Bu gün ne yazsan yeridir.Kahrındandır bilirim.Ama ne olur kendini emanet görme.Bu haksızlık.Emanete iki can emanet edilirmi hiç.Sen asılsın ki onları bu güne tertemiz getirdin ve sag salim teslim ettim.Sen ağlama dayanamam diyelimmi birlikte.Gözlerinden öperim.Gurur duy kendinle.Ne büyük fedakarlıktır yaptığın.Hadi birazda kendini sevmeyi dene arkadaşım.Sevgilerimle kal.

anlatımınız çok çok güzel ama içerik ve tema olarak kendinize haksızlık ediyorsunuz.
iki evlat büyütmüşsünüz analığın en kutsal yanı,bunun emanetçiliği mi olur.haa
canlarımız mı...evet o hepimizde emanet duruyor zaten.HAYATIN ANLAMI isimli şiirimde:

Belki de inkıtâlar oynanıyor ömürden...
Hakem, elinde düdük, ha çaldı, ha çalacak.
Binbir telâşla sanki, mal kapılır yağmurdan,
Düdükten sonra her şey, orta yerde kalacak...

birgün hepimiz için düdük çalacak ve neyimiz varsa orta yerde kalacak,bundan kaçış yok ki,haa, kaçan da yok zaten...
hayatı sağlıklı ve mutlu yaşamaya bakın derim...şiir ve yazılarınız çok güzeldi..tebrikler...HŞT