(fotoğraf: Mete Zaralıoğlu)


Onu gördüm. Bir çöp konteynırının yanında. Olabilirliğini tahmin etmek istemedim. Oysa eli gitmişti kapağını açmaya ve başlamıştı karıştırmaya. Artık , yanında boyundan büyük atık çuvalının ona ait olduğunun kesinliği giriverdi aklıma. Ama hala inanmamışlık vardı , bir ihtimal “Ya bir çöpü atıyorsa!”

Değildi…

Geçip giderken bindiğim araba , “Gözlerim görmez olsaydı,” da diyemedim , insan yüreği…Daha kaç tane can bu şekilde yaşamını kazanmaya çalışmakta. Görmeden , tanımadan anlayamıyoruz.


Beş kardeştiler , hepsi pırıl pırıl , iyi giyimli , çevremden kimse de bilmezdi onun bu bir yandan hayatta kalma işini. Zaten kendi de hissettirmezdi.Son ana kadar izleyişim , hep inanmak istememem, yüzünü iyice görmeye çalışmam işte bu yüzdendi.


Çocuktu henüz ve çocuktu diğerleriyle birlikte oynarken. Saçları en az onlarınki kadar düzgün kesilmiş , taranmış ,iyi giyimli, ayaklarında spor ayakkabıları. Anlaşmazlıkları ,istenmemezliği bile yok denecek kadar az ,güler yüzlü , neşeli.


Çocuktu diğerleriyle birlikte. Çocuktu oyunlarda , doğru olandan , haklıdan yana olabilen. Derinliğine tartışmalara girmekten , uzatmaktan çekinen bir hali de vardı. Biraz gizem taşırdı bakışlarında suskunluğunu yaşadığında. Bizler çocuk deriz , kalplerinin taşıdığı yükü bilmeden. Bilmeyiz sessizliklerinde hangi ağırlığın altında ezilmekten , nefes bile alamadıklarını…


Her iki haliyle de görmedim bir yıl kadar. Arada atık çuvalı çarparsa gözüme , hafiften , çaktırmadan bakarım , baktığımı belli etmeden. Ya yetişkin olur , ya çocuk. Hayatın acımasızlığı , eşitsizlikler ve “dik durabilme”ye çalışmak olur bu pis iş yüreğimde. Bazen gördüğüm yüzlerden sonra bu düşüncelerim öyle yoğundur ki saniyelerin içinde, boğazım düğümlenir ,yutkunamam…


Onu tanıyorum.Şu an işinde değilse biliyorum saçları taranmış ,iyi tıraşlı ,iyi giyimli ve spor ayakkabılı , akranlarıyla birlikte dolaşmakta , oynamakta.
Gülümsüyorsa , coşkunsa çocukluğunda , suskunsa hayatın derinlerinde…



ezgi
23.09.2008