ARKADAŞIM KÜÇÜK BİR KADINDI

• 30 Nisan 2011 Cumartesi 07:48:41

Tek katlı dışı sıvasız kerpiç bir evin önündeyiz. Bir an önce içine yerleşsinler diye alelacele yapılmış gibiydi. Okulumuzun bir sokak ilerisinde etrafında yıkık dökük ahırların, yine onlara benzeyen evlerin olduğu çalılıklar içinde bir yer. Evin dışarıya bakan tek penceresi vardı, muhtemelen eski bir çarşaf gerilmişti perde yerine.

Yanımdaki üç arkadaşla birlikte biraz da ürkerek kapıyı çaldık. Kapı açıldı, gördüğümüz manzara ilk anda bizi şaşırtmış, korkumuza yeni korku katmıştı. Başında kırmızı yazması ile acemice yaşmak kurulmuş, bir gözü morarmış, dudağı şişmiş arkadaşımız duruyordu. Adı fatma. Bizi görünce bir an gözlerinin içi güldü, sonra da yanakları al al oldu, sanırım utanmıştı. Elini dudağına götürerek sessiz olun diye işaret ederek bizi içeriye aldı. Girişteki holün dışında kapısı kapalı bir oda vardı, ancak arkadaşımız bizi odaya almadı, hemen duvarın dibine dizilmiş minderlerin üstüne oturttu. Gördüğümüz çarşaf asılı pencere girişe aitmiş. İçerisi loştu, eskiyen perdenin incelen dokusundan ışık sızıyordu sadece. Dikdörtgen şeklindeki bu yerin dar olan dip tarafında bir tereklik, raflarına dizilmiş bakır sahanlar, tencereler duruyordu. Yerde ise bir gaz ocağı yanıyordu. Kokusundan çorba piştiğini anlayabiliyorduk. Fatma çok sessiz konuşuyordu haliyle biz de.

Nihayet bir arkadaşımız sordu; seni bu sene okulda göremeyince merak ettik, komşu kızınız evlendiğini söyledi, biz de ziyaretine geldik dedi. Neden hemen evlendin ki okulu bari bitirseydin.

Fatma başını öne eğerek konuşmaya başladı. “ Ablamı 15 yaşında babam nişanladı, ama onu başka bir sevdiği varmış, evlenmeye az kalmıştı sevdiği adama kaçtı. Babamlar çok aradılar ama bulamadılar. Nişanlısının ailesine karşı borçlandılar, aldıkları başlığı da vermek istemiyordu, onun yerine beni verdiler.”

Anlattıklarıı hayret içinde dinliyorduk. Daha çok küçüktü, o sene ilkokul beşinci sınıfa geçmiştik, henüz 11 yaşındaydık, taş çatlasın o da 12. Ablasının yerine evlendirilmiş, bir evin, bir adamın sorumluluğu, yükü sırtına yüklenmiş bir çocuktu o daha. Evleneli henüz bir ay gibi bir süre geçmesine rağmen defalarca dayak yemiş bir çocuk. Sebep mi, sebep çok, yemek tuzsuz olmuş, kapı önünde oturmuş, bardak kırmış ve daha neler. Bize baktıkça acısı artıyor gibiydi, yüzündeki ifadeden o sonucu çıkartmıştık çocuk beynimizle. Kalkalım dedik, ona akıl verebilecek, tavsiyelerde bulunacak yaşta değildik zaten. Bizi uğurlamaya kalktığında az durun dedi ve kapalı kapıyı araladı sessizce. İçeride saçı sakalı karışmış 25-30 yaşlarında bir adam uyuyordu. O zaman pek de anlamadım ama sanki gururla gösterir gibi kocasını gösterdi. Pis adam kadın diye almış çocuğu, bir de dövmüş, şimdi rahat rahat uyuyor. Nefretle baktım ve fazla durmadan çıktık evden. Zavallı arkadaşımız ilerlememizi bile beklemeden aceleyle kapıyı örttü. Kimbilir belki de kocası uyanmıştı, ya da uyanır ve bizim geldiğimizi görüp kızar diye korkmuştu.

Ailelerimizden gizli gitmiştik, kimseye bahsedemedik bu olanlardan. Okula geldiğimizde öğle tatili bitmiş zil çalıyordu, kadın olmuş o kızın yaşındaki çocuklar neşeyle toplanıyorlardı. Belki de o kız dayak yiyordu o esnada yine. Erkeklere karşı ön yargım belki de o zaman başladı. Çocukça hislerin süregelen kötü bir anısı.

Şimdi yok mu öyle küçük gelinler, çok, hem de pek çok

Afet İnce Kırat

Beğen