İÇİMİN AYNASI

• 28 Nisan 2011 Perşembe 22:29:23

Neden gözlerimi kapadığımda baktığım aynalar içimi gösteriyor hep?
Boy aynasında kendimi görüyorum hâlbuki. Zamanla yaşlı gösterse de...
Gözlerimi kapatınca;
Acıyan yanlarım geliyor hatrıma…
Ağrıyan yerlerimle beraber.
Hüzünlerim resmigeçit yapar zihnimden.
Umutlarımın azaldığını hissediyorum bazen…
Ama daha çok sen geliyorsun hatrıma… Gözümü açınca beni terk eden sen…
İçimin aynası, ‘içimi’ gösteriyor hep…
Ve
İçimi acıtıyor..
…
Ben gözüm açıkken de görmek istiyorum seni. Sesini duymak istiyorum her zaman.
Ama,
Ama dışarıda kuralları sen koyuyorsun.
Önceleri bir çiçeği tutar gibi tuttuğun parmaklarımı, bir çubuk gibi tuttun zamanla…
Sonra,
Çubukları atar gibi bıraktın ellerimi…
Ve,
Kırıldı…
Kırılan çubuklar değildi hâlbuki…
Kırılan kalbimdi…
Yani,
Bendim…
Artık en mahir marangoz dahi yapıştıramaz o parçaları. Ek yeri belli olur çünkü. İzi kalır.
Yapışan yer iki parçayı ayıran yerdir şimdi.
İki kalbi ayıran çizgi.
İki parça,
Parça parça yani…
Sen
Sen parçanın hangisisin?
Ben,
Bütün olmak istiyorum…
Yani,
Çizgisiz…
…
İçimin aynasında parçalar yok benim.
Çizgiler yok.
Sen varsın,
Ben varım.
Gözümü açtığımda da ben varım…
İçime girende sensin, kaybolan da sen.
Ben buradayım.
Sen,
Sen nerdesin?