karalamalar

• 6 Mayıs 2011 Cuma 03:20:51

...ben balonları seviyorum, her renk balonu, renk renk balonu ve en çok kırmızı ve moru
bir de içine saklanabildiğim bay-kuşların gözlerindeki ruhsuzluğu...

Uyudum geceye, uyutuldum. Böğrümde bir acı, sol yanımda yanık kokusu. Uyudum dedim geceye, gece sağır. Ben dedim; anlatmayı bile beceremem demek istediğimi, suskun çığlıklarımı bağırmayı bilemem. Geniş ufuklu umutlarımı dar kuyulara atarım en çok, menzillerim kırgın, menzillerim yorgun ve biraz dargın, dalgın… İnsanlar ölür en çok, en az yaşarken, ‘ölürler’ diye haykırırım da duymaz gaddar nefesler sesimin yosun kokusunu. Hala kin güderler anlamsızca! Derim bu ne kin! Efendiler, ağabeyler, güzel insanlar… İnsan kin güder mi hiç, gökten böylesine ölüm ve rahmet yağarken. Çiçek atan bir ele taş atmak da neyin nesi diye kendimi paralarım pervasız insanlar için. İşe yaramaz iniltilerim boşlukta yankılanır.

Özgürlük diye, bu uğurda kavga çıkarmalıyız, birilerine sataşmalıyız diye çalım atar birileri. Sağırım; ben anlayışsız bir ağacım kökleri kendine dolanmış, zira anlamam onları hiç! Kelebek ömürlü ruhlara, kaplumbağa ömürlü sevgiler, inançlar ve güven zemzemleri içiririm. İnsanlar her defasında yanıltarak karşıma dikilir ve hayasız nifak tohumları serpiştirir ahmak hislerime. İnanma, çabuk hüküm verme der birileri de duymaz zavallı kalbim. Kendi bildiğini okur yine. Kederimi oluk oluk kanatır, kadeh kadeh içerim. Hüzün sarhoşuyum ben azizim, iflah olmaz bir acıkoliğim. Etlerimi lime lime doğramaktır en büyük hobim. Fobi nedir bilmem ama bazen çekirgelerden bile çok, ‘insanlar’ ürkütür beni!

Karmaşalardan karmaşalara koşarken isterim ki duysun biri feryadımı. Deliliğim alnımda sadece silik bir leke. Kolay çıkar izi akıllıca konuşan birileri varsa dibimde. Hem ben çabuk yola gelirim üzülürken, sırf üzülmesin diye birileri, kumral gözyaşları dökerim akrep olduğumu bile bile. İğnem zararsızdır. Bir kuru sıkı gibi sadece hınzır bir gürültü çıkarır. Ama zarar vermez boylu boyunca uzanmış fesleğen kokulu ellere. Ben zaten kuşları incitmem hiç, karıncaları da incitmedim hayatım boyunca. Sapan kullanmayı bilmem, tarantulaları severim ve hatta koynumda yılan bile beslerim, bilmeden! Diş macununu ortadan sıksam da, yaz gelince üzümlere kükürt bile tazelerim. Çok severim hele mor olanlarını, hele birbirine bakarken kararan salkımları. Ama dua ederim hep, tadı kötü ve bozuk olanlar birbirine imrenmesin, öykünmesin diye. Çünkü ben dolma sararken bile aynı ayar asma yaprakları isterim. Bu yüzden mükemmeliyetçi zihniyetim üzüm de olduğu kadar insanda da boy gösterir.

‘Annemden kalma merhametim’ ayyuka çıkarsa olmadık bir yerde ve olmadık bir zamanda, elim ayağıma dolaşır. Aksi gibi merhametsizliği tutar üzerine titrediklerimin. İyilik yaparsam yanlış anlar kötülük saymaya ant içmiş yürekleri. Benim güzel annemse üzülür ben kederlenince. Etme derim, ben alışkınım gökten inme zeplinlere. Bana müstahak derim sedef kaplı darbeler. Gardımı almam ölümlerden ölüm beğenirken. En sevdiğim oyun uçurumlardan aşağı düşmek derim. Annem yine de anlamaz, üzülür çocukça oynadığım oyunlarda yediğim mızıkçı tokatların azizliğine. Oysa ben yazarım üzülünce, mutlu olursam susarım zaten anlarsın! dert etme derim anneme, beni dert etme! Düşünme beni bu kadar, çılgın kızını azad et kelimelerin büyülü şehrine. Ben yolumu bulurum satırlarda. Midem bulanınca nane limon kaynatırım harflerden. Yazdıkça kusmuş kadar rahatlıyorum anne. Şiirlerim sana ithafımdır. Senin bana armağanın kadar olmasa da kabul et. Direncim hayata direnirken ben yoruluyorum, başımdan eksik olma, bazen pes etmeye yeltenirsem eğer bana biraz ışık ver. Ümitleri tazeleyelim beraber, benim gökyüzü kanatlı annem...

fulya/mayıs2011