Tek özürüm senin bana inanmayışındı! Oysa üzülmem gerekiyordu bu duruma, kendimi dağıtmam, dağa-taşa vurmam belki de… Ama sen öyle güzel inanmadık ki bana, özrün sevgimden daha kabul gördü aşkta!


Bir aşk yüzünden çeker insan tüm dertleri, kendini paramparça etmesi, küfre karışan yürek hataları… Bir nedensizlikti sevmek! Hani çoğu kabul görmezdi, çoğu nereden bakarsan bak umarsızdı, tutarsızdı, anlamsızdı. Ama zaten sevgiyi bir nedene bağlamak en büyük hataydı!

Hayatın tamamı aşk değil gibi görünse de yürekte yaşandığından aşkla örtülüdür. Bir karıncaya bile bakmak, bir bebeğin tebessümüne ortak olmak, bir ağaca yaslanıp uykuya dalmak… Hepsi birer huzurun ta kendisidir ve aşk yürekten yaşanıldığı sürece huzurun tek yörüngesidir!


Aslında hayat, düşüncelerin çarpışmasından oluşurmuş. Ne kadar taş sektirebiliyorsan dalgalı denizde o kadar çok hak edermişsin suyun dudaklarını… Ve hala vakit varken bir kalbe daha girmişsek eğer; hani ne diyorduk biz “ hayat, yüreklerin çarpışmasıdır…”

Uyuyan insanlar olduk artık! Her şeye göz yuman, umursamayan, bir ezici tavırlar içerisinde küllenir hale geldik. Aslında cayır cayır yanıyoruz içten içe. Kim bilir kaç yangın yeri bıraktık arkamızda ve kaçı hala sönmemekte ısrar ediyor… Ben birini hatırlıyorum: bir kere yanmıştı ve asla küllenmedi inatla! Ki bunların sebebidir aslında aşka olan inanmayışımız…

Yani sözün özü de, kalbin özü de hep sevgiden geçiyor. Aşk deyip nokta koymak ayıba kaçar! Hayata anlam katmak zor değil, birine inanmak inan hiç zor değil, yeter ki kendinizden emin olun! İsteğiniz birini mutlu etmek olsun ki sen birini mutlu edersen o mutluluk çoğalarak seni bulur zaten…

Birde varsın tek özürümüz sevgi olsun!


Emre onbey (sizden biri/belki sen)