Elim, kolum, kanadım; kırık titrek ve soguk.Yüreği hiç sorma; yangın yeri.Biliyordum, hazırdım üstelik.Beklenen, gerçek oldu sadece.


Bu sehır hüzün yüklü bu gece.Bir dökse yüregini gece.Sabah günle birlikte, belki de geride kalacak iki hece.Şu an gece ve her yerde o hece.Bu ne biçim işkence?Yaradan koydu yüregime bir şekilde, yasamamda vardır bir bildiğide.Ama yine de tüm vücut aleyhte.Olan yangına dirençte.Ve en insafsızı; bir tek ben ayaktayım bu gece, yangın yüreğinde.Tek ben varım gecede...Bu nasıl işkence?


Bir ah çeksem duyulur mu?Ahım ile o yar uyanır mı?Uyansın desem bile deva mı ki derdime?Ne diyeyim, ne edeyim?Yar vazgeçmiş benden, daha çaresi bulunur mu?


Ağlasam, ağlar mı sehir de benimle?Gözyaşlarım yeter mi yıkamaya sokaklarını gönlümün?Yetişebilir mi kuytularda kalanları temizlemeye?Çıkar mı içimden, bes harf iki hece?O artık; bir gizem bir bilmece...


Ey gece, yorgunum gizemindeki eziyetinden.Bu sabah olmaz girdapların hep bana mı?Sadece bana mı yeter gücün, üstüme geliyorsun her defasında?Tüm sehri kapatabilen karanlıgın, neden gönlümdeki acıyıda kapatmaz gücün varsa?Gözlerimi kapadım bekliyorum karartmayı, unutmayı...Girdabın boşluğundaki yitiğim.


Uyku, ya sen neredesin bu gece?Karanlıktan öte gücünü bilirim.Hele bir gelsen yanıma, alıversen koynuna.Unutsam senle herseyı.Ben, ben olmaktan çıksam bu gece.Başka başka diyarlarda eğlesen beni. Sarsılmış yüreğime sen bari derman olsan.Yorgunum girdabında kayboluşumdan.Bir uykuya dalabilsem, sabaha uyanabilsem...