Çocuk Ağladımı Yıkılır dünya...

• 13 Nisan 2011 Çarşamba 17:35:47

Okuduğunuz yazı Günün Yazısı olarak seçilmiştir.

Gözyaşından sonra…Birden bire….

Ayna tam ortadan çatlamıştı.Şifre zehirlenmişti ve sayılar yan yana gelmiyordu.İyi niyetin niyeti kalmış,şifre zehirlenmişti…Akşam alacakaranlık saat ilerlemiyordu, hava soğuktu…
Yapılan tüm konuşmaların bant yayınları tüm televizyonlarda tekrara düşüyordu.Gökkuşağı çıkmayalı yüzyıllar olmuş gibi perdeler kapalıydı.

Suyun rengi değişmiş ,tat alma yeteneği bi kapsülün dilde bıraktığı tat kadardı..Kitaplar paketli zihinler tekrardı,çağlar kapanmış dünyanın döngüsü yavaşlamıştı..
Ülkeler dilini unutmuştu.İnsana gelen yoktu.Dili bilen de…

Büyük sinema afişleri gibiydi tüm ekonomi hesapları…İktidarlar iki gün,savaşlar haftalar,mahalle kavgaları aylar sürüyordu..Kimin sandığı kimin bildiği belli değil, kimin neden sandığı belliydi..

Kripteks kırılmış şifre zehirlenmişti..Hava soğuktu sisli bi soğuk yayıldı etrafa ..İnsanlar birbirlerine baktılar.Herkes eline aldığı defter sayfalarını (bi onlar temizmiş gibi)hayat düsturu sanıyor,sadece onu okuyordu.En son dakika haberleri sisten bahsetti..Ve soğuktan..Olağan dışı olan tek şeyden..Kanı bile örten sisten..

Gemiler rotalarını durdurdu..Uçaklar havada asılı kaldı..Görüş alanı azalmış tükenmez kalemler bitmişti..Kripteks kırılmış şifre zehirlenmişti…
Ve o sis..yoğun ve geniz yakan.Herkes evinin yandığını sandı.dolu taneli karlar başladı ardından..Evleriniz güvenli dediler..Sanki dumanda birazda kendi eşyalarının kokusu vardı..

Posta kutularına sis doldu..Bacalara , sokak aralarına , ve yüreklere…
O sis öyle boğdu ki yürekleri gözlere yaş yürüdü…
Yüzyıllardır ağlamayan insan ağladı..Ağlamayacağım diyen de…
Şifrenin peşinde olanlar ölmüştü..Abartı yok ihtişam yok sadece - O öldü dediler …

Hayatı boyunca yetecek kadar ayakkabı alan ve son çiftine gelen adamın öleceğini düşünmesi gibi, hayatın sonu gelmişti sanki…Dükkanlar kapanmış sokaklar boşalmıştı…
Hayatın sıfırları alınmış bi rakam gibi kalakaldığı anda,kan gruplarını unutanlarla doldu hastaneler..Uydular devre dışı kaldı..Haberleşme sisli yürekler sisli…hayat onlara kalmış gibi hayvanlar konuşmaya başladılar..Çünkü bi bu eksikti..

Bi çocuk yüreğinin en çocuk yanıyla buğulanan cama resimler çiziyordu…Dışarısı kar soğuk ve tipi..Renksizlikti etraf..Kar eskiden beyazdı..O çocuk çizdiği resimlerin su damlalarına dönüşüp yok olmalarını izlerken,dışarıda sıkı sıkı giyinmiş çocukları gördü..
Oynayan çocuklar onu da oynuyordu…

Kardan adam yürüseydi onun gibi yürürdü…Dengede durmak zordu..Karda da..Yaşamda da..
Çizilen resimler tek tek damlalara dönüşüp avucuna aktılar…Karşıda en sevdiği insan belirdi..
Damlaların arasından…
Yalnızlığı seçenler üşürlerdi…

Gece ile gündüz ancak yok saydığımızda karışır birbirine..Şehir senden kaçar sen şehirden..
Bi yalnızlık geçsin diye beklerken,tutunduğun her korkuluk attığın adımın arkasından yıkılır..

Geri dönüş olmasın diye..
Anlam yiter..Şizofrene beş kalmıştır şehirde..
Bir ışığın etrafında dönen kaç kişiyiz..Tutunduğuna tutunan,tutunduğunu seven,
Kaç kişiyiz incelikten kırılan….

İçinde taşıdığını gösterebilir mi insan ? oysa ben! le başlayan kaç cümle inandırıcıdır…
Kar paylaşılır mı..Üşüme paylaşılır mı ? Ve küçük bi kartopu büyütülebilir mi şehrin sokaklarında..? Cama çizilen resimler silinmeseydi görünür müydü karşıdan gelmeye çalışan en sevdiğin insan..En sevdiğin insan görünecekse değer mi çizilen resimlerin silinmesine …
Kardan adam üşür mü yere düşerse….?

Sis ve tipi sürüyordu..Kan gruplarını unutanlar hastanelerden çıkıyordu..Arabası bozulanlar sağa çekiyordu…Üşütüyordu soğuk ve sisten göz gözü görmüyordu…
Evinizde güvendesiniz dedi haberler…Evinizde güvendesiniz…

Ev güvenli sandı çocuk…Güvenmek ,güvenli değildi…Temize çıkacaktı sokaklar,temize çıkacaktı şehir ,temize çıkacaktı güvenenler…
Temize çıktığında güven….

Çok yaşar çabuk ölür kaybetmekten korkmayan…Tam ortadan çatlar ayna..Sayılar yan yana gelmez…Zehirlenir su….Çocuk ağladı mı ? Yıkılır dünya…..