Babamın gözlerindeki mağrurluk gözlerime çarptıkça deli oluyorum.

Kim ne derse desin,ben sevmemeye yemin etmeliyim ki,bir daha kalbimi teğet bile geçmesin aşklar..

Öyle bir ağlayayım ki,babam hissetsin can kırıklarımı,parçalarımı toplasın afallamadan.

Ya da ne bileyim,intihar edeyim ölmek olmasın sonunda.Babam gelsin öpsün alnımdan ‘’Ölmeyeceksin.’’ desin.Destek olsun işte…

Sorun bu şeyleri yapmaması değil aslında.Yapıyor yapmasınada ben hissetmiyorum hiçbir şey.Babam da yüzümdeki buruklukları görünce deli oluyor.

Hani tepki’’sizlik’’ olur ya her şeyde.Benim sorunum bu düpedüz.Ben tepki’siz’’ kalıyorum her şeye karşı.

İçimin daha fazla yanacağını bilmeme rağmen,neden bu yılgınlık ve hasar…
Ey sevgili!Beni babamdan bile soğuttun ya helal olsun.

Şimdi git hayatımdan,ömür boyu ömrümden ömür alma da çek git şimdi.
Ulan!Anlamıyorum ki nedir bu insanların benimle olan derdi.Şu bakışlarla anlatma olayı da ne ?Geell!! Adam gibi söyle sende kurtul bu saçmalıklardan,bende ona göre davranayım.

Yalnız kaldım evet de…Bunu eskisi kadar hissetmiyorum.
Alışmış bir bedenden hissetmeyi bekleyemezsin…

İnanmıyor insanlar.
İnanmasınlar.
Ne ben insanlardan bir şey beklerim bu saatten sonra.
Ne de onlar benden beklesinler.

Sıkıldım.İnsanları mutlu etmeye çalışırken kendimi yıpratmaktan sıkıldım.

Acınacak haldeyim belki de.Bu yüzden mi üzerime üzerime geliyor o korkunç bakışlar.?Bu yüzden mi acaba ?

Neden olmasın?Niye yalnızlığımı seyretmesinler ki?
Bir film gibi…
Ben kimin için çabalıyorum.Kimin için ağılıyorum,üzülüyorum günlerce.
Aptalıktır bu yaptığım.

Sen gözlerdeki yaş olursun ancak!
Gözlerimden düşersin sağnak sağnak!