BİZ AYRILAMAYIZ 9. BÖLÜM

• 21 Nisan 2011 Perşembe 00:04:59

Ağladığıma gelince bir gün öğrenirsin.Haydi esyalarını getir ve yerleş."
Zeynep" Şeyyy..." dedi." Nasıl oldu bilmem; pek çok eşya getirmişim."
"Olsun; önemli değil. Bak burada kiler var; oraya koyarsın hiç üzülme.Sen git toparlan.
Zeynep ayağa kalktı; içinden gelen bir duygu ile kadına sarılıp öptü.

" Sağ ol; beni çok sevindirdin.
Hızla dışarı çıktı sağlık ocağına geldi.
Doktor ve kızlar sevinç içindeydiler. .Zeynep ne olduğunu anlamaya çalışıyordu.
Onu görünce" Ge...l gel" dedi doktor." Gerçekten sen Hızır mısın? Bize mutluluk getirdin" dedi ağlamaklı.
"Neler oluyor? Anlatır mısınız."

" Acele etme öğrenirsin."
Lale" Bu mutluluğumuza katıl yeter."
"Hayır; ben gidiyorum. Odayı toparlayacağım; taşınıyorum. Emine Anne beni bekliyor" diye gülümsedi.
"Kızlar yardım edin; o eşyaları yalnız taşıyamaz."
"Ne var o valizlerde? Adam mı kesip koydu bilmem vallahi yerinden kalkmıyor."

Diğer bey ise:
"Hala belim ağrıyor. Ben elimi sürmem" diye gülüyordu.
Zeynep" Bende boşaltır öyle taşırım."Sonra telaşla;
"Ay yaaa... ben arabayı unuttum." deyince hepsi güldü.
"Ee sende bizden oldun. Köyler böyle arabasız işte. Gerek bile duyulmuyor."
"Hem gidip onu alayım;hem de Elif e bakayım."
" Önce sıcağı sıcağına taşın; Elif e sonra bakarsın. Haydi gidelim eşyaları alalım." diye
üç kız neşe içinde dışarıya çıktılar.
Lojmana girince" Of ne soğuk...!" diye eşyaları aldılar. Valizlerin tekerlekleri vardı ama karda yürümüyordu. Üç valiz ve kolileri zor zar taşıdılar.Odayı da öylece bıraktılar.Divan ,yatak,soba hazırdı.Bakalım nasıl biri gelecek?"diye...
Zeynep çok sevinmişti" Burası lojmandandan çok daha iyi."
Doktor kendine göre yaptırmış; mutfak, banyosu düzgündü.Valizlerinikilere koyarken birkaç ihtiyacı olanları çıkardı.Fazla eşyaya şimdilik gerek yoktu.Sonra burada nekadar kalacağı belli değildi.Vakit epey olmuş; akşam yaklaşıyordu..
"Emine Anne ben Elif lere gideyim. Arabam orada kaldı. Hem onu alayım ;hem de Elif e bakayım ne dersin?"
"Git kızım; selam söyle."
Zeynep akşamın sert esen rüzgarına karşı mantosuna sarınıp; hızla yürümeye başladı.Eve yaklaşınca;.
"Elif" diye seslendi.

Kapıda annesi göründü". Aaa... Zeynep Hanım gelmiş. Buyurun."
Zeynep gülerek eve girdi. İçerisi kalabalıktı. Çocuklar, gelin...ve en çok sevinen Elif olmuştu." Zeynep Ablam."diye sarıldı boynuna.
Küçük kız" Nerelerdeydin? Seni çok merak ettik." diye soru üstüne soru soruyordu.
" Canım ...Bak geldim işte. Sen nasılsın?"

" Çok iyiyim. İyileşiyorum artık."
Hal hatır soruldu...
Zeynep olanları anlattı.

" Bundan sonra doktorun evinde kalacağım." deyince...
Hepsi hayretle
"Emine Hanım seni kabul ettti mi?"
"Evet; ama... Kadıncağız biraz dertli sanki; gittiğimde ağlıyordu." deyince.
"Ah! kızım; o ağlamasın da kim ağlasın? Zavallı kadıncağız...
"Ne oldu ki?" diye sordu Zeynep.
"Bizden duyma; o kendi anlatır belki... Zavallı kadın çok iyidir. Yalnız... dertli işte.
Sen belki ona arkadaş olursun. Yardımsever birisin yaptıklarının hakkı ödenmez.Bize ihtiyacın olursa ; buradayız. Hiç çekinme."

" Sağ olun."
Zeynep biraz daha oturup kalktı" Ben artık gideyim; yine gelirim." Elif in yarasına bakarak" İyi... çok iyi... kendine dikkat et" diyerek arabanın yanına doğru yürüdü,
Kardan görünmüyordu. Biraz temizleyip; zorda olsa çalıştırdı.
Doktorun evine yakın yer aradı" Nereye koysam? derken Kamil Bey göründü. Hemen ona " Buraya...buraya gel." diyerek yardımcı oldu. Kızlarda onu görünce dışarıya çıkmışlardı,
" İyi akşamlar" dileyip eve girdi.Masa hazırdı.
Kamil Bey "Ben acıktım yemek yiyelim."diyordu.

"Eeeee ...Elif nasıl?"diye sordu.

" İyi....Yaraları kapanıyor.Hepsinin selamları var."dedi.

Yemeklerini yediler.Sofrayı topladıktan sonra bulaşıkları Zeynep yıkadı
Odaya girdiğinde Kamil Bey kanununu almış çalıyordu. Sessizce oturup dinledi. Müzik hüzünlüydü ; sanki kanundan değil de gönülden geliyordu.
Emine hanımın yüzü yorgundu iki damla yaş yuvarlandı. Mavi gözlerİ ağlıyordu.
Zeynep çok üzüldü." Nesi vardı bu kadıncağızın?" Üzüntüsünü anlamak paylaşmak, istiyordu. Yavaşça yana sokulup; ellerini tuttu. Gülen gözlerle gözlerine baktı.

" Ağlama." dedi ." Ne olur ağlama."
Kadıncağız mendiliyle gözlerini silip gülümsemeye çalıştı.
Zeynep in ellerini sıkıca tutarak." Tamam" der gibi gözlerini kapadı. Sessizce kanunu dinlediler.
Doktor çalmayı bitirince...
Zeynep" Çok güzeldi; çok güzel çalıyorsunuz. Ama... hüzünlü. Derdinizi deşmek istemem . Bana anlatır mısınız ;neyiniz var?"
"Sen canını sıkma kızım . Bir gün anlatırım. Şimdi üzmek istemem.
Hanım bir kahve yapsan da içsek."
"Bey kahveyi kızlarda içeceğiz; bizi bekliyorlar. Kıramadım; geliriz dedim. Haydi gidelim."
" Olur.Yanlız benim de sana teşekkür borcum var.Bizi kırmayıp Zeyneb i kabul ettiğin için."
Emine hanım Zeynep e baktı" Dün gece onu çok sevdiğimi anladım.İyi de anlaşacağımızı umuyorum. İnşallah yanılmam. işte ondan kabul ettim." diye gülümsedi.

Zeynep getirdiği koliden bir paket çikolata çıkarıp" Bunu kızlara götürelim." deyince...
Kamil bey gülerek" Ben demiştim; bu kız çok iyi. Bak bir de nazik; boş gitmeyecek görüyor musun?Bize de var mı çikolata ?"
" Evet var. ben evdeki dolapları boşalttım ne var ne yok yarın bakarız. Hava soğuk bir şey olmamışlardır."
Hazırlanıp kızlara gittiler. Yerler buz tutmuştu. Kayıp düşmek te vardı.
Kızlar geldiklerini görmüş; neşe içinde karşılamışlardı.
Doktor içeri girince" Elimiz boş gelmedik size çikolata getirdik." diye gülümsedi.
Küçük ama sıcacık bir oda idi. İki divan, soba; birde küçük televizyon vardı.
Sohbet çok güzeldi...
Zeynep "Aranızda hiç sıkılmayacağım. Belki bahara kadar kalırım." deyince...

" Aaaa... baharımız, yazımız çok güzeldir." diye övmeğe başladılar. Ara sıra Zeyneb e de sorular sorup; onu zor duruma düşürüyorlardı. O da lafı değiştirmek için" Ali ne yaptı? köylüler ne oldu?" diye baktı.
Ayşe" Haber aldık; o köyü boşaltıyorlarmış. Devlet el atmış. Aşağılara evler yapılacakmış.Çünkü orası çığ tehlikesi altında.Bir daha olmayacağını kim garanti edebilir ki ?"
"Ali ne yapacak? O burayı çok istiyordu. Ama... yeni doktorda geliyor; ne olur bilmem."
Kamil doktor" Olsun o da buraya gelir. İki kişi fazla değil; kaç tane köy var. Bende yakında emekli olacağım ; yerimi o doldurur."
Zaman akıp geçmişti" Eeeee sohbet güzeldi.Artık bize müsaade; vakit epeyce oldu."

Zeynep sabah uyandığında saat dokuzu geçmişti" Of! iyi uyumuşum." diye etrafına bakındı.Sonra kalkıp dışarıya çıktı.Etrafta kimseler yoktu.Elini ,yüzünü yıkayıp üstünü değiştirdi.Oturma odasına geçti.Ev çok sessiz;oda sıcacıktı.
Bu beyaz cenneti seyretti uzunca..." Gece epey yağmış" dedi." Allah ım ben nerelerdeyim?" O an annesi babası geldi aklına....Hemen telefona sarıldı eli.Bir iki çalınca...Annesinin" Alo"sesini duyunca heyecanla...
" Anneciğim benim."
"Kızım nerelerdesin? Kaç gündür arıyorum ulaşamadım sana bir türlü" diyordu.
"Çok iyiyim; beni merak etmeyin. Doğuda bir köydeyim doktorun evinde kalıyorum. Buralarda her yer karlarla kaplı. Annem çok güzel manzaralar var. Bilin ki Uludağ da kayak yapıyorum."
"Ah! kızım ne diyeyim...??? Kar okadar çok mu?"
"Evet anne; babam nasıl?"
"Biz iyiyiz; tek derdimiz sensin."
"Kızım bir şeye ihtiyacın var mı? Ne zaman döneceksin?"

" Yok annem; hiçbir şeye ihtiyacım yok."
"Baban para yatırdı. İstediğin zaman alırsın."
"Sağ olun annem lazım olunca alırım. Ben sizi yine ararım emi... Babamı da çok öpüyorum sizi seviyorum annem..."
Telefonu kapayınca oda kapısı açıldı. Emine hanım gelmişti...

"Uyandın mı ? Günaydın kızım."
"Günaydın; sizi merak ettim. Nerdeydiniz?"

" Sağlık ocağına kahvaltı götürdüydüm. Yesinler diye."
"Ah! Keşke ben götürseydim.

" Sende götürürsün. Günler bitmedi ya. Hadi bizde yiyelim" diye mutfaktan tepsi içinde kahvaltı getirdi. Pencere önüne oturdular. Sobanın üzerinde çay kaynarken; odaya mis gibi kokusu yayılıyordu.

Zeynep" Emine Teyze siz de buralı mısınız?" deyince:
"Hayır kızım ;biz İstanbul dan geleli altı yıl oluyor."
"Burada yaşamak çok zor gibi; Ne dersin?"
"Biz alıştık ve yerleştik. Gitmeyi hiç düşünmedik."

"Ama... emekli olunca ne olacak?"
Ben zaten emekliyim hemşire dim doktorla tanıştık nasipmiş evlendik
"Ya çocuklarınız yok mu?"
Emine hanım gözleri dalgın derin bir iç çekti..". Vardı" dedi." Vardı."
"Peki vardı diyorsun da; şimdi nerde?"

" Bilmiyorum kızım; bilmiyorum."