Bir viranenin soğukluğunda üşüdünüz mü hiç?. Rüzgâr umarsızca eser, yol bulur kendine tüm cihetlerden. Kamçı gibi döverek geçer üzerinizden. Üşürsünüz, soğuktur. Yüreğinizin her hücresi ayrı ayrı esen yelden nasibini alacaktır. Sadece bedeniniz değil, ruhunuz da hastalanır renklerini kaybeder. Umarsız bir hastalıktır bu aslında. Yaşamaya takatiniz kalmaz, elinizi oynatmaya mecaliniz. İçinizdeki kuraklığı sulayan sadece göz pınarlarınızdır. Ruhunuzun yaralı yanlarını el yordamı ile tutturmaya, iliştirmeye çalışırsınız. Ufacık umutlardan yamalar yaparsınız kendinize, yürek ipliğinizle ilmek ilmek dikersiniz. Zamanla yamalar öyle çoğalır, öyle çoğalır ki; bakarsınız kendi renginiz yitip görünmez olmuştur yamalar arasında.



Hatırlamazsınız bile ruhunuzun o güzelim gökkuşağı rengini. Kaybolmuştur. Getiremezsiniz geri. Ve öyle bir an gelir ki, dikmekten vazgeçersiniz. Varsın ne olacaksa olsun, hangi yel savurursa savursun, hangi dumanın gücü yeterse boğsun, hangi sel sürükleyecekse sürüklesin dilersiniz… Çaresizliğin teslimiyetidir bu, siz sadece öylece durur, bir başka dünyadan düşmüşçesine savrulan kendinizi “Bu ben miyim?” diye hayretle seyredersiniz.



Asılıp çekiştirir hayat eteklerinizden, her nefesinizde biraz daha ağırlaşıp çöreklenir üzerinize. Sebepler ararsınız; tutunacak bir dal, elinizden tutacak bir el, yürek sıcaklığı. Buldum sanırsınız hâlbuki derman sandığınıza, asıl siz dermansınızdır.”Yaşamalısın benim için sen bana gereklisin” ,”Benim için sen olmalısın der.” doğrulursunuz az biraz, zoraki gayretle “Ben değilse de O, Onlar …” dersiniz dizlerinizde kalan son bir gayretle.



Acı bir tebessüm olur, yerleşir dudaklarınızın kıvrımlarına. Gamzelerinizi hüzünler doldurur. Hâlbuki özlediğiniz “Sen” diyebilendir. Özlersiniz “Sen olmadan yaşamanın anlamı yok.” diyecek birini, “Her şey seninle güzel " Diyebileni.“Gereklisin” diyeni değil “Gereğimsin” diyenin sesini duymak ister yüreğiniz.



Bir yağmur geçer üzerinizden tüm bereketiyle, can olur kopmak üzere olan hayat bağlarınıza. Rahmetleyin dökülür üzerinize. Sağanağında arınır ruhunuz; viranenin ağır rutubet kokulu yeşil oyası akar, gider üzerinizden.


Ardından bir gökkuşağı açar. Her rengi ruhunuza ayrı bir güzellikle yansır. Laciverdi; bir atlasçasına kuşatır gök kubbenizi. Sarısı; yıldız olur takılır taç misali saçlarınızın her bir teline. Kırmızısı; aşk olur yayılır kuruyan damarlarınıza, şefkatle sarar sabahlarınızı. Yeşili; bir örtü olur, huzurla üzerinize çektiğiniz. Bir mor; menekşe ilişiverir gülüşlerinize. Mavi; gözlerinize çekilir, sürme niyetine,Mavi artık umuttur, mutluluktur eşkâli gözbebeklerinize çizilen. Turuncu gün batımlarınız aslında yepyeni günlerin başlangıcına muştu olur.”Yarın daha güzel bir gün olacak “dedirten. Yudum yudum hüzün demlediğiniz akşamlarda yarınlar umutla gelecek diyebilmenin hissiyatıdır biraz da.



Hani siz; sizden, gölgenizden, yollardaki izlerinizden, gözlerinizden vazgeçerken sizi size yeniden bahşedecek olana, tüm benliğinizle teslimiyetinizle bir yol güvenmeyi deneyin. Göreceksiniz ki o renklerini özlediğiniz gökkuşağı tam içinizde. O gökkuşağı sana senden yakın, sana senden daha yar…



Bırakın bahar dallarının altında çocuk avuntusu sevgilerle yağmurlar düşsün saçlarınıza. Şimdi vakit caneriği vakti. Hep eriğe aşerilecek değil ya; biraz deli, biraz mavi, biraz da ebruli bir yaşama aşerelim biraz da.




Mevsim ne evvel, ne ahir bahar. Şimdi hepten bahar. Dilerim bu satırları okurken, tüm sızılarınız kesilsin ebediyen lal. Bir şarkı tutturun, yüreğiniz üflesin nağmelerini, kaybolun sevgiyi hak ettiğini düşündüğünüz yüreklerin ikliminde. Asıl kendinizi bulmak niyetiyle bir sefere çıkın gerekirse azıksız düşün yollara.



Kim bilir kalemi tutan el ben olsam da, yazdıran emreyler de kaybettiğimiz kendimizi ararken bir yolculuğa çıkarız, bu defa kesinkes bulacağımız emniyetiyle bu seyr-ü seferde
yolları adımlamaya ne dersiniz?

Biraz aydınlık hepimizin hakkı, dilerim gün ışığının izi düşsün dost yüreklerinize…



Perihan Tunçok Kılıç
Esmize İZMİR
21.4.2011