Ben kendimi hafızası oldukca kuvvetli biri olarak bilirim.
Aklıma ara sıra takılan bir durum vardı.Bir ismi bir türlü aklımda tutmuyordum,unutuyordum.?
Sonunda iyice merağa sardım..Bu ne idi?Bu ismi neden unutuyordum?
Hikmet.(Ad bu idi)
Yıllardır komşularımız idiler.Hanımının adı Meliha’dır.
İlk tanıştığımızda,Meliha komşuya beyinin ismini de soduğumda Hikmet demişti.Lakin sonra gel de hatırla!
Bu Hikmet adını yıllarca hatırlayamayıp bocaladım.?
Evet...En sonunda tam da memleketten ayrılır iken,aklıma bu isim mıh gibi çakıldı.
Allah Allah!Hikmet.Epeyce şaşırdım kendime...
Bu isim çok güzel bir isim idi.Aklıma girmemesi,hayrete şayandı...Ben bu ismi yıllarca neden hatırlayamamış idim?Bence unutulmayacak kadar güzel bir isim.Neden hep unuttum?
Bu da tabii ki Allahın bir hikmetidir.
Şu anda hemen aklıma rahmetli büyükannem geliyor...
Vefatına yakın zamanlarıydı.
Bir gün ben evde iş görür iken,beni çağırmıştı yanına.?Geldim oturdum..
-Sana bir şey söyleyeceğim..
Bir anda nasıl ürktüm, anlatılır gibi değildi.?
-Nolur büyükanne!lütfen nolur söyleme,bilmek istemiyorum!
(Onun yüzünde,beni yanına çağırdığı andan itibaren,ciddi ve kararlı bir ifade vardı.?)
Söyleyeceği şeyler muhakkak çok önemli şeylerdi,korkmuştum.
O dini bütün,sonuna kadar orucunu namazını tüm ibadetlerini yapmış bir kişi idi.
Önceleri bana konuşmalarımızda bahis ederdi:Feride bana çok şeyler malum..ama ben dinlemekten o da anlatmaktan imtina ettik.O bir şey anlatmadı,hatta hiç bir şey.
Rahmetli büyükanneciğim o çoktan rahmetli oldu gitti.
Ben ise çok sonraları,meraklar içinde kaldım.Neydi diyeceği?Neden ben o an o denli korkup itiraz ettim?Canhıraş söyleme diye?
Sonuçta yine diyorum ki...
Evet...en başta dediğimi diyorum.
Her şey Allahtan.Her hikmet ondandır.
Yüce yaratana şükürler olsun.
Her hikmeti hayır olsun İnşallah.Amin.

01.06.2007.