KULE GÜNLÜĞÜ / Hüküm Süren Hastalıklar

• 19 Kasım 2007 Pazartesi 12:48:22

Günlük yaşamda yolunda gitmeyen şeyler katlanıyor ve bunların bireysel olduğu kadar toplumsal nedenleri yeterince sorgulanmıyor. Toplumun sorunları bireylere yansımakta, bireylerin sorunları da toplumu etkilemekte. Yani toplumsal ve bireysel sorunlar birbirinden ayrı değil, iç içe.

Bu arada, kitleleri saran , hareketsiz bırakan bir yaşam tarzına tanık oluyoruz. Aslında buna ( doğru anlatımla ), yaşam tarzı denemez. Yaşam belirtisi ya da yaşam kavgası diyebiliriz. Çünkü solgun tablo , bu tanımın ötesinde canlı ifadeler sunmuyor. Yarı ölü, yarı diri bir çırpınış var …

Gerçek anlamda bilinçli tercihler yerine, otomatik gerçekleşen eylemlerde bulunuyor çoğu insan. Belki de o insanlar gönüllü, istekli değiller, yaptıklarına izleyici kalmaktan dolayı rahatsızlar ama akıntılarda sürüklenmekten kurtulamıyorlar. Eğitimi ele alma yöntemi , karşı cinse yaklaşım biçimi , yaşama bakış , dünya gerçeklerine bakış , zihinlerine gelip yerleşiyor, yerleşenler ezberleniyor …

Rahmetli yazarlarımızdan Aziz Nesin, bu konularda keskin konuşurdu ve anımsanacağı üzere tepkiler alırdı.

Geldiğimiz noktaya bakarak, toplumumuzun düşüncelerinin, gerekli düzeylerde işlemediğini rahatlıkla anlayabiliriz. Bunun en belirgin kanıtı şu: Dağarcığımızdakileri sunmakla siyonist tuzaklardan kurtulamadık. Yarınlarımızı dışarıda hazırlayan yabancı elleri itmeliyiz ki rahat nefes alabilelim, yaşama daha özenle bakabilelim. Uyuşukluğumuzu aşıp umutlarımızı çoğaltan düşüncelerle yeni bir zemin yaratabilelim.

Bugün, her şeyi iyi bildiğimizi , her şeyi sağlıklı düşündüğümüzü iddia ediyoruz. Bilincimizin açıklığını savunuyoruz ama ne yazık ki insani tepkilerimiz zaman içinde kaybolmuş ya da çok azalmış: Ürkmek , şaşırmak , mahcup olmak , rahatsızlık duymak , sıkılmak , gerilmek , hayal kırıklığına uğramak , zehirlendiğini hissetmek , aşık olmak gibi … Önemli bir gerçeği fark ettiğimizde, bu insani belirtileri anında gösterebilmeliyiz. Gösteremiyoruz. Bir şeyleri, kendimizin fark etmesi gerekiyor. Televizyon kanallarından kavramaya çalışmak, emeksiz - sağlıksız kazanım oluyor. Çok hızlı buharlaşıyor. Kirli bilgi yığınları arasından temiz bilgileri seçmek kolay bir iş değil zaten .

Uyanma yolunda, büyük adımlarla mücadelemizi başlatmalıyız. Sadece politik inançlarla, sosyal inançlarla, psikolojik inançlarla değil tüm çürük inanç sistemleriyle mücadele ederek onların bizlere onaylattıkları değerlere yeniden, özgürce değerler biçmeliyiz. Bunu yapamadığımızda: Güdümlü robotlar olmaya devam ederiz. Kıyamete kadar böyle gider. Neden gitsin ?

Ne zaman mutlu olacağız ? Ne zaman borçlarımızdan kurtulacağız ? Kimse bilmiyor, kimse açıklayamıyor.

Günümüzde insanların ruhlarını karartan pek çok hastalık var.
Örneğin: 21. yüzyılın uygar batı toplumlarında, papazlar yardımıyla kiliselerde günah çıkaran, günahlarından böylece arındığını , temizlendiğini sanan insanları anlamak yerine, bu tür davranışların akla aykırılığını, gereksizliğini, onları kırmadan anlatmak büyük kurumların, medyanın işi ama dönen yel değirmenlerine kimse dokunmak istemiyor. Kimse riskli işlere soyunmak istemiyor. Zaten kökleşmiş, sektör haline gelmiş, kutsallık giydirilmiş yapılanmalardan rant sağlayanlar, kurulu düzenin yaşaması için savaşıyorlar.

Geçmişteki bazı papazlar, vaazlarında söyledikleri gibi gerçekten sevgi dolu insanlarsa, tarihteki Haçlı Seferlerini neden desteklemişler, kışkırtmışlar ?

Hazreti İsa’yı, Tanrı’nın oğlu kabul etmeleri, Hıristiyanlığı diğer dinlerden üstün görmeleri gibi abartılı görüşler günümüzde hala yaygın.

Aynaya bakalım. Bizdeki ego ve zevk düşkünlüğü ayrı bir sorun. Cahilliğimizin ince bir şekli . Çünkü eğer insan gerçekten aydınlanmış , gerçekten bilgili olabilse, bedensel çalışmalarından aşırılığa kaçmadan zevk alır. Bunu başaranlar, yani yaşamında ölçülü olanlar: Organizmanın aldatılamayacağını, doğanın hiç aldatılamayacağını ve sonuçta içgüdülerinin gereksinimlerinin daha ötesine gittiğinde, bedelinin mutlaka ödeneceğini bilenlerdir.

Bedenimiz, çelik , taş değil: Etten - kemikten yapılmış …

Doğaya rüşvet verilemez . Doğa, ancak işleyişiyle ilgili bilimsel bir çalışmayı kabul eder, hoş karşılar. Kimsenin feryadını duymaz , kimseye acımaz , kimsenin elinden tutmaz .

Sigara , alkol , uyuşturucu tüketimi , kumar alışkanlığı , cinsel sapmalar , fazla beslenme , fazla gerilim kişinin sonunu hazırlıyor. Kurban, tehlikenin farkında ama o gün aldığı zevkin daha sonra ödemesi gereken bedele değdiğini düşünüyor ya da hiç bir şey düşünmüyor. Dünya umurunda değil. Varlığına, dolayısıyla iç organlarına saygısı yok. Zaman geçiyor, ödeme tarihi geliyor. Teslimatı ertelemek mümkün değil. Sağlığını yine kendi elleriyle veriyor. Ağlamanın - sızlamanın yararı olmuyor. Rüzgar ekildiğine göre, fırtına biçilecek. Fırtına kasırgaya da dönüşebilir. Nuh Tufanında kaybolmak da olası …

Bana ne , ben karışmam , beni hiç ilgilendirmiyor diyerek toplumda yaşayan kötü alışkanlıkların kontrol edilmesinde sorumluluk almayı sıklıkla reddediyoruz.
Örneğin: Kuruyan, küflenen ya da gereğinden çok satın alınan ekmeği hemen çöpe atıyoruz. Büyük saygısızlık, büyük sorumsuzluk … Bahçeye, terasa bırakılsa kuşlar mutlaka görüp tüketecekler. Geçmişte, kıtlık günlerinde büyüklerimiz, bugün beğenmediğimiz o ekmekleri yemişler, cephelerde savaşmışlar üzerinde yaşadığımız topraklar için.
Örneğin: Oturduğumuz yerden geçmekte olan bir cenaze otosunu gördüğümüzde hemen ayağa kalkmak zorundayız. Kalkamıyoruz. Önemsemez olduk. Ölenle ölünmez gibi geçiştirici sözler …
Örneğin: Arabası olan biri ( arabasıyla bütünleşenler kategorisine dahilse ), kaybettiği yakınının mezarının dibine kadar arabasını yanaştırıyor. Amacı: Sözde aile büyüklerini ziyaret. Aracın dışarıda bırakılıp yürüyerek girilmesi gereken bir mekan orası. Dünyamız içinde başka bir dünya. İnsan, bu dünyanın makam ve zenginliğiyle oraya girmemeli ama rahatça giriliyor. Motosikletle tur atılıyor içeride, müzik bile dinleniyor, dahası geceleri şarap bile içiliyor. İçildikten sonra şişeler kırılıyor. Bütün erdemlerini, utanma duygularını yitirmiş insanların cinsel ilişki için mezarlığı seçmeleri de dehşet verici bir şey. İnsanlık dışı …

Bunları yazarken ağlıyorum, sinirlerim bozuluyor …
Örneğin: Emekli ve bir kurumdan her ay düzenli, yeterli maaş alan bazı insanlar, bir işletmeye, bir ofise gidip, duygu sömürüsüyle , çay - sigara masrafım çıksın yeter mantığıyla işe başlamakta. Daha doğrusu kendilerini işe aldırmakta. Öbür yanda yoksullukla, güç koşullarda yüksek eğitimini tamamlayan başarılı, tertemiz bir genç, aç kalıyor. Gözleri ağlamaklı. Karamsar ruh haliyle , kahve köşelerinde zaman öldürüyor. Suç işlemeye çok yatkın . Çünkü sürekli bir gerilim içinde. Gençlerimiz bunu hak etmiyor. Hiç bir hükümet işsizliğe çözüm getirmedi ülkemizde. Geçim sıkıntısıyla çok yuvalar dağıldı.

Bunlar hepimizin problemi …

Felsefeci Albert Camus diyor ki: İnsanın tek başına mutlu olması utanç vericidir .

Eğer duygularımız törpülenmişse, toplumumuzun içine düştüğü bu pozisyonlar bizi hiç etkilemez. Bizi etkileyip üzen şey: Şahsi çıkarlarımıza yapılan bir saldırı olur sadece.

Bencilliğin içinde boğuluyoruz . Nereye kadar ?

Saygılarımla
Tekrar buluşmak üzere

Yazan ve paylaşan - Claudius

Copyright
TYRANNOS Edebi Ürünler