Ne kar yağıyordu dışarıda nede dolu,aslında güneş bile vardı havada .Peki neden üşüyordu?
Sobanın yanına geçti,ellerini uzatıp ısıtmaya çalıştı ama nafile bir türlü ürpertisine engel olamıyordu.
Gitti yatağına uzanıp yorganıyla kendini sımsıkı sarmaladı olmadı,sağa döndü olmadı,sola döndü olmadı.
Kalktı mutfağa yürüdü,son bir umutla ıhlamur kaynattı,ıhlamurunu koyduğu cam bardağı eline alıp bir yudum içti,
o anda gözlerinden süzülen bir damla yaş da yanaklarından dudaklarına indi,ıhlamurun tadına davetsiz eşlik etti.
Ihlamur ıhlamur ağacını,ıhlamur ağacıda onu hatırlamasını tetikledi.O ağacın altındaki salıncakta onunla kurdukları
hayallerini,sevgilerini ve birbirlerine verdikleri sözü hatırladı.Ama öyle olmadı,o öldüğü halde o ,onun sevgisiyle
yaşıyordu yaşayacaktı taki ölene kadar.Kahretsin dedi içinden kahretsin...
Kalktı yavaşça duvarda ters çevrili olarak asılı duran ve yarının tarihini gösteren takvimi çevirdi ,onun takvimleri
hep bir yaprak eksikti, onun öldüğü günden beri.Yine başaramadım dedi.Yavaşça salona geçti ,sehpanın üzerindeki resmi alıp
uzun uzun bakarak kalbinin üzerinde kenetledi.Biliyordu asla unutamayacaktı,hatırladıkça daha çok üşüdü,üşüdükçe
daha çok düşündü,düşündükçe daha çok ağladı.Onu üşüten şey bir daha asla onu ve onun sıcaklığını hissedemeyecek olmaktı taki
ölüm ona gelene kadar...
Pencereye dayandı ve beklemeye başladı.
O hep bekledi.Gelemeyeceğini bildiği halde ,hiç gelmeyecek birini...
Kimbilir, belkide ölümdü beklediği....