Evet anne, bugün benim doğum günüm, bana can verdiğin gün.
Üzülme lütfen. Sadece sen değilsin unutan.
Evet, elli yıl geçti, hatta bir yıl da fazla. Hiç de az değil elli bir sene,
tam yarım yüzyıl. "Daha yeni girdik güne, acelen ne? Akşama kadar biraz bekle"
mi diyorsun? Haklısın anne, ancak bilirsin ki ben, aceleciyimdir.
İki ay erken gelerek dünyaya, sizleri nasıl uğraştırmıştım bilirsin.
.
Senden değil, anneannemden çok dinledim doğduğum günün öyküsünü.
Babaannnemle birlikte oturuyormuşuz. Çamaşır yıkamış, yorulmuşsun.
Sabaha karşı ağrılar içinde uyandırmışsın babamı. Babaannem "daha günü var" diye umursamayınca, babam bir koşu anneanneme götürmüş seni.
“Kış bitmek üzereydi ancak soğuklar geri gelmişti. Ayaza, kışa aldırmadan ebeyi aldım, geldim koşa koşa” der ve devam ederdi anneannem:
“Sabah ışıkları doğarken soluklandın kucağımıza. Çok küçüktün, tutmaya korkmuştuk.
Pamuklar arasına koyarak kundaklamıştık seni. Yaşar mı endişesinden sevinememiştik.”
.
Sonrası biliyorsun annem, inat etmişim “ille yaşamam gerek” dercesine ben.
-ne varsa bu yaşamda(!)-
.
İlk okumayı öğrendiğimde "15 Temmuz"u görünce şaşırmıştım kimliğimde.
Babam; “nasıl olsa öleceksin diye nüfusa yazdırmamıştım seni. Sonra da ceza ödememek için, doğduğum günü dört ay sonrası söyledim görevli memura”
diye anlatmıştı. Unuttun mu? Ama anne nasıl dersin bunu?
Sen bilmiyor muydun, nüfusumda doğum günümün 15 Temmuz olduğunu?
Yapma anne, "yoksa Temmuz muydu doğduğun ay?" deme lütfen(!)
Bir anne çocuğunun -kaç çocuğu olursa olsun- doğduğu günü unutsa,
"ay"ı karıştırsa bile mevsimini unutmaz. Anne, Mart soğuktur, Temmuz’la karışır mı?
.
Biliyorum anne biliyorum, sen de çocuktun o yıllarda.
17 yaş ne ki? Beni kızın olarak göremeyişin de bundandı.
Biz seninle birlikte büyüdük annem. Devamlı dikiş diktiğinden beni dinleyecek zamanın olmazdı. Kardeşimle kavga eder, geçinemez, yorar, üzerdik seni.
Üç yaş büyük abla olan ben, bundan yollanırdım anneanneme.
Korkumdan; "kardeşlerimle, seninle ben de bizim evde kalmak istiyorum"
Diyemezdim işte. Ancak bu da yetmedi be annem. Biraz büyüdüğümde;
"ayağa gelmiş bu fırsat tepilmez, böyle şans herkese nasip olmaz" denmiş,
parasız yatılı okula gönderilmiştim ağlaya ağlaya.
Hafta sonları eve gelirdim o yıllar, senden "kızım seni çok özledim" demeni,
bana özel yemekler yapmanı umut ederdim anne o kısacık aklımla.
.
Ama var ya anne, ne kadar büyüsem de seninle ayrılığımız neden hiç bitmedi, hiç anlayamadım ben; yurtdışında burslu eğitim kazandığımda "kız kısmı gavur içine yollanmaz" denip, neden gönderilmediğimi anlayamadığım gibi.
Sana hasretli büyümek, nasıl izler bıraktı bende, tabi ki sen bilemezsin annem.
Sen evlendiğinde bile annenden ayrılmamıştın ki…
.
Yok annem, bunlar suçlama değil. Sadece, yıllarca içimde saklı kalmışlıklar,
doğduğum bu günde, seni bana yansıtanlar.
Anımsamasan da bu günü annem, ben senin kızınım. Boşa denmemiş "ana hakkı ödenmez".
Beni dünyaya getirdiğin için çok çok teşekkürler annem.
Ancak, biliyorsun değil mi annem, şimdi ben de anneyim?
.
Anne, sana bir sır vereyim. Ne isterdim bugün biliyor musun?
Birinin, kim olması önemli değil, herhangi birinin bana seslenmesini isterdim;
.
Bozkırlarda çağrısız bir çiçek açtı bugün
İyi ki doğdun dedim, iyi ki doğdun gülüm
Sessizliğin sesiyle hüzünler kaçtı bugün
Yamalı yüreğime gizlerle sığdın gülüm
.
Bembeyaz nilüfersin gönlümün havuzunda
Denizlerde yosundun kar mavi çağlarında
Yokluğunda hasretim ömürlerden uzun da
Yazgıma sarılınca çözülmez ağdın gülüm
.
Bilinmeyen yıldızken evrenini arayan
Işık yağmuru olup içime yağdın gülüm
Gizlenmiş yaşlarındı bulutlarda parlayan
İyi ki doğdun gülüm, iyi ki doğdun bugün
Umudunla yarını sevgiye boğdun gülüm
...
Annem.
Ne dersin annem, çok mu şey istiyorum?
.

Nesrin G. İNANKUL