Cahilsin Haberin Yok

• 27 Nisan 2011 Çarşamba 23:16:51

Neler ne kadar söylenebilir ki? Neler nasıl izah edilebilir? Kelâmla mı, kalemle mi? Bazı şeyleri izah niçin müşkül olu? Kelimeler mi yetmez, anlaşılması mı zordur? Yoksa anlatılması mı?
Neleri ne kadar sevdiğimiz nasıl belli olur bilinmez. Peki, neleri sevdiğimiz belli mi? Belliyse bunun farkında mıyız? Para mı, mevki mi, kendimizi mi?
“Kim cananı canı için severse canın sever” diyor Fuzûlî. Yani sevdiğin şeyi kendin için seven kendini sevmiş olmaz mı? Hiç mi “o”nun için de sevemeyiz?
Malûm hikâye bilirsiniz. Hasta bir köpeği seven Mecnun’a
“Deli misin be adam” demişler.
Cevap hazır;
“Leylâ’nın köyünden”
İşte sevme sebebi…
Yeter de artar bile.
Az şey midir Leylâ’nın köyünden olmak?
Ya Leylâ…
Biliyor mu?
Mecnun için ne fark eder bilip bilmemesi. Değil mi ki o seviyor yeter de artar bile. Gerisinin ne önemi var?
Bazen de bilmesini ister insan. O da bilsin ister. En azından muhatap belli olsun.
İşte o benim desin. Yüreği pır pır atan… Gözleri ışıl ışıl bakan… nabzı sıkça atan.. İşte o benim dersin…
Ama gelin görün ki bir ses çıkmaz karşıdan. Bütün ifadeler kullanılır, bütün meziyetler sergilenir. Bilinen ne varsa yapılır. Ancak hepsi dolaylı olur. Hepsi anlaşılabilmek üzerine kurulur. Doğrudan söylenmez bazen söylenemez.
Meramını sembollerle anlatır.
Güneşi sevdiğini söyle mesela… Bu belki;
Gönüldür,
Güzelliktir
Gizliliktir…
Ama o
Güneşi sevdiğini söyler..
…
Sarı rengi sever mesela;
Sabırdır
Sebattır
Sevdadır…
Ama o
Sarıyı sevdiğini söyler…
…
Arzusu kavuşmaktır…
Kavuşur mu?
Mecnun’u hatırlar… O kavuştu mu?
Kavuşmadı mı yani? Nereden biliyorsunuz?
Leyla’ya giderken Mevlâ’yla olmadı mı?
Sureten görünce Leylâ’ya “sen kimsin” diyen Mecnun neyi arıyordu?
O kıssalar ne içindi? Bilir mi Leylâ, Leylâlar.. Yoksa gizli midir sevda, sevdalar… Sizce kim söyler, kim anlar… Zamanlar hep böyle mi geçer? Hep delinmeye mahkûm mu dağlar…
…
İçimde bir vaveylâ..
Ah Leylâ
Geleceğim…