Her kavganın galibi gerçektir.Gaflet uykularında horlamakta diretenler farkında olmasalar da bu,böyledir.Hayatlarını insanlığı bir adım öteye taşımaya adayan insanlar ne kadar çamur yerlerse yesinler,gerçeğin tebessümü eşliğinde mezarlarında yatmaktadırlar.
1938’de ölen büyük lider de gerçeğin kefilliği altındadır.Onu sadece heykellere indirgemek isteyenler,düşünceleri ne zaman bir yerde açıklanmaya kalksa telaşa kapılanlar,Türkiye’nin üzerindeki kenelerdir,kan emicilerdir.
Mustafa Kemal,şerefsizler hariç kimsenin zararını düşünerek yapmamıştır devrimlerini.Kendi menfaatleri de söz konusu olmamıştır yürüdüğü yolda.Kaldı ki,kendi menfaatlerini düşünmüş olsaydı Mustafa Kemal,saltanatının keyfini sürme hakkını çatır çatır kullanırdı,millete rağmen millet için devrim yapmazdı.Onu diktatörlükle suçlayanlar söylesinler bakalım:Gül gibi padişah olmak varken,niye cumhuriyeti seçti Atatürk?
-------------------------
Elbette,herkesin olduğu gibi onun da zaafları vardır,ve büyük bir sabırla demokrasinin yerleşmesini beklediğimiz ülkemizde zaafları da söylenebilmelidir.(tabi ancak yeri geldiği zaman)Ama uzun yıllardan beri,özellikle çocuklar Ata’nın heykelleri önüne geçip,ezberletilenleri hiç düşünmeden sıralamaktadırlar.Yeni neslin kafasındaki Atatürk resmi hep donuktur,korkutucudur.Bu resim elbette kendi kendine çizilmemiştir.Bilinçli bir politikanın önemli bir parçasıdır bu çizim işi.
Bu kuyruk acısının sebebini anlamak ise zor değildir:Krallıklar yıkıldığında,önce hizmetkarlar ayaklanırlar.Memleketimizde de böyle vuku bulmuştur bu.Saltanat biter ama kavgası baki kalır.

Ahmet Kerem