İnsanlık nereye gidiyor?

Biz nereye gidiyoruz?

Yaşadığımızı sandığımız hayatın içinde bencilliğimiz nefsimizi de yanına almış egomuzla işbirliği içerisinde.

Tek suçlu bencillik gibi görünsede egomuzu kontrol altına alamayışımız,bizi yönetmesine ve iç benliğimizle kendini tatmin eder derecede iş birliği içerisine girmesine izin vermemizde kabul edilebilir değil insanlık kavramında.

Egomuzun hayata yansıyan sivri tırnaklarının çatışması kaçınılmaz hal alınca da kendi özüne sığınan içselliğimizin aldığı darbeleri,sinmişliğinde onaramaz duruma düşmesine seyirci kalmamızsa en onarılmaz ihmalimiz...

Ve birgün gelir;

Her dışsallık yok olmuş bir içselliğe dönüşür,her dönüşüm toplumsal girdap oluşumunu tetikler...

Oluşan girdaplar,umutsuzluğunun kapısını dehlizlere açar umutsuzluğun umut çırpınışlarını seraba dönüştürerek...

Bu da yok oluşların zor görünen kolay kapılarını açar.Hiçbir bedel ödetmez havasına bürünerek.

Öncelikle egomuzu kontrol altına alarak iç benliğimizi susturmasını öğrenmeliyiz mantığımızın iş birliği önerilerini kulak ardı etmeksizin.

Belki o zaman temelde insan olduğumuzun,
temel ihtiyaçlarımızda farkımızın olmadığının ve yaşamsal devamı sağlayan en büyük etmenin temel ihtiyaçlarımızın giderilmesi olduğunun bilincine varırız.

Vardırırız...

Ki bu bilinç bize;güç birliğinin varoluşa açılan kapısının,beklentisizlik anahtarıyla açılabileceğini farkettirir...

Geç kalınmış farkındalık!

Girdapların kurtuluşu gibi görünen dehlizlerin kapılarını yumruklamamaları adına;* Çocuklarımız için geç kalmamak tüm dileğim...



------------------- <3 S.S.D <3 ------------------