Rüyalarımın seri katili Güneş, yerini Ay’a bırakıp, şefkat aramak için gecenin koynuna sığınırken, hem kendini üşüttü hem de beni.
Ölümsüzlüğünün verdiği şımarık bir edayla, her sabah yeniden, yeniden, yeniden doğuşuyla keyfimi fena kaçırıyordu. Ay ise, cılız ışığına aldırış etmeden, yıldızları, uykularıma gardiyan tayin ederek, vazifesini yapmanın gurur ve telaşıyla gri bulutların peşi sıra göz kırparak uzaklaşıyordu.

Vuslatı, çeyrek kala kaçırmama öfkelenen kalbim, bu gece yine isyanlarda. Küllenmek bilmeyen yangın yeri misali, inadından hiç vaz geçmedi. Geçecek gibi de değil.....

Bir an olsun rahat yüzü göstermeyen keyfimin kahyalarına ne demeli?..Keyfim kaçtığı halde kahyalar yine etrafımda, yine etrafımda. Sanki görmüyorlarmış gibi gecenin zifirini, yüreğimi alevlendirmenin alemi ne?..

Üşüyorum. alevlere rağmen üşüyorum.

Saçlarıma sinen ellerinin kokusu, katmer katmer dökülünce avuçlarıma, işte, yine yenik düştüm kalbimin inadına. Elimde intiharımı haklı gösteren sebeplerim, daha doğrusu sebebim ki, bu sensin, kazılmış mezar arayan canlı cenaze gibi bak yine yollarındaydım.
Yokluğun yuttu tüm ümitlerimi.Güya silmiştim hem aşkını hem seni.
Yolların kara. Koyu kara sana çıkan yollar. Sanki yağlı urgan var ayaklarımın altında.
Beden yorgun. Ayaklar takatsiz. Yürümek azap. Su gibi akıp giden yollara yetişmek... Koşmak lazım ama ne mümkün...

Yorgunum, çok yorgun.

Başımı koyabileceğim , sökecek bir taş bile bulamadım kaldırım kuytularında.
Affet kalbim beni. Affet. Ağır geldin, taşıyamıyorum. Sözlerim kavuştu sukuta, sazım zaten kırık. Özür diliyorum senden, çok özür diliyorum. Yapabileceğim tek şey;
Oturup kendimi kınamak......