Çocuktuk...Güzeldi herşey hemde çok güzel. Kırlarda kelebek lerin peşinden oynar dans ederdik kovalamaca oynar yere düşerdik,canımız yanardı ama okadar kanamazdı dizlerimiz şimdiki gibi .Zaten sadece dizlerimiz kanamıyor artık yüreğimiz kanıyor ciğerimiz parçalanıyor hızlıca gelişen beton istanbulu görünce .Hiç bişey eskisi gibi değil artık çocuklarımız dışarıda oynamaktan malesef keyif alamıcaklar. oysa bizler kaygısızca sokakta olmanın keyfini sürerdik, toz toprak içinde yuvarlanırdıkta ne kadar mutlu olurduk. Zaten toprak deden bişey yok artık. her yer asfalt denen her yeri gri gösteren betondan başka bişey değil .....

Artık kışları sokakta bile yürüyemez olduk çünkü oksijen yok, 2 saat dışarıda kalalım boğulucak gibi oluyoruz. Eve kendimizi zor atıyoruz .Tüm bunlara sebep ne ? Neden bu hale geldik?

EY! İNSANLAR NEREDESİNİZ? SİZ NEREDE YAŞIYORSUNUZ?TÜM BUNLARI NEDEN YAPIYORUZ?