ötekileşen sevgiliye

• 5 Mayıs 2011 Perşembe 00:26:33

Uzağında kaldım her şeyin… Yalanım yok geri dönmeni bekledim. Zamanının çok önemi yoktu ve gözlerimden düşen her damla yaşta, biraz daha sen oluyordum. Sensizliğe direnmek adına verdiğim mücadeleye artık “emek” diyorlar burada…

Sensizlik deli ediyor bugünlerde beni. Sağa sola sataşmalarımın sebebi oluyor bu ansızın gidişin. Hatırlıyorum da daha öncede gitmiştin sen, ama bir belirsizlik seni geri döndürmüştü ve sen buna asla sana geri döndüm diyememiştin. Bense elinden şekeri alınmış yetim bir çocuk gibi çaresizliğimle saklambaç oynamıştım…

Seni sevdiğimi anla diye yazmıyorum ki bunları, ya da bir pişmanlık ya da aklına ne gelirse… Hiçbiri değil aslında! Ben her şeyi bir kenara bırakıp sana yazmak istiyorum diye, tüm keşkeleri üzerime de alırım merak etme. Tüm hatalar benimdir! Ben seni yeterince hak etmemişimdir… Ama hiçbiri değil. Ben unutamıyorum seni. Çünkü unutacak kadar sevmeyi hiç beceremiyorum… Bilmiyorum ki bir insanı daha az seversem çabucak unutacağımı. Ben öylece sessizce susanlardanım, usulca karanlığa gömülüp ağlayanlardan... Ama çaresizlik deme buna, çok sevmektir olsa olsa…

İkimizde yalnızdık bir zamanlar… Bana sorsan, umutsuzdum kendimden. Geçmişimi kıskanacak kadar geleceğe dair yitiktim. Hep aynı kelimeye takılırdım, “bir gün her şey güzel olacak” ki takılacak sözdü aslında bu. Ama sen öyle usulca sokuldun ki yanıma hiç fark etmedim ileride bir enkaz yığınına dönüşeceğimi, daha da suskun olacağımı. Şimdi ben neyim biliyor musun koca bir enkazın en orta yerinde, hayata tutunmaya çalışan yaralı bir adam…

Şimdi sözlerde menteşesi kırılmış kapı gibi anlamsız artık… Ne söylenir ki bir sebebe ait olamıyorsa insan, en sevdiği yanından yemişse darbeyi üstelik en sevdiğinden, söyle ne denir sözlerde kaçıyorsa biraz fıkralara… Gülümse sevgili; en kuytu anılarımda gömülüsün ve nereye dönsem orada bir mezar taşında yazar isminin bendeki heyecanı.

Pembe güllerle çevrili değil belki umutlarımız ama en solgun güllerde ay ışığıyla kaybolmakta düşlerimiz. Biz kaybetmiyoruz farkında mısın sevgili sadece ötekileşiyoruz…

Sen artık öteki yanımsın… Ve emek denen sözcükde olmayan bir harf gibi çaresizsin avuçlarımda. Birde hani bana derdin seni bilmem ne, bende seni bilmem ne kadar sevdim… Kısaca hoşça kal uzak yanım, ötekileşmiş tarafım!

Emre onbey (sizden biri/belki sen)