Sabah müzikle uyandım. Yatakta sağa, sola dönmüyorum. Gerinmiyorum. Ruhum dingin. Uyandığım müzikteki şarkının nağmeleri aklımı ve duygularımı süslüyor. Özlediğim gelecekmiş gibi heyecanlıyım.

Ne giyeceğimi düşünüyorum. Ancak odanın içindeki gardırop sanki bir kilometre ötede gibi… Dünkü giysilerin ceplerinde gereklilerin olduğu aklıma geliyor. Ceplerimdekini boşaltıp yeni güne farklı giysilerle başlamaktansa dünkülerini bugünde giyme kararı veriyorum. Duş için banyoya yönelirken kendimi tembel ve komik buluyorum.

Dışarısı güzellikler dolu bir gün. Park yerindeki arabaya doğru yürürken sitenin çimleri üzerine serpiştirilmiş seyre değer yemyeşil çamları ve çeşitlilikleri tek düze olmayan, insana huzur veren diğer bitkilerin güzelliklerini çardakta oturup seyredesim geliyor. İçim kıpır, kıpır…

Bakınıyorum etrafıma kimseler yok. Ancak ta uzaktaki Uludağ ’ı hayal ediyorum…Nilüfer ve kardelen çiçekleri ile bahçede kısa bir süre sonra renk, renk açacak gonca güllerin beraberliği geliyor aklıma… Birbirlerine uzak olmalarına karşın onları hayalimde bir arada tutmaya çalışıyorum. Düşünsel yaşamın getirisinde bazen hayaller gerçek, bazen de gerçekler bir hayal gibi…

Günün öğlen öncesindeki bu niyetimin saflığında ruhsal farkındalıklarımızı ve yaşama dair güncelleyebileceğimiz düşüncelerimizi sevgili dost la beraber paylaşmak ne güzel olurdu… Çünkü yaşamda bir dost en yakın paylaşan ve insana gurur veren bir abide gibidir. Bunun için dostlukta mutluluğun sırrı dostuz demek değil, bu dost anlayışı sevmektir. Tüm sevdalı dostlara selam olsun.

Bedri Demirpençe