabilir misin?

"Ben bir kanatsız kuşum
Sensizliğe konmuşum"
Uçmayı öğrenemeyen bir serçe gibiyim.
Sensizlik yollarında kanatları elinden alınmış.
İçindeki ızdıraplı ötüşü duyuramayan.
Oysa ben seni yıllardır gökyüzünde uçmaya mahküm edilen bir serçenin kanatlarındaki son dem kuvvet ile süzülerek konmayı arzuladığı akasya dallarına benzetmiştim.
Ben seni beni yıkıp geçen bir sarhoşlukla sevmiştim.
Ben sana köle olmaya yemin etmiştim.
Senin gözlerinde uyuyup,senin dudaklarında uyanırım zannetmiştim.
Senin nefesinle ısınan kalbimi senin o mis kokunun kollarına bırakırım demiştim.
Her mevsim açan çiçek,dilden düşmeyen şarkı,vazgeçilemeyen alışkanlık gibi demiştim.
Ben her atışında kalbimin seni andım,her andığımda seni aradım,her aradığımda karanlıklara hapsoldum.
Ben seni öyle sevmiştim.
Ben şimdi sensizliğin en derin girdaplarında her gün biraz daha boğulmaktayım.
Bir yokluk yurdunun hapishanesinde hayallerin ile avunmaktayım.