Herzaman ki gündü.Güneş dünyaya gözünü açmış.Yeryüzüne;farkına varamadığımız,tebessüm dolu gülücüklerini bırakmıştı.Toprak bunun etkisinden olsa gerek daha dinç görünüyordu.Çocuğunu kaybedip yıllar sonra bulan ve onu sımsıkı saran,öpüp koklayan,bağrına basan Annesi gibiydi.Merhamet hat safaya ulaşmıştı adeta.Geçen güne yüzü asık giren güller,papatyalar,ayçiçekleri yeni güne daha hevesli giriyorlardı.Bu heves güller ve papatyalar için daha değişik olsa gerek.Sevginin,aşkın anlamını taşımalarının verdiği bir rahatlıktı onlarınki.Para karşılığı alınıp,belki de yeni bir yuvanın başlangıcı,ilk adımıydı.İnsanların şuanki durumda olmaları-teknoloji cennetinde -yaşamaları bunu yıpratmış ki evliliklerin ,yuvaların ilk adımı şartlı olarak tek taş pırlantaya bakıyordu.

Güneşin doğuşu ve horozların ötüşü klasikler arasında sayılacak dereceye gelmişti.Horozların ötmesi uyanma vaktinin geldiğini söyleyen tatlı bir mırıldanmaydı.İnsanların teknoloji cennetinde yaşamaları bunuda sömürmeden edemedi.Ortalığa saat adında ,metaldan kolu ve bacağı olan,insanların ona uymak zorunda bırakıldığı bir alet atılıverdi.Her şeyin ,onunla birlikte yürümesi,herkesin ona bakması,uyması zamanı çoğalttı.Bizlerin özgürlüğünü,horozların ise işini elinden aldı.
Teknoloji cenneti biz insanların gözlari açık bırakılıp üzerine mermerden yapılma sandukayla kapatıldı.Bu bizi diri diri ateşe vermekle aynı şeydi.Ha açılan toprağa gömülmek ha da ateşe verilmek aynı şeyler.İkiside özgürlüğümüzün,egemenliğimizin elden çıktığının apaçık göstergesi.
Bizlerin ,bu gidişhata bir el atması gerekiyor.Bu işe el atmak öyle sanıldığı kadar kolaycacık bir şey de değil hani hemen yapılıversin.Alimallah seninde metal cinsini çıkarıverirler.Ortalıkta horoz niyetine açık arttırmayla satarlar.Biz yine her güneşin ardından gelecek yeni güne ümit bağlayalım.Bu gidiş hayraalamet değil.
Osmanefe DDMN
ANTALYA