Galiba seninle olan göbek bağımı değilde hayatla olan göbek bağımı kopardılar yanlışlıkla…
Bazen yanlış zamanda olduğumu düşünüyorum, aslında çok uzun cümleler kurmaya gerek yok seni çok özledim, nekadar zaman geçsede değişmeyen tek şey bu. Zaman geliyor herşeyden vazgeçebiliyor insan en umulmadık seçimler yapabiliyor ve sonuçlarına katlanıyor. Zor olansa kendi seçimim olmayan bir yokluğa dayanmaya çalışmak bazen oldu diyorum an geliyor hıçkırıkların arasında tek istediğim kokunda boğulmak oluyor. İnan bana anlatamam yokluğunun bende ki yankısı bile can yakıyor. Birikmiş nekadar keşke varsa içimde yolu hep sana düşüyor, seni anlamaya, seni yaşamaya okadar geç kaldım ki içimde bütün eksiklikler isyan ediyor ve büyüdükçe içimdeki çocuğun sana olan özlemi büyüyor. Özlemse gem vurulamayan azgın bir hayvan gibi içimde canlanmaya yüz tutan herşeyi parçalamakta. Kim olursa olsun yanımda nekadar olursa olsun sesini duyduğumdaki huzurdan ve şevkatten eser yok, sana güzel sözler söylemek bir kere daha kollarında uyuyabilbek için ne çok zamandan geçerdim bilsen, varlığını hissedebilmekmiş tüm mesele detaylarda kaybolurken göremediğim en büyük hatam. İnsan zamanla kaybetmeyede alışıyor, üzülmeyede, vazgeçmeyede bir tek kaybettiğin zamanda eriyen yarım anılar onlar gecenin celladı sanki zamansız uyanışlar gibi bölüyor hayatı. Bir kere daha olabilseydik aynı zamanda yine bırakırmıydın beni….
Ben bırakmazdım her şeye ve herkese rağmen o cılız çocukluğumla tutunurdum sana , nerdeysen ne haldeysen bilki tüm zamanlarda annemsin ve hiçbir ayrılık seni sevmeme engel değil anne, en masum yanım hala seninle ve seni seviyor.