YASAKLI YÜREKLER 12

• 15 Nisan 2011 Cuma 10:45:55

YASAKLI YÜREKLER 12
Konuşmaların yoğunlaştığı bir an sessizce mutfağa yönelip balkona çıktı. Bir sigara yakmak istiyordu canı. Sigaradan birkaç nefes aldıktan sonra telefonunu çıkardı. Özlem’i araması gerekiyordu. Numarayı çevirip beklemeye başladı.

“Alo, nihayet beni hatırladın ha” Özlemin sesi hiddetli ve sitem doluydu. Oğuz pişman oldu aradığına ama mecburen devam edecekti.

“Merhaba Özlem, nasılsın?”

“Nasıl olabilirm Oğuz senin bu davranışların karşısında, bezdim artık. İki gün aramadığın gibi bir mesaj olsun çekmedin.”

“Haklısın Özlem, ama dün…” Boğazına bir düğüm oturdu. Ağzından çıkan ilk kelimeyle şimdi gözleri de yaşaracaktı. Özlem ısrar etti.

“Evet Oğuz söyle bakalım ne oldu. Yoksa şarjın mı yoktu.” Belli ki çok kızgındı. Oğuzun sesindeki acıyı fark edemeyecek kadar kızgın. Bir çırpıda söyledi Oğuz
;
“Annem öldü Özlem, babamla beraber kalacağım bir süre.” Bir sessizlik oldu. Hiç beklemediği, belki de sevgilisi için hiç düşünemeyeceği bu olay sarsmıştı Özlem’i. Üstelemenin manası yoktu. Telefondaki ses annesinin öldüğünü söylemişti.Sakinleşti Özlem, demek iki gündür Oğuz’u kendinden ayıran bu bir acı vardı.

“Başın sağolsun” dedi. Oğuz’un içinde bulunduğu hali anladığını gösteren bir ses tonuyla.
“Ne zaman vefat etti. Benim yapabileceğim bir şey var mı?” Oğuz da artı kendini zaptetmiş, sesine bir sükûnet getirebilmeyi başarabilmişti.

“Dün sabah, sen çıktıktan sonra abim aradı. İkindiden sonra gömdük. Ancak babam evden ayrılıp abilerimde kalmayı kabul etmeyince dün akşam onu yalnız bırakamadım. Hala da evden ayrılmak istemiyor.” Söyleyeceği şey Özlem’ in canını sıkacaktı besbelli.
“Evde tek başına kalamaz. Yetmişini geçti artık.” Biraz duralayıp devam etti. “Ben onunla kalacağım bir süre.” Bu son cümle Özlem’in gerçekten canını sıkmıştı. Kaşları çatıldı.

“Babanla mı kalacaksın.” Dedi, sesindeki öfkeyi temizleyerek. “Peki ne kadar sürecek bu?”

“Ne bileyim Özlem. Evde kalmak istiyorum diyor. Sabahleyin abimler bizlere gel diye ısrar etti, ama kabul etmedi. Ne yapayım yani. Mecburen ben kalacağım. Artık ne kadar sürerse!” Öfke Oğuz’a geçmişti. O da istemiyordu ama mecburiyetlerinin farkındaydı. Öbür taraftan da karısıyla yaşadığı sorunlar Özlem’le de arasında belirmeye başlamış, ve bu son acı olay kendisini daha fazla bocalatmıştı. Mümkün oldukça sesini yumuşatmaya çalışarak devam etti.

“Bak Özlem senden bir süre anlayış bekliyorum. Bu benim babama hatta anneme karşı bir görevim. Lütfen bir süre hoşgör, katlanalım bir süre lütfen.” Kararsızdı Özlem. Fedakarlık yapacak kadar seviyor muydu Oğuz’u. Ama durumunu anlaması en azında şu zaman diliminde başka bir sorunla onu yüzleştirmemesi gerektiğini düşünüyordu. Yine de söylemesi gerektiğini düşündüğü cümleyi ağzında bekleterek sustu. Dinledi ve devam etti;

“Peki hayatım madem kalmak zorundayım diyorsun. Ama ben de burada yalnız ne yapayım.”

“Lütfen canım, lütfen ikimiz de katlanalım bir süre. İnan ki benim için de çok zor olacak” yutkundu. Mutfağa bir göz atıp devam etti.
“Seni seviyorum Özlem. Cenaze de bile aklımdan bir an olsun çıkmadın. Anla beni olur mu canım.”

Telefonu kapattığında Özlem de karışık duygular içerisindeydi. Dün gece yaşadığı bu belirsizliklerden bunalarak ayrılmayı düşünmüş, ama şimdi kendisine ihtiyaç duyan bu adamı yalnız bırakamayacağını daha iyi anlamıştı. Oğuz’un yanında olmayacağını bile bile kendisi şu kısa zaman diliminde onun yanında olmaya karar vermişti.