BİZ AYRILAMAYIZ 13. BÖLÜM

• 30 Nisan 2011 Cumartesi 02:07:03

Vakit epey olmuştu onlar böyle sohbet ederken...
Ali" Ben gidiyorum; eşyalarımı alıp geleyim."
"Nerdeler* diyen Zeynep ti.
"Muhtarlıkta bırakmıştım."
"Muhtarlık uzak mı? Nasıl getiriceksin?"
"Pek uzak sayılmaz. Yardım eden olur.

" İyi o zaman ihtiyacın olursa; bende yardım ederim." diye kapıdan uğurlayıp;sofrayı toplamaya yardım etti.

Yıkamak için çamaşırlarını topladı. Mantosu çok kötü olmuştu.
"Emine Anne burada temizleyici var mı ?"
"Ne gezer ... Şehirde bulursun."
Şehir deyince aklına Yıldız geldi.
"Emine Anne sana bir şey soracağım ama... Üzülmeni istemem."
"Sor kızım."

" Yıldız ın okuluna hiç gittiniz mi? Ne olmuş; bırakmış mı yoksa devam etmiş mi?"
"İlk sene hiç uğramamış. Bir daha sormadık kızım. Niye sordun ki?"

"Belki bir ip ucu olur; onun için sordum."

" Bilmiyoruz kızım. elimizde hiç bilgi yok."
"Bak ne diyeceğim; ben bu işi araştırmak istiyorum. İzin verir misiniz? Siz bana onun okulunu ve kayıtlarını verin."
"Olur kızım; nasıl istersen." diye bir kağıda okulunu, bıranşını, öğretmenlerini yazdı.
"Bakalım ;bir denemek istiyorum."
O günü öyle geçirdiler. Akşamüzeri kızları ve doktoru ziyaret etmek için sağlık ocağına indi.Hatalar vardı; muayene olan ve olacak.Küçük bir kız çocuğu annesinin kucağında durmadan ağlıyordu.Yavaşça alıp sevdi.

" Ağlama" pencere kenarına götürüp"Bak...bak kuşları görüyor musun uçuyorlar."Annesine dönerek:

"Nesi var bunun?"diye sordu
"Öksürüyor; gece ateşlendi. Çok halsiz "deyince

" Aç bakayım ağzını"
Boğazları kızarmış ve şişti.

" Karnı ağrıyor mu?"

" Evet;bütün gece kustu."
Zeyneb in yüzü biraz asıldı. Boğazına bir kez daha baktı.
Kamil doktor gülerek" Kolay gelsin. Nesi var kızın?"

Zeynep "Sizde bakın. Ben fikrimi sonra söylerim."
Doktor dudak büktü "Bak bir yaralı var; yarasını sarar mısın?" deyince...
"Uygun olur mu?"

"Olur... olur... önemli değil. Bakıver."
Çocuk düşmüş; kolları, dizleri ve yüzünde çizikler olmuştu. İyice temizledi hem konuşuyor hem ilaç sürüyordu.

" Bak şimdi bunu süreceğim. Birazcık acır ama; erkek adam ağlamaz" diyordu. İşi bitmişti.
Doktor" Aferin kızım; iyi iş başardın. Gel bakalım; şimdi sıra bunda. Nesi var sence?"
"Önce siz; bir muayene edin."
"Yok...yok... beraber bakalım" deyince...
"Boğazını iyice inceleyin doktor bey" dedi. Yüzünde sıkıntılı bir bulut oluştu.
Doktor muayene edince Zeyneb in ne demek istediğini anladı.
"Evet ne düşünüyorsun? Tahminim doğrumu?" keşke yanılmış olmak isterdim; ama..." "Haklısın;doğru."Doktor Zeyneb e baktı" Bu da mı kurs işi?"
"Orasını karıştırmayın. Önemli olan çocuk şimdi."

" Hastayı şeihre, hastaneye göndermek lazım. Elimiz kısıtlı neyle,nasıl? Ambulans bu karda zor gider. Çok eski ve yollar karlı."
"Yol açık mı ki?"

" Açık dediler.Sen ne düşünüyorsun?"
"Çocuğu ben götüreceğim."
"Nasıl yani?"
" Durumu iyi değil. Bir an önce tedavisi başlamalı."
"Kızım sen deli misin?"
"Ben zaten şehre inecektim. Ha şimdi; ha sonra farketmez."
Hasta sahiplerine döndü "Hazır olun. Arabayı çıkarayım. Gidiyoruz" diye hızla odadan çıktı.Eve gelip manto ve çantasını aldı.
"Emine Anne şehİre gidiyorum; bir şeye ihtiyaç var mı?"
"Sağolasın kızım. Bu da nerden çıktı?"
"Hasta var. Durumu acilİ hastaneye götüreceğim.Şehir kaç saat sürer buradan?"
"Münibüsle üç saat tutar."
"Öyle ise iki saatimiz var."
"Kızım yolları bilmiyorsun."
"Açıkmış anam. Gideceğiz. Sen dua et. Başka bir şey deme. Dua et.Hoşçakal" diye sarılıp öptü. Arabaya gitti.Her tarafı karla kaplıydı.Biraz temizleyip kapısını açtı.Araba biraz zorlansa da çalıştı.Ağır ağır sağlık ocağının önüne gelince inip içeriye seslendi.

" Haydi gidiyoruz."
Herkes şaşkındı.
Doktor" Kızım nasıl gideceksin?"

" Korkma babam; direksiyonum kuvvetlidir. Araba bana alışık; bende ona."
Hasta çocuk ve anne babası da bindiler. Kadın ağlıyordu"

" Kızım çok mu hasta? diye..

" Şimdilik değil; ama olabilir.Biran önce tedavi olmalı."
"Allah ım; yavrumu bana bağışla. Geçen yıl biri öldü. Bunu bana bağışla" diye
Doktor" Kızım yanına Ali yi de al" diye seslendi.

"Ali nerede?"
"Kahveye gitmişti."

"Tamam; oradaysa alırım.Hoşçakalın" bastı gaza.
Kızlarda arkasından"Allah yardımcın olsun" diye dua ediyorlardı.
Kahvenin önünden geçerken çıkanlara korna çalarak
"Ali doktur nerde* diye sordu.

Arabadaki adamcağız da" Bizim eve haber verin. Şehirdeki hastaneye gidiyoruz.Çocuk çok hasta imiş" dedi.
Ali elinde çay bardağı kapıda göründü" Kim arıyor beni?" diye. Zeyneb i görünce" Hayırdır " diye baktı.
"Şehire iniyorum; gelir misin? Kamil doktor senide yanıma almamı istedi."

"Ali " Bu saatte? Bu hava da...?"
"Sen bilirsin; biz gidiyoruz"
Ali" Amma çattık. Dur... deli kız... dur." Hareket halindeki arabaya zor bindi." Sen aklını mı yedin? diye söyleniyordu.
Zeynep onu duymadı bile. Süratle yola koyuldu.Karların içinde araba adeta kayıyordu.Düşündüğü gibi iki saatte varmışlardı..
Ali şaşkın; hiç konuşmadan şehire geldiler; doğru hastanenin önünde durdu. Yolları Ali tarif etmişti.
Hemen kayıt yaptırıp; çocuğu muayene odasına aldılar. Zeynep te girmişti.

"Şikayeti ne? diye sorunca

" Difteri ihtimali."
Doktor" Sen nereden biliyorsun?"
"Köydeki doktor gönderdi bakışları sert ve cesurdu.
Doktor bir şey demeden çocuğu iyice muayene etti.

" Evet doğru; epey ilerlemiş. Hemen yatırıyoruz." diyerek tedaviye başladı.
Kayıtta para istemişler; ama adam" Yanımda o kadar yok" deyince...
Zeyneb yardımcı olmuştu.

"Şimdi bekleyelim. Bakalım ne olacak?"Ama öyle sabırsızdı ki...Deli gibi dolanıyordu.
"Ali yorulmadın mı? biraz otursan."
"Oturamam; neticeyi almadan oturamam."
Bir saat kadar sonra doktor göründü.
" Elimizden gelen her şeyi yaptık... Bekleyeceğiz Allah tan umut kesilmez. Vaktinde
gelmişsiniz. Biraz daha gecikseydiniz kurtulması zordu. deyince...
Kadın ağlayarak Zeynep in ayaklarına kapandı" ALLAH senden razı olsun."
"Tamam lütfen kalkın. ben kendime düşeni yaptım. Hadi ağlamayın lütfen."
O sıra da telefonu çaldı,
"Annem nasılsınız?"
Yanlarından ayrılıp konuşmaya başladı.Ali kulaklarını dikmiş; dinlemeye çalışıyordu.
"Ben iyiyim; merak etmeyin. Yok annem... yok... söyle ona beni aramasın. okulunu bitirsin sonra görüşürüz lütfen anne sen dediğimi yap şimdilik onu görmek istemiyorum
"Anne lütfen; sen dediğimi söyle. Okulunu bitirsin; beni düşünmesin. Hayır ... söyleyemem anneciğim. Babamı öp benim için. Seni yine ararım."
Telefonu kapattı. Pencerenin kenarına başını dayadı bir an. Gözünden yaşlar akıyordu. Çok üzülmüştü.
Metin annesine Zeyneb i sormuş; aramaz konuşmazsa okulu bırakacağım diyormuş.
"Aptal!" dedi." Aptal! Kendi yaptı. Aptal işte!" diye başını çevirince Ali ile gözgöze geldi.Hemen toparlanıp yaşlarını sildi.
"Kötü haber mi?" diye sordu Ali. "Seni böyle ağlatan nedir?"
"Hayır; annemin sesini duyunca özlediğimi hissettim."
"Yerini onlarda bilmiyor değil mi?"
Zeynep ters ters baktı "İşime karışma olur mu? Buralarda kalmamı istersen; fazla soruda sorma lütfen."
"Neden?"
"Giderim." diye hastanın anne ve babasının yanına doğru yürüdü.
"Çocuk bu gece yoğun bakımda kalacak göremezsiniz."

" Bir otelde kalır; sabah geliriz."

" Siz gidin."

" Buradan ayrılmayacağız; bizim için rahatsız olmayın."
"İyi de burada da bir şey yapamazsınız ki..."
"Olsun; hemşireye sorarız. Bize haber verirler."

AYŞE KARAN

DEVAM EDECEK...