Hep bir varmış, bir yokmuş diye başlarya masallar!

Benim Masalımda bir zamanlar küçük bir kız vardı diye başlayacak!
Küçük bir KIZ ki, iki kızkardeşlerini tanırmış sadece küçüçük bir evin içinde...

Yoksulluk içinde sevgileri ile yoğrulmuş, birer birer büyümek üzere!
Anne hayat dolu, becerikli iken sevgisini gösteremeyen osmanlı hatunu belkide.

Baba otorider, kıskanç, duygusal vede öfkeli kendini sevmeyen biri belkide.
Tembellik en büyük zevki bir de yatak odası gecenin karanlığında ıssız köşede.

Sadece yaşamak için beslenir, örtünmek için giyinirlermiş...
Çoçukların yediği helal.... Giydiği haram dermiş....

Bir gün çok hasta olmuş annesi, yataklara düşmüş çaresiz çırpınmakta
Bütün işler se o küçüçük kızın omuzlarına binmiş biranda !

Çare yok hayat devam ediyor, sessizce yapılacak işler çok...
Anne olmak kolay değil tabiki, iki küçük kız kardeşi idere etmekte...

Baba umursamaz, baba vurdum duymaz, dünya hali kendi derdinde...
Yapılacak çok, bilgi yok, acıma duygusu merhamet hak getire...

Hergün sorgular olmuş baba neden yarım herşey yarım herşey noksan!
Bilmezki daha küçük çaresiz kız elinden geleni yapmakta...

Bir gün gecenin karanlığında dalmış küçük kızın odasına !
Eee yetiştirdiği meyveyi önce kendi tatma telaşında...

Kız anlam verememiş, ne olduğunu bilemiş ilk başta,
Çok korkmuş, korkmuş da kimselere birşey diyememiş...

Hayata küsmüş, kendine güvenini yitirmiş bir anda...
Dünya ona dar, insanlar yalan gelmiş o anda....

Yaşarken ölmek bu olsa gerek, bu masalda :(((