SENSİZ YAŞANMAZ...

• 18 Kasım 2007 Pazar 16:28:07

Üzerime yağıyordu yalnızlığın yağmurları.. Ve sen adını hiç bilemediğim masal ülkesinde beni bekliyordun her gece ışıklarında dans ederek siyah gökyüzünün.. Sanki elimi uzatsam sana gelecek kadar yakındım sana ama aynı zamanda bir ömür kadar uzak.. Dünyayı dolaşan bir bulut gibi..

Geçip gidiyordun yanımdan ve ben ellerim umutlarımda öyle asılı kalıyordum, gözlerimde bir tutam yaşla. Sen kimdin ve neden seni bu kadar düşünüyordum bilmiyordum ama kalbimin bir yerlerinde önemli olduğunu biliyordum ve sensiz olamayacağımı... Ama sen yoktun ki! Kim olduğunu bile bilmiyordum, hatta varlığından bile emin değildim! Var mıydın yoksa kafamda yarattığım kocaman bir hayal miydin, hiç bilemedim. Yıldız yoksulu düşlerimde seninle dans ederken hep seni bekliyordum ama sen gelmiyordun! Çiçekler gönderiyordum zamanın ötesine ama sana ulaşmıyordu! Bağırmak istiyordum çoğu zaman ama sesim çıkmıyordu! Sesi gittiği için her şeyini kaybettiğine inanan bülbül gibiydim, boşluğa ağlıyordum, kimse dönüp bakmıyordu...

Gülümseme dolu bir maske takmıştım yüzüme ama arkasında ağlayan kocaman bir ben vardım! İçim hınç doluydu beni üzen,olay ve kişilere karşı! Kaçış zamanları yaratıyordum kendime ama dünyadan kaçılmıyordu geç de olsa öğrenmiştim! Her kaçışım daha bir dibe vuruşlarla bitiyordu. Daha bir büyüsüne kapılıyordum kaçıp kaçıp geri dönmenin ama her seferinde sadece acı kalıyordu geriye içimde ve tükenmeye yüz tutmuş güvenim. Bir şeylere tutunmak istiyordum, bir şeylere bel bağlamak ama geleceğimden bile bir haberken neye tutunsam yüzüme gözüme bulaştırıyordum.

Aşk zaten çok uzaklarda bir peri masalıydı. Herkesin anlatılırken heyecanla dinlediği, merakla sonunu beklediği ama gerçekte hiç olmayan bir şeydi!
Dünyaya ödemek zorunda olduğum bir borç gibiydi çektiklerim. Sanki her acımda günahlarımın bedelini ödüyordum. Ben bile masum değildim... Hayallerimde bile kötülüklerle boğuşuyor, içimdeki inançsız ve güvensiz çocuğa inat bir uğraş veriyordum her seferinde. Ama yaşam ne kadar küserse küssün bana ben gene de gülmekten hiç bıkmıyordum! Gülmek senin hayali varlığına ulaşmamı sağlıyordu, ya da hayata bağlanmamı...Ama ya sen kimdin?

Özlediğim ya da aradığım ne varsa sen oluyordun. Bir bulut gibi kalbimi delip geçerken hep izin kalıyordu bende! Ama ben hala kim olduğunu bilmiyordum! Sayısız sözler veriyordum kendime: bir gün seni bulursam hiç bırakmayacaktım, her şeyimle senin olacaktım, sana sonsuz güven verip sonsuza kadar da güvenecektim... Ama sen yoktun ki... Olmayacaktın da...