Yıldızlarıma Koyma Kafiyelerini

• 21 Kasım 2007 Çarşamba 12:32:30

Okuduğunuz yazı Günün Yazısı olarak seçilmiştir.

Gecenin kör karanlıklarındayım yine, kabından taşan efkarlı özlemlerimle susuyorum sana. Göğsüne dayanası var sevdalı başımın oysa… Aslı olmayan sözlerinle yansa da yüreğim, inadına sensin tek gönül muhabbetim.

Her sabah yüzümde güneşi gör isterdim, her gece gözlerimin mehtabında kaybol mesela. Kederli suskunluğumda yıldızlarla konuşuyorum, sana susarken. Sitem etme susuyorum diye yar, dudaklarıma nakşettiğin gül sükutunu dinle, senli muhabbetlere birikiyorum günlerce. Yüzümün nurunda başının döneceği günü bekliyorum sabır elbisesiyle. Bunca yıl hüznü giydiğim yetmez mi yar, bitmez mi ihtimaller…

Yoksun bırakma cümlelerimi senden yana, yamalı yüreğimi senden ayrı düşürme. Baş harfi ben olan bir sevdayı selamla. Bana koş hadi, bende ol, benimle ol, öyle içimde olmalısın ki kimse haber alamamalı senden. Seni unutan yürekleri gördükçe çıldırmalısın ve daha çok sarılmasın bana ay parladıkça. Yağmur yağdıkça akmalısın tenimden, rüzgar estikçe dolmalısın bağrıma, her şey kavuşmanın bahanesi olmalı yar.

Düşte kalan bir gül güzeliyim biliyorum. Tek duam olsan da dilimde, yoksun. El gibi, güz gibi uzağım sıcağına. Son arzum, hicranım, tüm iyi dileklerim seninledir bilesin. Şimdi borçluysam sana bırak kelimelerim ödesin, varlığım yokluğunun enkazındayken ne yapabilirim ki.

Yanaklarımdaki gül kokulu damlalara dokunsan yanardın belki. Geçmişin cezbeden kanlı yollarını bir aşabilsen… Belki benim için yırtardın karanlıkları, gecelerin eziyetini bilsen... Yolunu şaşırıp bir gelsen erirdin gözlerimde belki.

Ne diyeyim sevgili, olmadı işte, olamadı. Elim yamalı yüreğimde, içim dışım hüzün, bir hicaz makamı kanar mızrabımın ucunda. Hayat dinleyemediğim bir şarkı nakaratında kaldı şimdilerde, aşk kazandı yine ben kaybettim. Kaldığım yerden devam ediyorum yine tek kişilik düşlerime. Boynu bükük kavuşmaları erteliyorum imkansızlığa, senden yadigar mor menekşeleri suluyorum gamzelerimin yalnızlığıyla. Hazanın koyu gölgesinde ne kadar yaşarlar bilmiyorum yar. Ben anlamam ki onların dilinden, keşke giderken onları da götürseydin, ya da ne bileyim sen de gitmeseydin.

Uykusuz gözlerimi yasladım şehrinin bulutlarına. Her yağmur kurutacak ıslak anılarını, kanayan yaraların temizlenene dek yağacağım sevgili. Damlaların kucağında rüzgarımı özlerken, sevdalarını asacağım yürek duvarına. Kendimi arayacağım içlerinde, gecikmiş bir turna gibi bükeceğim boynumu. Elini uzatıp yıldızlarıma koyma kafiyelerini, bu gelgitlere adımı koyma sakın, kırılırım en taze fidanımdan. Git desem de gitme…

Durgun sularında yüzen bir yelkenli gibi bırakayım saçlarımın kıvrımlarını, rüzgarına… Nisan olup yağma gökten, aldatma çiçeklerimi yar, vurma başımı kayalıklara, ölürüm. Gecelerden sıyırdığım gözlerime savurma karanlıkları. Bunca çiçekle dolu dallarımı mahzun bırakma. Bir gülümsemen yeter bana.

Yokluğunda şarkıların rengi siyah
Gecelerin enkazında ezik yüreğim
Ellerim buz gibi, tenin ateş
Gecelerinin yıldızı göz yaşlarım
Adını her anışım çığlık kulaklarında
Her nefesim tenine değen rüzgar
Vuslat imkansız ağlayan dizelerinde
Bir gülümsemen yeterken bana
İster sus, ister haykır yar
Lakin
Yıldızlarıma koyma kafiyelerini

Git!..

Desem de gitme sevgili…

Ayşegül TEZCAN